Που συνήθως δεν ξέρεις ότι είναι η τελευταία…
Τα τελευταία λόγια, το τελευταίο φιλί, η τελευταία αγκαλιά.
Ο μόνιμος χωρισμός που είναι ο θάνατος.
Ή απλά ο μικρός θάνατος που είναι ο χωρισμός…
Και εκεί, κάπου ανάμεσα η τελευταία φορά.
Όσες φορές και αν έχεις μιλήσει σε έναν άνθρωπο, τα τελευταία λόγια πάντα θα θυμάσαι.
Κι με έναν περίεργο τρόπο τις περισσότερες φορές αυτά θα είναι «λάθος».
Συνηθισμένα λόγια που δεν σου φαίνονται αρκετά για τελευταία φορά.
Όσες φορές και αν έχεις φιλήσει κάποιον το τελευταίο φιλί θα ήθελες να ήταν αλλιώς. Αλλά δεν ήξερες ότι είναι το τελευταίο την ώρα που το έδινες και δεν φρόντισες να είναι το «σωστό».
Όσες φορές και αν έχεις αγκαλιάσει κάποιον, θα ήθελες η τελευταία να είναι η πιο δυνατή. Κι όμως μπορεί εκείνη να ήταν η πιο αδύναμη…
Μα γιατί το μυαλό χρειάζεται αυτή την τελευταία φορά;
«Δως μου ένα φιλί πριν φύγω»…
«Πάρε με μία ακόμα αγκαλιά να την έχω μαζί μου»…
«Πες μου μια κουβέντα, μην φύγεις έτσι»…
Και όλα όσα προηγήθηκαν της τελευταίας φοράς;
Σβήνουν απλά από το βάρος του χωρισμού;
Εκείνα δεν ήταν δυνατά;
Αν το καλοσκεφτούμε εκείνα θα πρέπει να μας ενδιαφέρουν πιο πολύ. Εκείνα θα πρέπει να μείνουν στο μυαλό –ή στην καρδιά; Πάντα μπερδεύομαι με αυτά τα δυο- και να τα πάρουμε μαζί μας μετά τον αποχαιρετισμό.
Άλλωστε ο αποχαιρετισμός, ίσως και να μην υπάρξει ποτέ. Μπορεί να είναι βίαιη η αποκοπή και να μην προλάβουμε αυτό το τελευταίο που θα θέλαμε.
Πάντα όμως θα έχουμε το πρώτο.
Το πρώτο βλέμμα, το πρώτο χαμόγελο, το πρώτο φιλί, η πρώτη αγκαλιά.
Με την ζεστασιά της ανάγκης και την ομορφιά του καινούργιου.
Με την προσμονή να γίνεται πράξη…
Και όμως εμείς δεν επιλέγουμε την πρώτη φορά. Θέλουμε –απαιτούμε-την τελευταία.
«Ένα φιλί πριν φύγω»… Μα πως αυτό να συγκριθεί με εκείνο το πρώτο φιλί;
«Μια αγκαλιά για τελευταία φορά»… Μα πως μπορεί ένα σώμα να δώσει όλη του τη ζεστασιά σε ένα κομμάτι του που ξέρει πως θα φύγει;
Και πάνω από όλα τα τελευταία λόγια…
Που, όταν ο χωρισμός είναι οριστικός και βίαιος, συνήθως εκείνα τα τελευταία λόγια είναι τα πιο απλά, τα πιο συνηθισμένα. Ένα «Θέλεις να σου φέρω κάτι;». Ή ένα «Θα τα πούμε πιο μετά» δεν είναι αυτό που θα θέλαμε.
Όμως, τα πρώτα λόγια είναι εδώ και εκείνα -επειδή συνήθως δεν ειπώθηκαν, αλλά αποτυπώθηκαν σε βλέμματα- είναι τα πιο όμορφα…
Ας μην αναζητάμε λοιπόν την τελευταία φορά…
Ας πάρουμε μαζί μας την πρώτη. Εκείνη που σημαίνει «γέννηση» θα είναι η καλύτερη συντροφιά, όταν όλα γύρω είναι θάνατος. Ακόμα και μικρός…
