Τα εφέ της είναι σαφώς ξεπερασμένα…
Και σίγουρα δεν είναι το «Ψυχώ»…
Όμως, ο τρόμος που προκαλεί «ακουμπάει» ένα άλλο επίπεδο…
Και το ότι δεν υπάρχει «The End» στο κλείσιμό της είναι σαν ένα ειρωνικό μειδίαμα…
Μα όταν το μειδίαμα αυτό φέρνει στο νου τον Χίτσκοκ, τα πράγματα γίνονται, αν μη τι άλλο, περίπλοκα…
Η ταινία «Τα πουλιά» αποτελεί μεταφορά του μυθιστορήματος της Δάφνης ντε Μοριέ, η εκ νέου συγγραφή του οποίου ανήκει στον Αμερικανό συγγραφέας Ίβαν Χάντερ (γεννημένος στις 15 Οκτωβρίου του 1926).
Όλα ξεκινούν όταν μία πρωτευουσιάνα, μια όμορφη και δυναμική γυναίκα, αποφασίζει να φτάσει μέχρι το παραθαλάσσιο Μοντέγκα Μπέι , προκειμένου να διεκδικήσει έναν άντρα που συναντά σε ένα pet shop…
Αφορμή για το ταξίδι της αυτό είναι τα «Πουλιά του έρωτα»…
Απόλυτα λογικό όταν ο Άλφρεντ Χίτσκοκ αποφασίζει να παρουσιάσει μια ταινία όπου οι δολοφόνοι είναι τα πουλιά…
«Τα Πουλιά» αποτελούν αδιαμφισβήτητα μία από τις κορυφαίες ταινίες στην παγκόσμια ιστορία του κινηματογράφου. Παράλληλα όμως, είναι από τις λίγες δημιουργίες της έβδομης τέχνης που έχουν αναλυθεί τόσο πολύ σε… ψυχολογικά γραφεία!
Από το Οιδιπόδειο σύμπλεγμα του πρωταγωνιστή με την μητέρα του, μέχρι την απειλητική εισβολή μιας άλλης κοινωνικής κουλτούρας, που αποτυπώνεται στο πρόσωπο της πρωταγωνίστριας, σε μια μικρή πόλη, η ταινία περνάει με απόλυτα κινηματογραφικό τρόπο, τα όρια ενός ψυχογραφήματος.
Και φυσικά πάνω από όλα η βιαιότητα της επίθεσης των πουλιών, η φύση που περιμένει χρόνια στωικά και όταν ξεσπά φέρνει την καταστροφή…
Ένα ερωτικό φλερτ, που θα μπορούσε να πέσει στην παγίδα του… γλυκανάλατου, αποτελεί απλά την αφορμή για την μεταφορά μας στην κοινότητα όπου θα ξεσπάσει ο πόλεμος των Πουλιών…
Και μέσα από μία τέτοια επίθεση, οι διαφορετικές αντιδράσεις των ανθρώπων να δίνουν ουσιαστικά απάντηση στο τι ήταν αυτό που οδήγησε στην καταστροφή…
Όλα αυτά είναι ο λόγος που ποτέ δεν θα μας ενοχλήσουν τα «παιδιάστικα», με τα σημερινά δεδομένα, εφέ της ταινίας.
Διότι το ψυχολογικό καθρέφτισμα που έχει επιτύχει ο μετρ του είδους είναι αξεπέραστο. Και ο τρόμος για κάτι που -αν και δείχνει απλά κινηματογραφικό σενάριο- παραπέμπει σε απόλυτα ρεαλιστικούς φόβους μας, μπορεί να σε οδηγήσει στον τρόμο, χωρίς να χυθεί ούτε μια σταγόνα αίμα…
Βέβαια εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με μία αναίμακτη δημιουργία και δεν αναφέρομαι στο τι μπορούμε να δούμε στην οθόνη.
Διότι, όπως πάντα, ο Χίτσκοκ φρόντισε ώστε τον τρόμο να βιώσουν πρώτοι από όλους οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές του.
Δεν είναι τυχαίο ότι στην ταινία χρησιμοποιήθηκαν αληθινά πουλιά, ούτε ότι οι πρωταγωνιστές ένιωσαν στην κυριολεξία τα τσιμπήματά τους…
Όσον αφορά στα αίτια που έκαναν τα Πουλιά να εξεγερθούν στην ταινία, η οποία -για την ιστορία- ακολούθησε του Ψυχώ, ο ίδιος ο δημιουργός της δεν έδωσε ποτέ εξήγηση…
Το μόνο που φρόντισε να καταλάβουμε είναι ότι ο τρόμος αυτής της επίθεσης δεν τελειώνει όταν βγαίνεις από την κινηματογραφική αίθουσα.
Αυτή η ταινία δεν έχει “The End”…
