Αγώνας επιβίωσης με αγκαλιές και… πασατέμπο

Εντάξει, για να είμαστε και μέσα στην εποχή, τον πασατέμπο θα τον αφαιρέσουμε. Την αγκαλιά όμως θα την κρατήσουμε.

Γιατί ο μεγάλος αυτός αγωνιστής έχτισε τη ζωή του (και) στις αγκαλιές…

Δειλές αγκαλιές ή παθιασμένες. Παράνομες ή ρομαντικές…

Αγκαλιές, καβγάδες, χωρισμοί και γάμοι, αποχαιρετισμοί και θάνατοι, δάκρυα και γέλια…

Όλα τα έδινε απλόχερα και ας πολεμήθηκε τόσο πολύ …

Και όμως εκείνος, ο Κινηματογράφος παλεύει να επιβιώσει με τα τέρατα και με έναν μαγικό τρόπο πάντα τα καταφέρνει.

Στην αρχή, οι κυρίες έβαζαν τα καλά τους, τα κυριακάτικά τους για να τον επισκεφθούν. Στα πρώτα πρώτα βήματα του, όταν αυτός δεν είχε ακόμα φωνή, οι αίθουσες γέμιζαν από τις φωνές θαυμασμού του -ασυνήθιστου στην κινούμενη εικόνα- κοινού του.

Εκείνος ήταν για χρόνια η μόνη διασκέδαση και πηγή ενημέρωσης.

Στην αρχή ήταν βασιλιάς.

Αφορμή για πρώτο ραντεβού και φόντο για ένα κλεφτό φιλί και ένα τυχαίο αγκάλιασμα…

Αρχή προβληματισμών και η μήτρα τόσων εμπνευσμένων δημιουργών…

Μόνο που ως γνήσιος άντρας, ο κινηματογράφος δέχθηκε την πρώτη του μαχαιριά από μία γυναίκα. Μία κυρία λαμπερή την οποία στην αρχή υποτίμησε. Και όμως η τηλεόραση τον πρόδωσε. Εκείνος στην αρχή παραδόθηκε, γρήγορα όμως αποφάσισε να το παλέψει.

Και άρχισε έναν αγώνα επιβίωσης που κρατάει μέχρι σήμερα., Σήμερα που οι εχθροί του είναι πάρα πολλοί και ισχυροί. Σήμερα που μία ταινία μπορεί να τη δεις ακόμα και σε ένα κινητό τηλέφωνο, εκείνος αγωνίζεται. Εκσυγχρονίζεται και προσπαθεί με πρωτότυπες αλλαγές να μας φέρει και πάλι στις ανακαινισμένες αίθουσες του.

Και επειδή τελικά, πάντα αξίζει να αγωνίζεσαι, τις περισσότερες φορές τα καταφέρνει.

Γιατί είναι μαγεία ο κινηματογράφος…

Είναι ο χώρος στον οποίο θα αφεθείς στην μαγεία της 7^ης τέχνης.

Θα κάτσεις αναπαυτικά στα καθίσματα και θα πεις: Ναι, τώρα θα δω ταινία. Και ας ενοχλεί ο μπροστινός (μα πάντα να κάθεσαι πίσω από τον πιο ψηλό στην αίθουσα!!!). Και ας σε αποπροσανατολίζει το ζευγαράκι παραδίπλα..

Είσαι στο σινεμά και αυτό δίνει στην ταινία μία άλλη αίσθηση.

Ίσως φταίνε τα χρόνια της εφηβείας σου, που μέχρι εκεί θα έφτανε η έξοδός σου. Ίσως φταίνε τα γέλια των παιδιών σου όταν ο Μακ Κουήν έρχεται προς τα πάνω τους. Ίσως φταίνε και κάτι μοναχικά βράδια, που μέσα στο σκοτάδι του ξεγέλαγες τον εαυτό σου ότι δεν ήσουν μόνος σου.

Ότι και να φταίει για όλους υπάρχει πάντα ένας… Σινεμά ο Παράδεισος, τον οποίο πάντα θα θυμόμαστε. Και πάντα θα επιστρέφουμε σε αυτόν. Γιατί, τελικά αποδεικνύει πως ξέρει να αγωνίζεται…