Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ σπάνια βλέπω σε ελληνικές σκηνές κατασκοπευτικά θρίλερ και, όποτε τα συναντώ, φροντίζω να τα απολαμβάνω.
Ειδικά όταν το έργο υπογράφει ένας έλληνας συγγραφέας και οι συντελεστές αποτελούν εγγύηση…
Μία τέτοια περίπτωση αποτελεί η παράσταση του έργου του Γιάννη Βασιλακόπουλου «Ανώνυμος Αποστολέας» η οποία θα ανέβει, σε σκηνοθεσία Θοδωρή Κωνσταντόπουλου, από τις 13 Νοεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο θέατρο ΠΚ.
Ένας Ρώσος πράκτορας, ένα αεροπορικό δυστύχημα, εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ, που προορίζονταν για μια χώρα στο χείλος της χρεωκοπίας, σε ένα σύνθετο παιχνίδι κατασκόπων, που παίζεται στην πλάτη ενός ζευγαριού κι απλώνεται σε πολλές χώρες του κόσμου…
Το unblock.gr συνάντησε τους πρωταγωνιστές της παράστασης, Μαρία Δεληκωνσταντίνου και Δημήτρη Τοπαλίδη, οι οποίοι μας μίλησαν για το… μυστήριο του «αποστολέα» και όχι μόνο…
Φέτος θα σας δούμε στην σκηνή του θεάτρου ΠΚ, στο κατασκοπευτικό θρίλερ «Ανώνυμος αποστολέας». Το είδος αυτό είναι σίγουρα ιδιαίτερο, καθώς, παρά το γεγονός ότι έχουν γίνει πολλές -και κάποιες ιδιαίτερα πετυχημένες- παραστάσεις, δεν είναι πολύ συνηθισμένο στις ελληνικές σκηνές. Εσείς πως αισθάνεστε παίζοντας σε ένα έργο αυτού του είδους;
Δ.Τ: Το έργο είναι ένα πολιτικό κατασκοπικό θρίλερ όπως είπες, και σίγουρα είναι ιδιαίτερο. Τόσο στη γραφή , όσο και τις ερμηνείες. Επίσης ιδιαίτερη είναι και η σκέψη του σκηνοθέτη Θοδωρή Κωνσταντόπουλου, να τοποθετήσει 3μελη τζαζ μπάντα επί σκηνής . Σαξόφωνο , πιάνο και κοντραμπάσο. Φαντάζεσαι λοιπόν τη δυσκολία συντονισμού . Όλα αυτά λοιπόν ,συν το γεγονός πως υπάρχουν αναφορές σε αληθινά γεγονότα, είναι από μόνα τους μια άριστη συνταγή επιτυχίας και με κάνει ιδιαίτερα χαρούμενο που συμμετέχω.
Μ.Δ.: Κακά τα ψέματα, είναι ένα πολύ δύσκολο είδος θεάτρου… Πρέπει να κρατηθούν με εξαιρετική ακρίβεια οι ισορροπίες, για να αναδειχτεί αυτό το υπέροχο πραγματικά έργο που έγραψε ο Γιάννης Βασιλακόπουλος. Αυτή είναι η δυσκολία του, αλλά ταυτόχρονα και η γοητεία του να παίζεις σε ένα τέτοιο έργο! Η ευφάνταστη σκηνοθεσία του Θοδωρή Κωνσταντόπουλου έχει απογειώσει το έργο καθώς έχει ξεφύγει από τα απλά, τετριμμένα, θα έλεγα, «ανεβάσματα» τέτοιων έργων.. Αισθάνομαι ιδιαίτερα τυχερή και πολύ χαρούμενη που είμαι μέρος αυτής της παράστασης!
Για δεύτερη χρονιά, συνεργάζεστε με έναν έλληνα συγγραφέα, τον Γιάννη Βασιλακόπουλο. Πόσο δύσκολο είναι στην εποχή μας να βλέπουμε νέα έργα νέων ανθρώπων; Πιστεύετε πως τα εμπιστεύονται οι ηθοποιοί και κατά επέκταση το κοινό;
Δ.Τ.: Δύσκολο δεν είναι να βλέπουμε νέα έργα. Δύσκολο είναι να γράφονται καλά τέτοια νέα έργα , από νέους συγγραφείς. Θέλω να αναφέρω πως όταν πήρα το κείμενο του Γιάννη στα χέρια μου , με καθήλωσε από την πρώτη κιόλας σελίδα , και το διάβασα μονορούφι . Το ήπια σαν γλυκό σφηνάκι …
Μ.Δ.: Ο Γιάννης θεωρείται νέος συγγραφέας από το ευρύ κοινό, καθώς μόλις πέρυσι έκανε το ντεμπούτο του, ανεβάζοντας για πρώτη φορά έργο του σε θεατρική σκηνή. Η γνωριμία μου με το Γιάννη μετράει πάνω από δέκα χρόνια και είναι αλήθεια ότι έχω διαβάσει πολλά έργα του, που αξίζει να τα μοιραστεί με τον κόσμο! Οι ηθοποιοί, όπως βέβαια και οι θεατές, δυσκολεύονται να εμπιστευτούν τους νέους και όχι δοκιμασμένους συγγραφείς, γιατί, είναι αλήθεια, κυκλοφορεί πολύ μεγάλη ασχετοσύνη… Μην ξεχνάμε, ότι η μισή Ελλάδα… γράφει! Ο Γιάννης Βασιλακόπουλος είναι ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος και το ότι γράφει είναι απόρροια του ότι θέλει πραγματικά να πει κάτι. Δε γράφει για να γράψει ή από «καπρίτσιο» να καταξιωθεί ως θεατρικός συγγραφέας. Τον εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια! Η γραφή του είναι εξαιρετική!
Ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος σας στο έργο και ποιες οι δυσκολίες του;
Δ.Τ.: Ο ρόλος μου είναι διπλός, ή ακόμη και τριπλός θα έλεγα, μέσα από δυο όμως χαραχτήρες . Είναι ο πιλότος της μοιραίας πτήσης, αλλά και αυτός ο διφορούμενος του πράκτορα Ουγγρικής καταγωγής, όπου αυτή είναι και η δυσκολία του.
Μ.Δ.: Αυτή η ερώτηση κρύβει μια μικρή ιστορία.. Πέρυσι, στο προηγούμενο έργο του Γιάννη Βασιλακόπουλου, που συμμετείχα, κάπου στα μισά της σεζόν του εξέφρασα την επιθυμία μου να έπαιζα έναν δραματικό ρόλο. Προς έκπληξή μου, ήρθε στο θέατρο κάποιο καιρό αργότερα και μετά την παράσταση μου έδωσε να διαβάσω τον «Ανώνυμο αποστολέα», λέγοντάς μου ότι θα κάνω τη «Χαρά», την πρωταγωνίστρια του έργου. Εδώ λοιπόν, σας λέω ξεκάθαρα ότι αυτό είναι και η μεγαλύτερή μου δυσκολία. Να φανώ αντάξια της «Χαράς» που είχε ο Γιάννης στο νου του όταν την έγραφε και φυσικά, αντάξια της εμπιστοσύνης του. Δυσκολία αλλά και πρόκληση!
Πιστεύετε πως στην εποχή μας, που τα οικονομικά προβλήματα είναι πολλά ο κόσμος στρέφεται στο θέατρο ή το θεωρεί είδος πολυτελείας;
Δ.Τ.: Είδος πολυτελείας; Σίγουρα όχι ! Ο κόσμος δύσκολα κατανοεί ότι με 10 -12 ευρώ έχει νοικιάσει για την προσωπική του διασκέδαση 5 – 10 ηθοποιούς για 2 ώρες να καταθέσουν την ψυχή τους.. Άσχετα από αυτό, πιστεύω ότι το θεατρικό κοινό είναι καθορισμένο. Στην εποχή με τα οικονομικά προβλήματα θα πάει να δει 3 παραστάσεις στη σεζόν και όχι 4… Από την άλλη δεν υπάρχει καλύτερη διαφυγή προβλημάτων από την θέαση μιας καλής θεατρικής παράστασης .
Μ.Δ.: Παρόλη την οικονομική κρίση, το θέατρο δεν έχει πάψει να έχει το κοινό του. Μπορεί ο κόσμος να έχει γίνει πιο επιλεκτικός, αλλά σίγουρα δεν έχει απομακρυνθεί από το Θέατρο. Οι καλές παραστάσεις πάντα βρίσκουν τους αποδέκτες τους ακόμα και με αυτές τις οικονομικές δυσκολίες που όλοι βιώνουμε στην καθημερινότητά μας. Σίγουρα έχει παίξει μεγάλο ρόλο και το ότι τα θέατρα έχουν ρίξει τις τιμές των εισιτηρίων. Εξάλλου, από πάντα, το θέατρο λειτουργούσε ψυχ-αγω-γικά, πράγμα που σημαίνει ότι στο θέατρο διασκεδάζεις την ψυχή σου.. εκεί βρίσκεται η πραγματική ψυχαγωγία.
Φέτος συμμετέχετε και οι δύο σε τηλεοπτικές δουλειές. Η φετινή χρονιά έφερε και πάλι ελληνικές παραγωγές στις οθόνες μας. Μπορεί αυτό να σημαίνει ότι αφήσαμε πίσω μας τα «πέτρινα χρόνια» και είμαστε έτοιμοι για ένα άνοιγμα στην τηλεόραση;
Δ.Τ.: Προσωπικά μέχρι την στιγμή που μιλάμε είχα συμμετοχή στο «κόκκινο νυφικό», του Ανδρέα Γεωργίου στον Alpha και στο «4xxx4», του Δημήτρη Αρβανίτη στον ΑΝΤ1. Από την αρχή η φετινή σεζόν έδειξε παραπάνω σεβασμό στο τηλεοπτικό κοινό, με περισσότερες αλλά και ποιοτικότερες σειρές και σήριαλ .. Δε ξέρω για πέτρινα χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι κάποιες στασιμότητες οφείλονται σε έλλειψη έμπνευσης και όχι χρημάτων..
Μ.Δ.: Η τηλεόραση, όπως και τα πάντα γύρω μας, είναι ένα «θύμα» του συστήματος.. Έπαψαν να χρηματοδοτούνται παραγωγές, έπαψαν να πληρώνεται το προσωπικό και αυτό οδήγησε στην εξαφάνιση ουσιαστικά των αμιγώς ελληνικών σήριαλ. Από πέρυσι ήδη άρχισαν να αλλάζουν κάποια πράγματα και όντως, φέτος νομίζω ότι έχουν αρχίσει να ανθίζουν και πάλι οι καλές ελληνικές παραγωγές. Μέχρι στιγμής είμαι στον ΑΝΤ1 στο «4xxx4», του Δημήτρη Αρβανίτη. Πραγματικά χαίρομαι που μειώθηκαν οι τηλεοπτικές κονσέρβες, δίνοντας χώρο σε προσεγμένες δουλειές, δείχνοντας απόλυτο σεβασμό στον κόσμο και δίνοντάς μας λόγους να ξανα- ανοίξουμε τις τηλεοράσεις μας.
Η ερώτηση είναι συνηθισμένη, αλλά θα ήθελα να μου απαντήσετε. Εσείς τι προτιμάτε: Τηλεόραση ή θέατρο; Ποιος είναι ο λόγος;
Δ.Τ.: Συνηθισμένη είναι και η απάντηση φαντάζομαι .Το θέατρο έχει την αμεσότητα και ολοκλήρωση στιγμών και συναισθημάτων .Είναι κάτι ζωντανό .Στον αντίποδα η τηλεόραση σου ανεβάζει την αναγνωρισιμότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται . Οπότε το ένα δίχως το άλλο θα παρέμενε ορφανό .
Μ.Δ.: Την τηλεόραση την αγαπώ! Όχι μόνο ως επαγγελματίας που εργάζομαι σε αυτή, αλλά ως θεατής! Όταν έχω χρόνο και είμαι σπίτι δεν την κλείνω ποτέ! Ως ηθοποιός, επίσης τη λατρεύω! Μου δίνει διαρκώς λόγους να θέλω να είμαι μέρος της. Σενάρια ευφάνταστα, γυρίσματα, κόσμος! Όλοι αυτή η «βαβούρα» με τρελαίνει! Και φυσικά, σε κάθε ηθοποιό, η τηλεόραση δίνει την αναγνωρισιμότητα: πολύ βασικό συστατικό για να συνεχίσεις να κάνεις τη δουλειά σου! Το θέατρο όμως, σε λούζει με μαγεία! Αυτή η επικοινωνία με τον κόσμο, η αμεσότητα, αυτή η αίσθηση που έχεις όταν είσαι στη σκηνή και βλέπεις τον κόσμο από κάτω στην πλατεία να συμπάσχει μαζί σου… είναι σχεδόν μια ερωτική σχέση αυτή του ηθοποιού και του θεατή. Το θέατρο είναι μαγεία!
Είναι η δεύτερη χρονιά που συνεργάζεστε με τον ίδιο συγγραφέα, αλλά και μεταξύ σας. Τελικά βοηθά η ομάδα που γνωρίζεται και συνεχίζει μαζί, μία παράσταση;
Δ.Τ.: Η πρόταση του συγγραφέα Γιάννη Βασιλακόπουλου για τον «Ανώνυμο» είχε γίνει λίγο πριν την ολοκλήρωση των παραστάσεων της προηγούμενης σεζόν, και φυσικά δεν την άφησα να πέσει κάτω… Η πρόταση και η άμεση απόφαση σίγουρα μαρτυρούν το υπέροχο κλίμα που είχαμε ήδη μεταξύ μας και θέλαμε να συνεχιστεί .Αν βοηθάει ; Αναμφίβολα ναι… Η τριβή είναι μεγάλη μέχρι να φτάσει ένα θεατρικό έργο στη στιγμή της πρεμιέρας ,με πολύωρες πρόβες και εντάσεις. Η ακεραιότητα χαρακτήρων της ομάδας και η καλή χημεία προέχει ακόμη κ του ταλέντου σε αυτή τη δουλειά… Όσο για φέτος έχουμε τη χαρά και τιμή να συνεργαζόμαστε με εξαιρετικούς συναδέλφους παλαιούς και νέους .Τον απολαυστικό Νίκο Καραγεώργη , τον βετεράνο Λευτέρη Λουκαδή , τον καρατερίστα Βαγγέλη Πυρινή και την νέα Δήμητρα Στάικου .
Μ.Δ.: Το δεύτερο εγχείρημα του συγγραφέα, αυτό το φετινό, είναι ακόμα πιο δύσκολο και πολύπλοκο από το πρώτο. Σίγουρα ήθελε να εξασφαλίσει έναν «κορμό» για το νέο του έργο. Οπότε, αυτό που λέμε καλή χημεία, ήταν προϋπόθεση για να συνεχίσουμε! Ευτυχώς, η χρονιά του «Ανώνυμου αποστολέα», μας βρίσκει με αυτόν τον εξαιρετικό θίασο που είπε ο Δημήτρης, και με το σκηνοθέτη μας, ασφαλώς, τον Θοδωρή Κωνσταντόπουλο, όπου αυτή η χημεία πραγματικά υπάρχει!
Εάν θα έπρεπε να περιγράψετε με λίγες λέξεις τον «Ανώνυμο αποστολέα» τι θα λέγατε;
Δ.Τ.: Είναι ένα δυνατό πολιτικό κατασκοπικό θρίλερ με αρκετή δόση πραγματικών γεγονότων , γραμμένο άρτια από τον Γιάννη Βασιλακόπουλο , που με την ευρηματική σκηνοθεσία του Θοδωρή Κωνσταντόπουλου και την ολοκληρωτική κατάθεση των ηθοποιών θα είναι μια από τις καλύτερες παραστάσεις του χειμώνα.. Είπα πολλές λέξεις ;
Μ.Δ.: Από την πρώτη στιγμή που το πήρα στα χέρια μου και το διάβασα, κάτι μέσα μου έλεγε ότι θα είναι η παράσταση της χρονιάς! Είναι ένα εξαιρετικά καλογραμμένο πολιτικό θρίλερ, με έντονα δραματικά στοιχεία, βασισμένο σε πραγματικά γεγονότα, που προβληματίζει το θεατή για πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω του. Και όλα αυτά κάτω από τους ζωντανούς ήχους της τζαζ μουσικής!
Το έργο «Ανώνυμος αποστολέας» του Γιάννη Βασιλακόπουλου, ανεβαίνει στο Θέατρο ΠΚ (Κασομούλη 30, Νέος Κόσμος, τηλ.: 210 9011677), από τις 13 Νοεμβρίου –και κάθε Δευτέρα και Τρίτη, στις 21.15, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων (Γενική είσοδος: 12 ευρώ, Μειωμένο: 8 ευρώ).
Σκηνοθεσία: Θοδωρής Κωνσταντόπουλος
Σκηνικά: Μιχάλης Αθανασιάδης
Κοστούμια: Μάγδα Καλορίτη
Οργάνωση παραγωγής: Ελοτίνη Νουλέλη
Βοηθός σκηνοθέτη: Δήμητρα Παρασκευοπούλου
Παίζουν: Μαρία Δεληκωνσταντίνου, Δημήτρης Τοπαλίδης, Νίκος Καραγιώργης, Δήμητρα Στάικου.
Φιλική συμμετοχή: Λευτέρης Λουκαδής, Βαγγέλης Πυρινής
Παίζουν οι μουσικοί:
Φοίβος Μποζάς (σαξόφωνο)
Βασίλης Παπαχρήστου (πλήκτρα)
Αντώνης Αρβανίτης (κόντρα μπάσο)
* Ευχαριστούμε για την φωτογράφηση το Εστιατόριο «Ονειρία» (Κολοκοτρώνη 8, Χαλάνδρι, τηλ.: 211 4035993).
