Τερεζίν: Όταν συναντώνται οι κατάλληλοι άνθρωποι

Υπάρχουν εκείνες οι στιγμές που αισθάνεσαι τη θεατρική πράξη με όλες τις αισθήσεις σου και αυτό είναι σπάνιο. Η αυλαία πέφτει και η καρδιά χτυπάει ακόμα δυνατά, στους ρυθμούς μιας μουσικής γεμάτης εικόνες.

Όσο πολύ ή λίγο θέατρο και να έχεις δει στη ζωή σου, αυτές τις στιγμές τις καταλαβαίνεις…

Συνήθως από την πρώτη κιόλας σκηνή…

Αυτό μου συνέβη στην παράσταση Τερεζίν στο θέατρο Αργώ.

Πριν ακόμα ξεκινήσει η παράσταση, η ατμόσφαιρα έδειχνε ότι η εμπειρία θα ήταν μοναδική. Και ήταν…

Είναι εκείνη η –σπάνια- συγκυρία που… όλα έχουν συναντηθεί.

Το κείμενο βρήκε το σωστό σκηνοθέτη και εκείνος καθοδήγησε τους απόλυτα ταιριαστούς ερμηνευτές…

Ένα κείμενο σκληρό και όμως μια παράσταση που σε ταξίδευε από το δάκρυ στο γέλιο με απίστευτη αρμονία…

Μια ιστορία σκληρή, με μια σκληρότητα που ανατρίχιαζε το κορμί.

Και την ίδια στιγμή η αισιοδοξία, η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει ακόμα και όταν η μυρωδιά γύρω του είναι θάνατος…

Ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης μέσα από ένα λιτό, μα τόσο σωστό, σκηνικό.

Όσα χρειάζονται φωτισμένα ιδεατά.

Το φως να παίζει με το συναίσθημα, με τη στιγμή…

Και η σκηνοθεσία. Τι μπορώ να πω για τον τρόπο που η Δήμητρα Χατούπη γέμισε εικόνες τη σκηνή. Όλα λειτουργούσαν άψογα. Τόσο άψογα που εσύ δεν έβλεπες καν τον κώδικα επικοινωνίας τους…

Εσύ απλά είχες παραδοθεί στο αποτέλεσμα.

Η μουσική και ο λόγος συνδέονταν μοναδικά και οι ηθοποιοί αποδείκνυαν πως ευτυχώς στην Ελλάδα της κρίσης υπάρχει ακόμα η μαγιά για ένα καλό θέατρο.

Ίσως να θεωρηθώ υπερβολική, αλλά η παράσταση Τερεζίν στο θέατρο Αργώ ήταν για μένα μια μοναδική θεατρική εμπειρία.

Ήταν το θέατρο όπως θα ήθελα να είναι.

Να το αισθάνεσαι σε όλο το κορμί και να το παίρνεις μαζί στο μυαλό σου.

Να αισθάνεσαι και να σκέφτεσαι ταυτόχρονα.

Να βρίσκεις τον εαυτό σου μέσα σε αυτό και ας είναι μια κατάσταση που ποτέ δεν βίωσες…

Να βλέπεις τον σωστό ηθοποιό στο σωστό ρόλο και να μην μπορείς να φανταστείς κανέναν άλλο στο ρόλο αυτό.

Μα πάνω από όλα, όταν τελειώνει η παράσταση να μην μένεις στο δυνατό χειροκρότημα, αλλά να ταξιδεύεις στα πρόσωπα των θεατών και εκεί να διαβάζεις ότι και εκείνοι αισθάνθηκαν το ίδιο…

Ο θεατής, που ενώ η παράσταση έχει τελειώσει, εκείνος κάθεται εκεί…

Αδύναμος να διακόψει τη δραματουργική διαδικασία.

Ίσως, αν κάναμε μια σημειολογική ανάλυση της παράστασης, να μέναμε στις λεπτομέρειες, να τις βάζαμε στο μικροσκόπιο και να αναζητούσαμε λάθη… Ενδεχομένως και να βρίσκαμε.

Μα η Τέχνη δεν χρειάζεται πάντα ανάλυση.

Η παράσταση Τερεζίν δεν θέλει ανάλυση. Απόλαυση θέλει…

Μια μοναδική θεατρική εμπειρία, όπου πολλοί ικανοί άνθρωποι συναντήθηκαν…