Τώρα τι να σας πω κι εγώ;
Είμαι από τους λίγους (μάλλον μπορούμε να χωρέσουμε –παγκοσμίως- σε πούλμαν) που ούτε διάβασα, ούτε είδα τις αποχρώσεις του γκρι όταν ήταν… ανοιχτόχρωμες ακόμα. Τώρα που θα γίνουν πιο σκοτεινές θα τις δω;
Αυτό όμως δεν είναι το θέμα μας.
Το θέμα είναι ότι εγώ είμαι μειοψηφία.
Το άλλο θέμα είναι ότι όσοι τις είδαν είχαν ένα βασικό παράπονο: Δεν ήταν αρκετά ικανοποιητικές οι ερωτικές σκηνές.
Θα κάνω παρένθεση εδώ και θα θέσω ερώτημα: τι ακριβώς εννοούμε με το ικανοποιητικές; Και για ποιους το εννοούμε; Για εμάς που θα τις δούμε ή για εκείνους που πρωταγωνιστούν σε αυτές;
Κλείνω την παρένθεση και επανέρχομαι με το τρίτο και τελευταίο θέμα:
Οι αποχρώσεις σκοτεινιάζουν, γίνονται πιο ικανοποιητικές –κατά το «ότι θέλει ο λαός»- και έρχονται του… Αγίου Βαλεντίνου (λογικό).
Και να μην ξεχάσω: Κυκλοφορούν και τρέιλερ.
Κι εγώ, επειδή είμαι καλός άνθρωπος και παρά το γεγονός ότι κι αυτό το… σκοτεινό δεν θα το δω, σας το προσφέρω το τρέιλερ για να αποφασίσετε αν θα πάτε ή όχι.
Και για να μην παρεξηγηθώ: Δεν πάω να το δω όχι γιατί θα κάνω καμία επανάσταση (ποτέ δεν αγάπησα τον εξευτελισμό της λέξης επανάσταση σε τόσο μικρά πράγματα). Απλά δεν θέλω…
Δεν βρίσκω το λόγο…
Αλλά, είπαμε, μην χάνουμε το θέμα μας…
Ή, μάλλον, το θέ(α)μα μας…
Ιδού λοιπόν πως είναι οι αποχρώσεις όταν σκοτεινιάζουν:
