Όσο περνά ο καιρός, τόσο πιο πολύ εκτίθενται οι «δημοκράτες» της Ν.Δ., με προτάσεις που παραπέμπουν σ’ εποχές, κατά τις οποίες βασίλευε η φυλετική καταπίεση και η απολυταρχία…
Σε χώρες, όπου η αλληλεγγύη αποτελούσε ανέκδοτο. Ύστερα από τις από κοινού προτάσεις των κ.κ. Κυριάκου Μητσοτάκη και Άδωνι Γεωργιάδη σχετικά με το Προσφυγικό, γεννάται η παραμικρή αμφιβολία για τη στάση που θα τηρούσαν οι ίδιοι απέναντι σε αυτούς τους κατατρεγμένους ανθρώπους;
Όταν αναφέρονται σε «κλειστού τύπου κέντρα»; Σιγά-σιγά, λοιπόν, ξεδιπλώνουν όλο και περισσότερο η ακραία νοοτροπία τους, ίσως επειδή έχουν την ψευδαίσθηση (αφού από το ιδεολογικό μετερίζι τους δυσκολεύονται ν’ αφουγκραστούν την κοινή γνώμη) πως η κοινωνία μας συμμερίζεται την οπτική τους.
Όμως, οι Έλληνες και τους γύρισαν την πλάτη και τους αποδεικνύουν καθημερινά ότι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα και πως είναι διατεθειμένοι να στηρίξουν με τον κόπο και το υστέρημά τους, τους πληγέντες ενός φρικτού πολέμου.
Έως πού θα φθάσει η ρητορική του μίσους; Άραγε στη συνέχεια θα ζητήσουν να υποβάλλουμε τους πρόσφυγες σε καταναγκαστική εργασία, όπως είχε προτείνει τις προάλλες ο Κωνσταντίνος Πλεύρης, εκπρόσωπος της ακροδεξιάς και του φασισμού στην Ελλάδα, αρνητής του Ολοκαυτώματος και πατέρας του Θάνου Πλεύρη, βουλευτού της Νέας Δημοκρατίας;
Γιατί όχι; Υπάρχουν και αυτά τα μυαλά, να μην τα… προσεγγίσουμε στην αναμπουμπούλα; Όπως έπραξαν και με μια μειοψηφούσα μερίδα αγροτών, με τις προοδευτικές δυνάμεις του κλάδου να δηλώνουν την αποστασιοποίησή τους και να προχωρούν στην απομόνωσή της.
Πάντως, φαντάζει το λιγότερο γελοία, η όποια προσπάθεια εκπροσώπων του νεοφιλελευθερισμού, να καπηλευθούν λαϊκούς αγώνες. Φυσικά, αντιπροτάσεις από πλευράς αξιωματικής Αντιπολιτεύσεως δεν εκφράσθηκαν για το Αγροτικό, σε αντίθεση με το Ασφαλιστικό, για το οποίο ο αρχηγός της αντιπρότεινε ιδιωτική ασφάλιση!
Με άλλα λόγια, το έχουν… τερματίσει σε όλους τους τομείς, από κάθε άποψη. Τουλάχιστον, μας κάνουν να φανταζόμαστε με τρόμο, το ενδεχόμενο να διαχειρίζονταν εκείνοι τα κρίσιμα αυτά ζητήματα.
Ειδικά όσον αφορά στο Προσφυγικό, είναι βέβαιο ότι σήμερα θ’ αποτελούσαμε κι εμείς ως κράτος, ακόμα ένα ντροπιαστικό παράδειγμα, όπως εκείνα των ευρωπαϊκών χωρών που έχουν συμπεριφερθεί με τον χειρότερο τρόπο σε παιδιά και διωγμένους -από τα σπίτια και την πατρίδα τους- πολίτες.
Αντιθέτως, σήμερα μπορούμε να πούμε με υπερηφάνεια, ότι παρά τα πολλά εσωτερικά προβλήματά μας, συμπονούμε, βοηθούμε και πάνω απ’ όλα είμαστε Άνθρωποι, ως Έλληνες…
