Άπιαστο όνειρο; Ίσως. Γιατί, όπως και να το κάνουμε, υπάρχει διαφορά μεγέθους. Και όπου μέγεθος βάλτε λεφτά και τεχνογνωσία.
Ακριβώς αυτή η διαφορά είναι που μας κάνει αυτή τη φορά να μιλήσουμε για ελληνικό Χόλιγουντ, εκνευρίζοντας σίγουρα κριτικούς και λοιπούς ειδήμονες του κινηματογράφου.
Γιατί θα αναφερθούμε στο… κόκκινο κινηματογραφικό πανί των ημερών. Την ταινία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη “Ένας άλλος κόσμος”.
Μόνο που δεν θα ασχοληθούμε ούτε με το σενάριο, ούτε με τη σκηνοθεσία, ούτε με τις ερμηνείες. Εκείνο που σηματοδοτεί το ελληνικό Χόλιγουντ είναι τα… παρασκήνια.
Στην Ελλάδα της κρίσης, μάθαμε -και κατά ένα παράλογο τρόπο μας αρέσει κιόλας- να μιζεριάζουμε. “Εμείς δεν μπορούμε, γιατί δεν έχουμε λεφτά” είναι το μότο της εποχής. Αν τώρα αυτό το μεταφέρουμε και στα κινηματογραφικά δεδομένα που πάντα είχαμε να κάνουμε με αναλογίες τύπου Δαυίδ και Γολιάθ σε σχέση με την Αμερική, η μιζέρια χτυπάει κόκκινο.
Κι όμως, αν θέλουμε μπορούμε. Και τα backstage από τα γυρίσματα της ταινίας “Ένας άλλος κόσμος” το αποδεικνύουν.
Βλέποντάς τα καταλαβαίνεις ότι αν κάποιος θέλει μπορεί να είναι επαγγελματίας, ακόμα και σε εποχές κρίσης. Υπάρχουν στιγμές που θυμίζουν Χολιγουντιανά γυρίσματα (στην υπερβολή βέβαια πάντα η σύγκριση).
Δεν κρίνουμε το αποτέλεσμα. Δεν αφορά στην καλλιτεχνική αξία του Χριστόφορου Παπακαλιάτη το κείμενο αυτό. Γι αυτή έχουν χυθεί, όλα αυτά τα χρόνια, τόνοι μελάνης και για να είμαστε ειλικρινείς αυτό από μόνο του είναι μια προσωπική επιτυχία του δημιουργού.
Εμείς μιλάμε για τον επαγγελματισμό με τον οποίο έγινε αυτή η δουλειά και τον οποίο τα τελευταία χρόνια έχουμε χάσει, κάπου μεταξύ Σόιμπλε και Μέρκελ…
Με προϋπολογισμούς που -ακόμα και ικανοποιητικοί να είναι σε σχέση με την κατάσταση της Ελλάδας- δεν παύουν να είναι ψίχουλα μπροστά στα ποσά που δαπανούνται στην κινηματογραφική βιομηχανία της Αμερικής, οι συντελεστές της ταινίας αυτής, δούλεψαν με το ίδιο πάθος που κάνουν στο εξωτερικό για πολύ περισσότερα εκατομμύρια.
Βέβαια, δεν είναι απόλυτα ίδιο το αποτέλεσμα. Σίγουρα, οι χρηματικές -και όχι μόνο- διαφορές αποτυπώνονται τελικά στην μεγάλη οθόνη. Το βασικό όμως είναι να μπορούμε πάντα να απομονώνουμε τα θετικά. Και εδώ υπάρχουν πολλά θετικά…
Τελικά, ας είμαστε και μια φορά περήφανοι για κάτι που γίνεται σήμερα και όχι την εποχή των προγόνων μας. Γιατί, δεν είναι και τόσο κακό να λέμε που και που “Μπράβο” και ας μην είναι στο… DNA μας να παινεύουμε τον γείτονα.
