Η δημιουργός του «3%» μιλάει στο unblock.gr.
Μια πρωτοποριακή παράσταση, της οποίας οι πρωταγωνιστές παίζουν στην ίδια «σκηνή» αν και βρίσκονται σε διαφορετικές χώρες…
Το «3%» αποτελεί μία δημιουργία της Βίλυς Σωτηροπούλου, που ανεβαίνει στο θέατρο Ειλισσός και έχει ήδη κερδίσει τις εντυπώσεις.
Η δημιουργός του, μιλάει στο Unblock.gr, για τις δυσκολίες μιας παράστασης όπου οι ηθοποιοί επικοινωνούν μέσω skype, αλλά και για το θέατρο γενικότερα, σε μία εποχή, που όπως λέει «ο μεσαίωνας που ζούμε χτυπάει πρώτα απ όλα τις τέχνες. Γιατί οι τέχνες ενοχλούν όταν ψυχαγωγούν, δηλαδή οδηγούν ψυχές…». 
– Ας ξεκινήσουμε με το πιο πρωτοποριακό στοιχείο της παράστασης, τη σύνδεση μέσω skype με ηθοποιούς από το εξωτερικό. Πως ξεκίνησε η ιδέα αυτή; Σας προβλημάτισε το ότι θα ήταν κάτι εντελώς καινούργιο για το ελληνικό κοινό;
Η ιδέα ξεκίνησε από την επιθυμία δύο ηθοποιών που είναι και φίλες, της Στέλλας που ζει στην Αγγλία κι εμένα που ζω εδώ, να παίξουμε μαζί. Όσο για τον προβληματισμό… Έχω μια έμφυτη τάση να με προβληματίζουν θετικά τα «καινούργια για το ελληνικό κοινό»…
Αυτό συνέβη και το 1990 όταν ξεκίνησα με τους Μπουφόνους το θέατρο δρόμου…
Ίσως τώρα να ξεκινάει κάτι πολύ καινούργιο, το θέατρο- skype.
Σε σύνδεση με άλλες χώρες έχουν ξαναγίνει παραστάσεις.
Όμως το να γραφτεί ρόλος για να παίζεται -και πράγματι στην παράσταση να παίζεται- μέσω skype με άλλη χώρα, απ όσο έχουμε ψάξει δεν έχει ξαναγίνει. Είναι γοητευτικό αυτό το καινούργιο εγχείρημα. Μοιάζει να επιχειρείς ανάβαση σε ένα απάτητο βουνό και να έχεις τη χαρά να καρφώσεις τη σημαία σου…
Μα πέρα από τη γοητεία του διαφορετικού υπάρχει κάτι πολύ περισσότερο. Δεν έγραψα «το 3%» για να πρωτοπορήσω με την τεχνολογία. Η σύνδεση με τις χώρες του εξωτερικού είναι αφ ενός συμβολική αφ ετέρου αναπόσπαστη με το βαθύτερο πυρήνα του έργου. Έχει να κάνει με τον γενικότερο προβληματισμό του αλλά και με τις λύσεις που προτείνει…
– Πόσο εύκολη είναι σκηνοθετικά η εφαρμογή της ιδέας αυτής στην παράσταση;
Έχει τις δυσκολίες της φυσικά. Μα δυσκολίες έχουν όλα. Ό,τι κι αν κάνεις στο θέατρο έχει τις δικές του δυσκολίες. Κι η τεχνολογία στο θέατρο φέρνει τις δικές της δυσκολίες. Αλλά φέρνει και την ομορφιά της. Μοιάζει λίγο με… σινεμά μέσα στο θέατρο αυτό που κάνουμε φέτος..
– Πως βιώνετε το γεγονός ότι οι συμπρωταγωνιστές σας δεν βρίσκονται μαζί σας στη σκηνή, αλλά σε άλλη… χώρα, την ώρα της παράστασης;
Παράξενο κι ωραίο. Πάντα σε μια παράσταση έρχεσαι κοντά με τους ηθοποιούς συμπαίκτες σου. Είναι λοιπόν αρκετά παράδοξο κι ακόμα περισσότερο όμορφο, αυτό το κοντά να βρίσκεται αρκετά μακριά… Αποδεικνύει δε ότι καμιά απόσταση δε μπορεί να χωρίσει ανθρώπους ενωμένους στην καρδιά και στον στόχο…
– Το έργο μας μεταφέρει στο κοντινό μέλλον. Μεγάλη Γερουνία – Νew Ellana – Γαλάτια – Αγγλετέρια – Γηραιά Νευρώπα, έτος 2040 μ.Χ. Πως «οδηγηθήκατε» σε αυτό το ταξίδι στο χρόνο;
Πιστεύω ότι είμαστε όλοι διαρκώς συνδεδεμένοι με τον χρόνο. Με το μέλλον αλλά και με το παρελθόν. Το «τώρα» που ζούμε είναι απόρροια της σχέσης μας με το «κάποτε». Αυτή η σχέση αναπόφευκτα οδηγεί και στο «μετά»…
Από την άλλη, όταν γράφω ένα έργο κατά βάθος ψάχνω μια λύση σ ένα γρίφο… Στο συγκεκριμένο γρίφο του «3%» αυτό το «κοίταγμα» είναι που έφερε μπροστά μου και τις ενδεχόμενες λύσεις…
Ναι, πιστεύω ότι άσχετα με το αν είμαστε έτοιμοι να τις ακολουθήσουμε, λύσεις υπάρχουν… Αρκεί να τους το επιτρέψουμε… 
-Το γεγονός ότι βρισκόμαστε στο μέλλον δεν αλλάζει προς το καλύτερο τις συνθήκες της ζωής μας. Μάλλον το αντίθετο. Θα σας θέσω λοιπόν το ερώτημα, που κι εσείς θέτετε στο έργο σας. «Υπάρχει κάποια προοπτική για τη φυλακισμένη ανθρωπότητα»;
Ο λαός λέει «στο χέρι σου είναι». Είναι στο χέρι μας, αν είναι και στην καρδιά μας και στο μυαλό μας…
Κι ακόμα πιο πέρα αν είναι και στην ψυχή των επιλογών μας..
Έχοντας χάσει αυτές τις συνδέσεις χάνουμε την ολότητα που είμαστε και οι προοπτικές μας ξεφεύγουν…
Ο άνθρωπος είναι φύσει ευτυχής και δημιουργικός γι αυτό κι επιβιώνει και φύσει φοβισμένος γι αυτό κι εγκληματεί. Έχοντας όμως αέναα εκπαιδευτεί στο να είναι διαχωρισμένος κάθε μέρα σκοτώνει κάτι από τον ευτυχή εαυτό του…
Χρειάζεται να ξανα εκπαιδευτούμε! Ενωμένοι και τολμηρά ειλικρινείς μέσα μας ίσως να μην ψάχνουμε για προοπτικές αλλά να μας ψάχνουν… Κι αν ακούγεται σαν ανθρωποκεντρική η (προ)οπτική αυτή, είναι για μένα ιδιαίτερα πολιτική…
Καμιά μεγάλη αλλαγή, καμιά επανάσταση δεν πιστεύω ότι μπορεί να στεριώσει αν οι άνθρωποι που τις φέρουν αλλά κι εκείνοι που τις ακολουθούν δεν είναι οι ίδιοι στέρεοι.
– Δεδομένων των προβλημάτων στα οποία μόλις αναφερθήκαμε, θα ήθελα να σας ρωτήσω αν πιστεύετε ότι η κρίση έχει χτυπήσει το θέατρο ή ίσως έχει οδηγήσει στο να αναζητήσει το κοινό μία διαφυγή σε αυτό;
Πολλοί ζητούν καταφυγή στις τέχνες. Καταφεύγουν για να επεξεργαστούν και να προχωρήσουν οι ίδιοι μέσα από την επικοινωνία με τη θεατρική πράξη. Όμως και μέσα στην κρίση, ίσως και ιδιαίτερα μέσα στην κρίση πολλοί έρχονται στο θέατρο για να διαφύγουν, να ξεφύγουν, να ξεχαστούν, να ξεχάσουν. Σ αυτούς τους θεατές το θέατρο λειτουργεί σαν παυσίπονο. Ένα ανώδυνο ναρκωτικό.
Και ναι, η κρίση ή αλλιώς ο μεσαίωνας που ζούμε, χτυπάει πρώτα απ όλα τις τέχνες. Γιατί οι τέχνες ενοχλούν όταν ψυχαγωγούν, δηλαδή οδηγούν ψυχές . Μα υπάρχει κι εκείνη η οπτική για την κρίση, που ο Νταριο Φο περιέγραψε πριν 3 χρόνια στο κείμενο του για την παγκόσμια ημέρα του θεάτρου.. «Επομένως», λέει ο Ντάριο, «η μοναδική λύση για την κρίση είναι να ελπίζουμε ότι το μεγάλο κυνήγι μαγισσών οργανώνεται εναντίον μας και ιδιαίτερα ενάντια στους νέους που επιθυμούν να διδαχτούν την τέχνη του θεάτρου. Μια νέα διασπορά δημιουργών του θεάτρου οι οποίοι μέσα από αυτόν τον περιορισμό θα δημιουργήσουν αφάνταστα οφέλη για μια νέα εκπροσώπηση».
– Τη Σκηνοθετική ομάδα της παράστασης αποτελούν μαζί με εσάς, η Ροζαμάλια Κυρίου και ο Βασίλης Παπαδημητρίου. Πόσο εύκολο και διαφορετικό εγχείρημα είναι μία συνσκηνοθεσία, σε μία χώρα που δυστυχώς έχουμε μάθει να κάνει ο καθένας τα πάντα μόνος του, πιθανώς στοχεύοντας στην αποκλειστικότητα των πιθανών ευσήμων;
Δύσκολο πράγμα η συνσκηνοθεσία, γιατί ο καθένας μας έχει τον διαφορετικό του χαρακτήρα, τις διαφορετικές του ιδέες, τις διαφορετικές του εμπνεύσεις. Όταν καταφέρνουμε και τιθασεύουμε τις διαφορετικότητες μας προς όφελος ενός σημαντικού στόχου νομίζω είμαστε σε πολύ καλό δρόμο… Κι αυτό κάναμε οι τρεις μας. Η Ροζαμάλια, ο Βασίλης κι εγώ…
– Τι πιστεύετε ότι τελικά μένει στο θεατή μετά το τέλος της παράστασης; Ποιο είναι το συναίσθημα με το οποίο φεύγει από το θέατρο;
Α, είναι προσωπικά δεδομένα τα συναισθήματα. Και δεν είναι ίδια. Ανάλογα με τον θεατή, με το γιατί έχει έρθει, τι περιμένει, επίσης ανάλογα με την παράσταση, δεν είναι ποτέ στο θέατρο όλες οι μέρες ίδιες…
Δανείζομαι μια φράση ενός θεατή που έγραψε στο Facebook. «Φανταστικό με όλες τις σημασίες της λέξης»… Μαζί του φαίνεται ότι καταφέραμε να επικοινωνήσουμε πολλά από αυτά που θέλαμε. Εγώ πάντως νοιώθω μεγάλη χαρά όταν μετά την παράσταση βλέπω στα μάτια των θεατών τη συγκίνηση. Σκέφτομαι πως κάτι καλό φτιάξαμε σήμερα, εμείς, το έργο, η παράσταση μας και το φτιάξαμε μαζί με τον θεατή που κατέφυγε στο θεατράκι μας…
Όσα πρέπει να ξέρετε για την παράσταση “Το 3%”
