Τον δέκατο ένατο αιώνα και τον εικοστό αιώνα, το εργατικό κίνημα με τις διεκδικήσεις και τους αγώνες του, κατόρθωσε να απαλύνει τις επιπτώσεις των κρίσεων και να εμποδίσει την επίθεση του κεφαλαίου.
Σήμερα, ο νεοφιλελευθερισμός αποτελειώνει τις κατακτήσεις του εργατικού κινήματος, αφήνοντας το στη μοίρα του.
Ένας από τους λόγους που συμβαίνει αυτό, είναι η αδυναμία της οργανωμένης εργατικής τάξης να αντισταθεί στην παγκοσμιοποίηση που επινόησε ο νεοφιλελευθερισμός.
Άλλοι λόγοι ήταν η σοσιαλδημοκρατία που δεν ανταποκρίθηκε στο ρόλο της και κατέληξε σύμμαχος της Δεξιάς και βέβαια η κατάρρευση του πρώην ανατολικού μπλόκ, το αντίπαλο δέος του καπιταλισμού.
Η αποκαθήλωση νόμων που αποτύπωναν τις άλλοτε διεκδικήσεις του εργατικού κινήματος υπό τις επιταγές της τρόικας και των θεσμών έχουν καταστήσει ζούγκλα το εργασιακό τοπίο, όπου μόνοι ωφελημένοι είναι οι εργοδότες, οι εταιρίες και τα απανταχού κεφάλαια.
Η όλο και μεγαλύτερη πίεση που ασκείται από τους δανειστές για περαιτέρω αλλαγές στο εργασιακό πεδίο που φτάνουν στο σημείο ακόμα και απαγόρευσης της απεργίας μέσω του τρόπου που θα λαμβάνεται η απόφαση, δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ως τυχαίες κινήσεις.
Σε μία εποχή που η τεχνολογία δίνει τη δυνατότητα της ελαχιστοποίησης του εργάσιμου χρόνου, ο νεοφιλελευθερισμός αυξάνει το χρόνο εργασίας για όσους έχουν απασχόληση και παράλληλα εξοντώνει οικονομικά και ψυχολογικά μεγάλο ποσοστό του εργατικού δυναμικού.
Είναι η εποχή που τα αιτήματα «βασικός μισθός για όλους και λιγότερη δουλειά για όλους» γίνονται περισσότερο επίκαιρα από ποτέ!
Το θέμα είναι πως και κάτω από ποιες προϋποθέσεις μπορούν να αιτηθούν, όταν οι εργαζόμενοι είναι καταρρακωμένοι ηθικά και δεν υπάρχει κατ΄ουσία εργατικό κίνημα για να διεκδικήσει αλλαγές που θα βελτιώσουν τη ζωή του.
