Γράφει ο Ηλίας Σκουρλής
…ακούγοντας μετά από καιρό τον Michaelangelo Toumanidis στο Tar, δεν περιμέναμε κάτι…πρωτόγνωρο. Κάθε φορά που θα παίξει σε ευρύ ή κλειστό κοινό σε κονσέρτο ή ως σολίστας θα μεταδώσει στο κοινό το λόγο ύπαρξης των έργων που παρουσιάζει. Δεν θα περιοριστεί στην άρτια εκτέλεση απλώς λόγω ενδελεχούς μελετητικής προσέγγισης και φυσικά έτη μελετών επί της κιθάρας δίπλα σε μάγιστρους των έξι χορδών./Τι περίεργο: Λέμε “κιθάρα”που σημαίνει 5 χορδές ενώ το όργανο έχει εδώ και δύο αιώνες …έξι. Αλλά, έτσι είναι. Η πρωταρχική μορφή του οργάνου ήταν μία 5-χορδη κατασκευή… /. Αυτό που σε ζεσταίνει με τον Μιχαηλάγγελο είναι πως παίζει δύσκολα έργα με ευχαρίστηση και με …ατμόσφαιρα. Στο πασίγνωστο στους κιθαριστικούς κύκλους Cathedral του Αγκουστίν-Μπάρριος/Μανγκορέ σου δίνει πραγματικά την εντύπωση ενός πιτσιρικά που παίζει θορυβωδώς στα σκαλιά του ναού μέχρι που κάποια στιγμή ο εφημέριος βγαίνει να τον επιπλήξει. Στου ιδίου συνθέτη το Las Cabechas (οι μέλισσες) νιώθεις την εσωτερική ζωή της κυψέλης και στα “cascades” των χορδών τη φασαρία των συνομωτούντων κηφήνων…Δεν θα με απασχολήσει καθόλου η “μουσικοκριτική”. Ο Μιχαηλάγγελος είναι καταξιωμένος και η εμβέλεια του σεβαστή. Μπορεί να μην είναι γνωστός σε κάθε γειτονιά της Ελλάδας αλλά είναι γνωστός και σεβαστός … εκεί που πρέπει. Θα επανέλθω στην “δημιουργία ατμόσφαιρας” που όμως καθρεφτίζει και τον κιθαριστή/μελετητή/μουσικό Τουμανίδη. Από αναρίθμητους καθηγητές και μέντορες ο Μιχαηλάγγελος πήρε τα κατάλληλα σπίρτα, αυτά που βγάζουν την κατάλληλη κιθαριστική φλόγα εκεί που χρειάζεται. Υπάρχουν εκατοντάδες άριστοι εκτελεστές τώρα πια. Με 8-10-12 ώρες μελέτη την ημέρα προφανώς και θα μάθει οποιοδήποτε μελετηρό παιδί και οποιοσδήποτε θιασώτης. Ο Μιχαηλάγγελος ,όμως, δίνει στα ασήκωτης σημαντικότητας κιθαριστικά έργα που επιλέγει κάτι το “μεσογειακό”. Τα εμπλουτίζει και με το “κάτι” σαν την απρόβλεπτη δοξαριά ενός λυράρη ,τα κοσμεί με την απέραντη γαλήνη που μπορεί να προσδώσει στον συναυλιακό χώρο η αντήχηση των μπάσων χορδών κατά το “σβήσιμο” τους. Ακούγοντας την “Λεγιέντα”από τον Μιχαηλάγγελο βλέπεις μπροστά σου πως οι όμορφες χωριατοπούλες παίζουν με τις φούστες τους γαϊτανάκι την ώρα του δειλινού… Αγαπητέ Τουμανίδη ένα θα σου ζητήσουμε and then we silent for ever: Τη Leyenda από την “ορθή” , πιανιστική της κλίμακα. Μετά, όσοι έχουμε κιθάρες στο σπίτι, ή θα πάμε να γραφτούμε σε εντατικά-με καθηγητή φυσικά…εσένα- ή θα ενταφιάσουμε για πάντα το υπέροχο παρεϊστικο όργανο, στην γαλήνη της θήκης του… Σε ευχαριστούμε καλέ μας φίλε και για την αποψινή βραδιά…
