Tης Κυριακής Μπεϊόγλου
Λένε πως τα όνειρα, που νομίζουμε ότι διαρκούν όλη τη νύχτα, στην πραγματικότητα διαρκούν όσο μερικές αναπνοές.
Πετάμε για ώρες σε πουπουλένια σύννεφα, στεκόμαστε όλη μέρα ολόγυμνοι στο κέντρο του δρόμου, περπατάμε μέρες συντροφιά με πρόσωπα που έχουμε χάσει, όμως όλα διαρκούν μόνο μερικά δευτερόλεπτα.
Ξυπνώντας, μπλεγμένοι στα σεντόνια και κρατώντας το μαξιλάρι σαν σωσίβιο, μπαίνουμε στον ενσυνείδητο κόσμο της καινούργιας μέρας. Μετά από λίγο, ξεχνάμε τις ονειρικές μας περιπέτειες στoν ωκεανό του ασυνείδητου.
Τα αληθινά όνειρα, οι βαθύτερες επιθυμίες μας, συνήθως θέλουν πολύ περισσότερο χρόνο για να εκπληρωθούν. Τις πιο πολλές φορές παραμένουν όνειρα.
Συναντώ όμως όλο και περισσότερους ανθρώπους που, συνήθως μετά την ηλικία των πενήντα, αποφασίζουν να εκπληρώσουν ένα παιδικό τους όνειρο ή μια μεγάλη τους «τρελή επιθυμία».
Ενα ταξίδι στην κορυφή των Ιμαλαΐων ή στην Ινδία, να μάθουν σαξόφωνο, μπαγλαμά, ισπανικά ή κινέζικα, θέατρο, χορό, ζωγραφική ή ό,τι άλλο ονειρεύονταν.
Με χαρά βλέπω πως κάποιοι δίνουν και εξετάσεις για να μπουν στο Πανεπιστήμιο. Στη σχολή που κατά βάθος πάντα ήθελαν.
Οι «ενήλικες-νέοι φοιτητές» το χαίρονται πιο πολύ από τότε που ήταν 18. Τότε, ήταν ανυποψίαστοι. Τότε, το μέλλον ήταν γι’ αυτούς άγνωστο. Μια άγραφη σελίδα.
Το «μέλλον» τους, όμως, τώρα είναι εδώ, σε μια παράξενη συμβίωση με το παρελθόν και το παρόν. Εχουν ήδη κάνει μια πορεία ζωής κι αποφασίζουν να ξαναρχίσουν. Να μάθουν. Οι «μεγάλοι» είναι εκεί γιατί το θέλουν πολύ. Γιατί το επέλεξαν. Γιατί χρόνια το ονειρεύονταν.
Πόση σημασία πρέπει να δίνουμε στα ενσυνείδητα και τα ασυνείδητα όνειρά μας; Η καθημερινότητα, αδίστακτη, τα καταχωνιάζει στα πιο απρόσβλητα δωμάτια του μυαλού μας.
Ο Φρόιντ στην «Ερμηνεία των ονείρων» γράφει πως τα όνειρα είναι «η βασιλική οδός προς τη γνώση του ασυνείδητου».
Οι ανεκπλήρωτες επιθυμίες, λέει, τροφοδοτούν τα όνειρα του ύπνου μας. Γίνονται απωθημένα που καθορίζουν τη συμπεριφορά μας. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι φροϋδιστές δεν ήρθαν στην εξουσία (ακόμα), ώστε να τα αναλύσουν και να μας λυτρώσουν.
Ας τα λέμε τα όνειρα λοιπόν, έστω και στον ίδιο μας τον εαυτό. Ποτέ δεν είναι αργά για να τα πραγματοποιήσουμε. Κι αν ο Φρόιντ γίνεται δύσκολα κατανοητός, υπάρχει κι ο Σέξπιρ που στην «Τρικυμία» μιλάει στην καρδιά μας για τα όνειρα ως βασικό συστατικό της ύπαρξης: «είμαστε απ’ την ύλη που είναι φτιαγμένα τα όνειρα· και τη ζωούλα μας την περιβάλλει ολόγυρα o ύπνος».
Efsyn.gr
