Σπάνια να βρεις μέρα που να μην πνίγονται πρόσφυγες, μεταξύ των οποίων, και μικρά παιδιά προσφύγων στα νερά του Αιγαίου. Μήνες τώρα, διαιωνίζεται αυτή η κατάσταση.
Οι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες στέγνωσαν τα δάκρυα τους για τον πνιγμό του μικρού Αιλάν με ανακοινώσεις υποκριτικής φιλευσπλαχνίας και από τότε και με όλους τους τρόπους, βάλλουν κατά της Ελλάδας, κυρίως, αντί να σκύψουν στο πρόβλημα με το προσφυγικό και στις αιτίες που το έχουν προκαλέσει, προκειμένου να τις καταπολεμήσουν για να πάψει να υφίσταται το πρόβλημα.
Πρόσφατα μάλιστα, κάνουν λόγο για έξοδο της χώρας μας από τη Συνθήκη Σένγκεν, επειδή, όπως ισχυρίζονται, δεν μπορεί να φυλάξει τα σύνορα της, με αποτέλεσμα οι μεταναστευτικές ροές να μην έχουν τελειωμό.
Όσο για τους πρόσφυγες και τα παιδιά τους που χάνουν σχεδόν καθημερινά τις ζωές τους στην παγωμένη θάλασσα του Αιγαίου, κανένα πρόβλημα, στη ζωή συμβαίνουν και αυτά, δηλώνουν με τη στάση τους και επιχειρούν να μας κάνουν και εμάς να το δούμε ως παράπλευρες απώλειες μιας δυσάρεστης κατάστασης.
Είναι οι ίδιοι Ευρωπαίοι γραφειοκράτες που τις τελευταίες μέρες εξεγείρονται γιατί η ελληνική διοίκηση είναι ανεπαρκής και δεν κάνει όσα έχουν συμφωνήσει να γίνουν.
Είναι αυτοί που την ώρα που εγκαλούν την Ελλάδα δεν δίνουν αρκετά χρήματα και στο χρόνο που είναι αναγκαίο για να ενδυναμωθούν οι μηχανισμοί ελέγχου, να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις (κυρίως, οι δομές) για την υποδοχή και απορρόφηση του αριθμού των προσφύγων που έχει δεσμευτεί η χώρα, ούτε βέβαια δέχονται να γίνει συζήτηση για τη χαλάρωση του δημοσιονομικού συμφώνου σταθερότητας, ώστε η Ελλάδα να εξοικονομήσει πόρους. Ούτε ασκούν πίεση στην Τουρκία να εφαρμόσει όσα έχει υπογράψει.
Όταν λοιπόν, το ιερατείο της Ευρώπης (Σόιμπλε, Γιούνκερ, Νταισελμπούμ, κ.α) μιλά για συμφωνίες που είναι ιερές, άρα απαράβατες, το λιγότερο που κάνουν είναι να υποκρίνονται απέναντι σε εκατομμύρια Ευρωπαίους πολίτες.
Αυτό που κάνουν κατ’ ουσία είναι επανάληψη της τακτικής που έχουν υιοθετήσει από την αρχή της οικονομικής κρίσης, ακριβώς για να μην την επιλύσουν και στο προσφυγικό ζήτημα για τον ίδιο λόγο είναι, αντί να επιλύσουν το πρόβλημα, να επιχειρούν να ρίξουν τις ευθύνες για την ύπαρξη του σε χώρες που είναι πρώτες στην υποδοχή προσφύγων, δηλαδή, η Ελλάδα και η Ιταλία.
Η Ιταλία έχει μπλοκάρει σχέδιο για απόδοση 3 δισ. ευρώ στην Τουρκία ως αντάλλαγμα για να προσπαθήσει να μειώσει τις προσφυγικές ροές από το έδαφός της προς την Ευρώπη.
Ο Ιταλός πρωθυπουργός Μ. Ρέντσι άσκησε δριμεία κριτική πρόσφατα στο γεγονός ότι η Ευρώπη δεν πιέζει ως οφείλει την Τουρκία να κάνει πράξη όσα έχει συμφωνήσει με την Ευρώπη.
Η Ιταλία αποτελεί την τρίτη δύναμη στην ευρωζώνη και δεν μπορεί να εκβιαστεί εύκολα από το ευρωπαϊκό ιερατείο. Γεγονός που ο Ρέντσι το εκμεταλλεύεται δεόντως και γιαυτό συνεχίζει την επιθετική του ρητορική κατά των ιθυνόντων της ΕΕ, όχι μόνο στο προσφυγικό ζήτημα, αλλά και σε δημοσιονομικά θέματα που αφορούν τη χώρα του.
Αντίθετα η Ελλάδα, λόγω των κακών δημοσιονομικών της, είναι δύσκολο να αντιδράσει, όπως θα όφειλε, καθώς παραμένει μια χώρα χρεωμένη, υπό την επιτροπεία των «εταίρων» δανειστών της και με μία κυβέρνηση που είναι μαύρο πανί για τους συντηρητικούς κύκλους που έχουν το πάνω χέρι στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Άρα είναι περισσότερο ευάλωτη σε πιέσεις και διαβολές.
