Ακούω δεξιά κι αριστερά για εκλογές και αναρωτιέμαι αν όσοι συζητούν γι’ αυτές, έχουν αντιληφθεί πoιo θα ήταν το πιθανότερο αποτέλεσμα. Ξέρετε τι πιστεύω; Ότι πάλι ο ΣΥΡΙΖΑ θα έβγαινε κυβέρνηση. Και το πιστεύω διότι θεωρώ πως ο κόσμος, παρά την αρχική απογοήτευση, έχει συνειδητοποιήσει ορισμένα πράγματα…
Για παράδειγμα, ότι οι διαστάσεις του προβλήματος έχουν αλλάξει. Έχει μετατραπεί σ’ έναν ευρωπαϊκό πόλεμο συσχετισμών, σ’ έναν πλανήτη που βράζει, και πως η επίλυσή του περνά και από την ενίσχυση των σημερινών συμμάχων της Ελλάδας.
Φυσικά και δεν ξεχνά το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης ή την υπογραφή του τρίτου μνημονίου, αλλά τελικά τα πάντα αξιολογούνται μονάχα βάσει αυτών; Υφίσταται αποκλειστικά και μόνο αδιέξοδο ή και κατανόηση των ανωτέρω;
Ας εξετάσουμε κάποια αντικειμενικά επιχειρήματα, τα οποία ενισχύουν την παραπάνω οπτική:
Ναι, λοιπόν, αισθάνεται προδομένος σ’ έναν βαθμό, ωστόσο, θαρρείτε πως δεν αναγνωρίζει τις προθέσεις και την προσπάθεια; Δεν καταλαβαίνει ότι ένα κράτος έχει συνέχεια και πως οι καταστροφικές συμβάσεις του παρελθόντος, γέννησαν μελλοντικούς γόρδιους δεσμούς;
Θα μου πείτε «Άρα, τι νόημα έχει;». Ας απαντήσουμε μ’ ερώτηση λοιπόν: Έχει νόημα η πολιτική βούληση; Έχει σημασία το κοινωνικοοικονομικό μοντέλο, πάνω στο οποίο θα σχεδιαστεί το μέλλον του τόπου; Διότι κακά τα ψέματα, αναφορικά με τις άμεσες λύσεις, τόσο η πλευρά των εκπροσώπων του Νεοφιλελευθερισμού, όσο και αυτή του Σοσιαλισμού, απέτυχαν. Υπάρχει βεβαίως και η επιλογή της ρήξης, αν θέλεις ν’ ακολουθήσεις τη δική σου πολιτική, χωρίς να σου επιβάλλονται οι δανειστές. Χρεωμένος μέχρι τον λαιμό και ανεξάρτητος δεν γίνεται, πολλώ δε μάλλον, όταν ο συνομιλητής σου αποδεικνύεται τοκογλύφος και σου συμπεριφέρεται σαν αποικιοκράτης. Όμως, η εν λόγω επιλογή εκτιμάται ως ανέφικτη, αφού ο Καπιταλισμός φρόντισε να σε αφήσει άοπλο.
Το καίριο ερώτημα, δηλαδή, διατυπώνεται ως εξής: Τι θέλουμε να εφαρμοστεί μεσοπρόθεσμα ή στη χειρότερη των περιπτώσεων μακροπρόθεσμα; Εδώ, λοιπόν, τα πράγματα παραμένουν ξεκάθαρα, αφού το αντίπαλο δέος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δώσει τα διαπιστευτήριά του και είναι πλέον αυτονόητο (κι εν πολλοίς δηλωμένο) πως θα θωράκιζε ξανά τα κέρδη της ολιγαρχίας και όχι των πολλών. Άλλωστε, γιατί λυσσούν τα φερέφωνά της στα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης;
Επειδή το Κεφάλαιο ξέρει πολύ καλά, πως ακόμα και μακροπρόθεσμα, εάν η παραγωγική ανασυγκρότηση της Ελλάδας ξεκινήσει με όρους, τους οποίους δεν θα θέτει κάποιο από τα γνωστά διεφθαρμένα κόμματα, θα έχει πρόβλημα. Και ξέρετε γιατί θεωρεί σίγουρο ότι δεν θα έχει την ίδια μεταχείριση; Απ’ τα έστω και μικρά ζητήματα, τα οποία έχει διευθετήσει η υπάρχουσα κυβέρνηση, προς όφελος των βαθύτερα πληγέντων από την κρίση, εν μέσω οικονομικού στραγγαλισμού, Προσφυγικού, και λοιπών αντιξοοτήτων. Παράλληλα, σιγά-σιγά, ορισμένα θέματα, όπως η διαφάνεια και η αποκάλυψη της διαπλοκής, προχωρούν.
Όλα αυτά ζυγίζονται, όπως και η απαράδεκτες κι εκβιαστικές νοοτροπίες της Ευρώπης. Σε μια ήπειρο που αλλάζει διαρκώς. Ο ελληνικός λαός έχει αποφασίσει και για τη στάση του εντός αυτής της αλλαγής. Τοποθετήθηκε, κι εν τέλει τάχθηκε, απαντώντας προοδευτικά. Γύρισε την πλάτη στα σύγχρονα ψευδεπίγραφα διλήμματα, καθώς συνέλαβε τον χαρακτήρα της σύγκρουσης και διέκρινε τις δυνάμεις που θα εκπροσωπήσουν καλύτερα τα συμφέροντά του. Κι εν πολλοίς αισθάνεται δικαιωμένος, όταν (επί παραδείγματι) ο λαός της Γαλλίας εκθειάζει καθημερινά το τελευταίο διάστημα, τις επιλογές και την αντίδρασή του απέναντι στην τρομοκρατία που του ασκήθηκε, τους εκβιασμούς, και τις Σειρήνες του μίσους. Απέναντι στις δυνάμεις ενός σύγχρονου Άξονα, ο οποίος επιθυμεί να δημιουργήσει δύο ταχύτητες, εξουσιάζοντας μη ισότιμα μέλη, σε μια ντροπιαστική -βάσει των ιδανικών της- Ευρώπη.
Γνωρίζει πια, πως η αλλαγή των συσχετισμών θα παίξει καταλυτικό ρόλο στη διαμόρφωση της αυριανής Ένωσης, όπου θ’ απαιτούνται εκ νέου διεκδικήσεις από τους λαούς της και όχι εσωστρέφεια. Μακριά από τις λογικές του Εθνικισμού και τις πρακτικές του Νεοφιλελευθερισμού. Στηρίζει την αντίσταση σε όλους όσοι επιδιώκουν να ισοπεδώσουν κάθε κεκτημένο δικαίωμα, με υπόγειες διαδικασίες τύπου Διατλαντικής Εταιρικής Σχέσης Εμπορίου, ιμπεριαλιστικές τακτικές τύπου Ουκρανίας και περαιτέρω λιτότητα.
Και ναι, το Ασφαλιστικό φαντάζει βουνό για πολλούς, ωστόσο, οι πολίτες δεν ξεχνούν ποιοι ρήμαξαν τα ταμεία και κρίνονται υπεύθυνοι για το τωρινό χάος. Γνωρίζει πολύ καλά και τη λύση, την οποία θα προωθούσαν σήμερα, εκείνοι που τον έφεραν προ τετελεσμένων γεγονότων. Μήπως είναι η ιδιωτική ασφάλιση; Άλλωστε αυτό δεν αποτελεί και το διαχρονικό πλάνο του Νεοφιλελευθερισμού; Η ιδιωτικοποίηση των πάντων. Πώς δόμησαν τη χώρα οι κυβερνήσεις των σκανδάλων; Με τέτοιον τρόπο, που η κρίση εμφάνισε τη γύμνια του κράτους, το οποίο νομοτελειακά χρεοκόπησε. Ήταν ανήμπορο ν’ αυτοσυντηρηθεί, δεν είχε γερά πόδια να σταθεί.
Αυτό δίνει και την απάντηση στο ερώτημα «Ποια στρατηγική συμφέρει τον απλό άνθρωπο;». Πώς θα πρέπει γίνει η πολυπόθητη ανασυγκρότηση; Ποιο αξιακό σύστημα θα πρέπει ν’ ακολουθήσει η χώρα, όταν φθάσει η ώρα που θα βρίσκεται σε θέση να νομοθετεί ελεύθερα; Ποιο είναι το όραμα; Η εκ θεμελίων αναδόμηση της κοινωνίας, μ’ ένα ισχυρό κράτος, κι επίκεντρο τους πολλούς ή η δίχως όρους παράδοση και το ξεπούλημα στην ιδιωτική πρωτοβουλία, μ’ επίκεντρο τους γνωστούς-αγνώστους των μονοπωλίων; Προτεκτοράτο για πάντα ή έστω και μακροπρόθεσμα αυτάρκης, σε μια Ευρώπη που θα έχει αλλάξει και διαμέσου ημών;
Οι πολίτες, λοιπόν, υπέστησαν ακόμα έναν κλονισμό και μπορούν να ειπωθούν αρκετά γι’ αυτό, όμως έχουν υπόσταση και τα παραπάνω αντικειμενικά δεδομένα. Δεν οδηγούν στη απόλυτη αισιοδοξία ή την ανακούφιση, αλλά ανοίγουν ένα μικρό παράθυρο στην ελπίδα. Μια ελπίδα που για να κρατηθεί στη ζωή, χρειάζονται αγώνες. Καθώς, δυστυχέστατα, ο δρόμος παραμένει μακρύς. Όχι απλώς για εμάς, αλλά και για ολόκληρη την ήπειρο. Όπως όλα δείχνουν, για ολόκληρο τον πλανήτη…
