…Ωραία μου κυρία… αλά Ελληνικά…

Toυ Ηλία Σκουρλή

Η παράσταση ήταν περίπου άψογη. Ατελείωτη, χορταστική, ευφυέστατη και απαιτητική για τα ελληνικά δεδομένα. Ο Αλέξανδρος Ρήγας δεν υπήρχε περίπτωση να κάνει λάθος. Ίσως γιαυτό και η παράσταση ονομάζεται “Πυγμαλίωνας” και μετά ως υπότιτλος “Ωραία μου Κυρία”. Αν έψαχνε κάποιος το “Ωραία μου Κυρία” του Drury Lane φυσικά απογοητεύτηκε. Αν έψαχνε κάποιος τον καθηγητή Χίγκινς τον πατέρα Ντουλίττλ,τη σακατεμένη λιβερπουλιανή εκδοχή της Αγγλικής γλώσσης,απογοητεύτηκε. Από την άλλη όμως πήρε πολλά από τον βαρύγδουπο Κόκλα,τον εσταίτ Χαϊκάλη,την υπό εκπαίδευσιν Ματσούκα. Η εξελληνισμένη η παράσταση είχε πολλά να δώσει…
Η μετεξέλιξη μίας αστής σε άριστη χρήστρια της λαϊκής αργκό και αντίστροφα η “πυγμαλιωνική” λειτουργία της εκπαίδευσης επί της Ελίζας στα χέρια του Αλέξανδρου θα ήταν εκ προοιμίου παιχνιδάκι. Έχουμε δει τους “Δύο Ξένους”. Ξέραμε τι θα δούμε. Φαρμακερές ατάκες ένθεν και κείθεν, πανέξυπνες δραπετεύσεις από παρεξηγήσεις μέσω των λογοπαιγνίων. Η παράσταση δίνει περισσότερη έμφαση σε αυτό που λέμε “χρήση του λόγου” παρά στο “καλλιτεχνικό” ζήτημα που διέπει το έργο. Λείπουν οι ντελιριακές σκηνές με το πάρτι του πατέρα Ντουλλίτλ και το λυρικότατο “i’m getting married in the morning” του πρωτότυπου έργου. Λείπει η ρομαντικότερη στιγμή του αυθεντικού έργου με τον ευγενή Hill με τον ύμνο του ανεκπλήρωτου έρωτα ‘on the street where you live”. Λείπει η μαγεία του i could have danced all night. Και φυσικά λείπει το βαλς στην πρεσβεία. Όπου στο αυθεντικό έργο η πρεσβεία είναι η ελληνική. Και στον επίσημο χορό, στο “βαλς της πρεσβείας” ακούγονται και δύο στροφές από τον εθνικό μας ύμνο. Οι συνθέτες κινηματογραφικής μουσικής μπορεί να μην ήταν Μπετόβεν ή Μάλερ, αλλά μουσικώς και γενικώς μόνο αγράμματοι δεν ήταν. Στο αυθεντικό “σκορ” λοιπόν γίνεται εμμέσως μεν ,σαφέστατα δε, μνεία στην Ελλάδα. Και αυτό είναι που δεν μπορώ να καταλάβω, παντελώς. Ο Αλέξανδρος αφαίρεσε από το έργο την πιο γλυκιά στιγμή που καλώς κακώς, τιμά έναν λαό… η σκηνή του ιππόδρομου έχει σβηστεί εντελώς και φυσικά έχουν προστεθεί στοιχεία, έξυπνα όντως, όπως η προετοιμασία της μητέρας Χίγκιννς για το ταξίδι του …Τιτανικού .Για τους λόγιους, λείπει βέβαια η φράση η οποία διαχώριζε τον αγγλοχρήστη απ’ τον πηγαίο αγγλομαθή. Δεν την αποκαλύπτω για να δω τη σχέση σας με την διδασκαλία της Αγγλικής.
Δεν έχω καμία σχέση με κριτική κινηματογράφου/θεάτρου/παραστάσεων. Ίσως φταίω του λόγου μου που περίμενα το “Ωραία μου Κυρία” όπως προείπα.
Η παράσταση ήταν άριστη για τα ελληνικά δεδομένα ,οι ηθοποιοί πάντα καλοί και δουλεμένοι οι ρόλοι. Μου έλειψαν όμως πολλά. Μου έλειψε το Drury Lane.Μου έλειψε ο χορός στην πρεσβεία. Μου έλειψε η στιγμή της μίξης του λόγιου και αστικού λόγου με την αργκό των γειτονιών στις ιπποδρομίες με την ατάκα “move your bloomy ass…”
Μπράβο στον Αλέξανδρο για άλλη μια φορά. Όμως για εμάς που προλάβαμε και περπατήσαμε στο Drury Lane υπήρχε ένα “κάτι ” που δεν ήταν εκεί.
Την παράσταση όμως να τη δείτε. Επιβάλλεται.