Mετά την επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού στην Ευρώπη, τίποτα δεν είναι ίδιο σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό επίπεδο στη Γηραιά Ήπειρο. Η οικονομική κρίση (συνέπεια των νεοφιλελεύθερων επιλογών) που μετρά εφτά χρόνια, αναδεικνύει το γεγονός αυτό!
Φτώχεια, άνοιγμα της ψαλίδας των ανισοτήτων, εγκατάλειψη των οικονομικά αδύνατων, κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων, αυταρχική συμπεριφορά των κρατών έναντι των πολιτών, είναι η εικόνα που παρουσιάζει η Ευρώπη σήμερα.
Καμία σχέση με την εικόνα της Ευρώπης του διαφωτισμού και της δημοκρατίας που γνωρίσαμε πολλά χρόνια πριν.
Σήμερα βρίσκεται στη μέγγενη (με τη θέληση της) των γερμανικών οικονομικών και πολιτικών ελίτ που αντιμετωπίζουν την οικονομική κρίση, ως ευκαιρία για την αναδιανομή του πλούτου εις βάρος της κοινωνικής πλειοψηφίας.
Ο ισχυρισμός των θαμώνων του νεοφιλελευθερισμού ότι μέσω του ανταγωνισμού και των μηχανισμών των αγορών, ο πλούτος θα διαχυθεί προς τα κάτω, αποδεικνύεται καθημερινά ότι αποτελεί μύθο.
Σύμφωνα με την Έκθεση του Ινστιτούτου Έρευνας της Gredit Suisse για το 2015, το 8% του παγκόσμιου πληθυσμού συσσωρεύει το 85% του παγκόσμιου πλούτου. Μάλιστα, το 0,7% από το 8%, έχει στα χέρια του το 45,2% του συνολικού πλούτου παγκοσμίως.
Κάθε άλλο, λοιπόν, ο ελεύθερος ανταγωνισμός ρυθμίζει αυτόματα, όπως διαλαλούν, οι απανταχού νεοφιλελεύθεροι τις αρρυθμίες της αγοράς. Διαπιστώνουμε παντού, ότι κυριαρχούν, τα ολιγοπώλια, τα λόμπι και τα μονοπώλια, ενώ με βήμα ταχύ προχωρούν οι (από)ρυθμίσεις στα κράτη.
Εάν πάμε ένα βήμα πιο πέρα, βλέπουμε ότι τα ίδια τα κράτη με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που ακολούθησαν, προσκολλήθηκαν στα οικονομικά κέντρα εξουσίας.
Στη θεωρία αναδεικνύουν τους εαυτούς τους ως πολέμιους του κράτους, κατ’ ουσία, όμως, είναι οι καλύτεροι θιασώτες του, αφού δια μέσω αυτού, μπορούν να χειραγωγούν την αγορά και να αποσπούν οφέλη, οι πολιτικές και οικονομικές ελίτ.
Στα λόγια τάσσονται κατά των φόρων (αυτών που αφορούν τους ίδιους, βέβαια, και τα συμφέροντα που εξυπηρετούν), αλλά συνεχίζουν να υπερφορολογούν την πλειοψηφία των πολιτών.
Έως πότε οι Ευρωπαϊκοί λαοί θα τους επιτρέπουν να ασκούν πολιτικές που ανοίγουν το δρόμο σε μια Ευρώπη που γεννά τέρατα;
