Αν συνθλίψεις την αλήθεια, αν την κρύψεις, αν δεν την υψώσεις σαν έμβλημα, αν μιλήσεις σε συνάθροιση, χωρίς να την πεις ολόκληρη, τότε θα ‘σαι λιγότερο αληθινός από αλήθεια. – Jack London
Σήμερα, ίσως περισσότερο από ποτέ άλλοτε, επιβάλλεται να μη «μετρά» τα λόγια του κάποιος από τους υγιώς σκεπτόμενους και δρώντες. Και ας πληγώνει και ας πονά η αλήθεια. Αρκεί να μην απογοητεύει και αδρανοποιεί…
Καθώς υπάρχουν πολλές εκπλήξεις για όποιον έχει την ψευδαίσθηση πως η κομματικοποίηση στη σύγχρονη Ελλάδα, αποτελεί ένα υψηλότερο επίπεδο εν σχέσει μ’ εκείνο της πολιτικοποίησης.
Πολλώ δε μάλλον, μ’ εκείνο της ένταξης ενός εργαζόμενου στο συνδικαλιστικό πεδίο. Διότι και στα δύο, η συμμετοχή έχει εν πολλοίς πάψει να είναι αγνή. Η βούληση, οι προθέσεις δηλαδή, δηλητηριάζονται δίχως ιδιαίτερη δυσκολία, επειδή το επίπεδο της παιδείας του πολίτη είναι μάλλον κάπως χαμηλό και οι ευκολίες που απλώνει η σταδιοδρομία της υποταγής σημαντικές, ειδικά εν μέσω μιας οικονομικής κρίσης.
Στο γιουσουρούμ
Και δεν είναι μονάχα το ιδεολογικό ξεπούλημα «για ένα κουστούμ», άλλα και τα έμμεσα οφέλη που μέσω παρακλαδιών καταλήγουν σχεδόν νομοτελειακά σε φιλικά – οικογενειακά βολέματα, μπαγιόκο, αλλά και την εξασφάλιση μιας αιώνιας ξάπλας, μακριά από συναδέλφους, χώρους εργασίας και άγχη.
Και όλα αυτά, όχι από κάποια άρχουσα τάξη, αλλά από «δικά μας» παιδιά. Από το “παρόν και το μέλλον της διεκδίκησης στα κοινά, μακριά από εργοδοτικές τάσεις και… συνδικαλιές”. Ναι, είναι μέσα σε όλα, παραγοντίζουν, κι έχουν εφεύρει τον τρόπο να μην τους κουνάει κανείς. Και… γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε, είναι αριστεροί! Ή «αριστεροί» τέλος πάντων, ίσως και πιο ορθά. Ο καθένας το κρίνει διαφορετικά…
Θα μου πείτε «έτσι συμβαίνει με τους μεγαλόσχημους». Κι εδώ ξεπηδά η κυριότερη έκπληξη: Για όσους δεν γνωρίζουν, λοιπόν, ας ρωτήσουν διάφορους παροικούντες την Ιερουσαλήμ και θα μάθουν πως τα εν λόγω πάρτι δεν στήνονται σε τίποτα περιβόητες κομματικές πίστες, παρατάξεις ή μαγαζιά, αλλά σε λιτά και απέριττα δωματιάκια. Είναι μεσαία, μικρά ή ακόμα και πολύ μικρά στελέχη, με ΓΙΓΑΝΤΙΕΣ φιλοδοξίες.
Και στους ίσκιους περπατά
Είναι οι δουλειές του παρασκηνίου, η κουβέντα που θα ειπωθεί στον διάδρομο και θα εξελιχθεί σε συζήτηση στο υπόγειο! Φαίνεται ακραίο, αλλά τελευταία είδα πολιτικές ζυμώσεις να λαμβάνουν χώρα στα ψιθυριστά κάτω από μια σκοτεινή γωνιά που σχημάτιζε η σκάλα!
Και είναι εκείνοι οι ψίθυροι και τα ψεύτικα χαμόγελα και οι επιτηδευμένες φιλοφρονήσεις, οι απαραίτητες (μα όχι απαιτούμενες) για να γίνει η κολεγιά, που όλα μαζί κάνουν το στομάχι σου ν’ ανακατεύεται. Είναι, λοιπόν, εκείνοι που νυχθημερόν παλεύουν για τις ομαδοποιήσεις της αναξιοκρατίας, είτε είναι εργατοπατέρες, είτε προλετάριοι που θέλησαν να γίνουν… σφουγγοκωλάριοι.
Και δεν έχει σημασία εάν είναι ικανοί ή όχι. Το βασικό συστατικό για την επιτυχία τους, είναι να είναι πιστοί σε όποιον τους άνοιξε το παράθυρο για το τρανό σάλτο προς την εκμετάλλευση των αγωνιών, αλλά κι εν μέρει της απραξίας (για να είμαστε και δίκαιοι) ενός σημαντικού τμήματος της κοινωνίας, για προσωπικό τους όφελος.
Τοτέμ και Ινδιάνοι (sic)
Κι έτσι αναλαμβάνουν το καθετί και το κάνουν μικρό, άρα ελεγχόμενο. Είναι ενωμένοι, παρότι πολλές φορές μοιάζουν να διαφωνούν όταν βρίσκονται σε δημόσια θέα, για το «ξεκάρφωμα» που λέμε. Και ύστερα γεννούν τις λεγόμενες «σφραγίδες», μονοπωλούν αγώνες, περιορίζουν τους συμμετέχοντες, ελαττώνουν την πληροφόρηση, μηχανορραφούν, γίνονται άπληστοι και -όσοι δεν είναι και πολύ έξυπνοι- αλαζόνες, που επαίρονται για τις επιδόσεις τους στο μαγείρεμα*.
Ναι, είναι τα παιδιά του σωλήνα, αλλά όχι ακριβώς (ή αυστηρώς) του κομματικού. Καθότι εδώ, πρέπει κανείς να ξετυλίξει το κουβάρι ενός συγκεκριμένου πράγματος: της διαπλοκής!
Ναι, είναι διαπλοκή από κάθε άποψη. Είναι διασύνδεση μεταξύ όμορων χώρων. Σε κάθε πεδίο δράσης, όπου υπάρχουν συλλογικότητες, όπου μπορεί κανείς να εισχωρήσει και να καπηλευθεί κεκτημένα άλλων ή αγώνες του παρελθόντος, προκειμένου να φουσκώσει το «βιογραφικό» του· να προσθέσει «ένσημα» στην «καριέρα» του.
Λειαίνοντας τις γωνίες
Και φυσικά όλα αυτά χωρίς να χρειάζεται να εργάζεται. Βλέπετε, ο μισθός έρχεται για πολλούς σαν έμβασμα από τη… θεία απ’ το Σικάγο! Ες αεί, ίσως και μέχρι τη σύνταξη. Άλλωστε γιατί όχι; Είναι κοπιαστική η περαντζάδα στις εκδηλώσεις και η συναναστροφή με την κλίκα στα διάφορα γραφειάκια, καφέ και ταβέρνες.
Βέβαια, εάν κάποτε σου γυρίσει το μάτι και αρχίσεις το ψαλτήρι περί της διαπλοκής τους, κάνουν τάχα πως αντεπιχειρηματολογούν, απαντώντας με το αφοπλιστικό «έχω κλέψει»; Εκεί είναι που σηκώνεις τα χέρια ψηλά απέναντι σε τέτοιους είδους… αριστερά επιχειρήματα και σκέπτεσαι πως δεν υπάρχει σωτηρία. Διότι οι εν λόγω τύποι, είναι και οι ίδιοι που ευαγγελίζονται την κάθαρση του τόπου από τη διαπλοκή και τη διαφθορά δια μέσου της βάσης! Με τέτοια ανιδιοτελή καθοδήγηση στα χαμηλά, τρέμουν οι ακριβοθώρητοι και ακλόνητοι μηχανισμοί!
Ο σκοπός ΤΟΥΣ αγιάζει…
Άλλωστε, πλακάκια έχουν αποδείξει πως μπορούν να τα κάνουν με όλους, ωστόσο, ποτέ δεν θα ομολογήσουν πως το έπραξαν με ιδιοτέλεια. Θα σκαρφισθούν ένα αναγκαίο κακό, θ’ αναπτύξουν μια ρητορική περί ρεαλισμού και «συσχετισμού δυνάμεων», κι έτσι θα έχουν δικαιολογήσει το αλισβερίσι τους, ίσως έχοντας πείσει και τον ίδιο τους τον εαυτό, πως η επιλογή τους αποτελούσε μονόδρομο. Δεν λέω, και η αυθυποβολή κάνει θαύματα, εάν εξασκηθείς αρκετά.
Κι έτσι μιλούν για δημοκρατία, όταν, επί της ουσίας, εκείνοι και οι παρέες τους την έχουν καταργήσει. Και όλα αυτά, επειδή για τους ίδιους ενδέχεται να μην μπορεί να υπάρξει γυρισμός. Πρώτον, επειδή αυτό το… κακό παιχνίδι είναι εθιστικό, αφού, απλώς δηλώνοντας αιώνια πιστοί, μπορούν ν’ αναρριχηθούν σε θεσούλες και να θρονιαστούν σε βολικές καρεκλίτσες, ήτοι αποκτούν σημαντική υπόσταση όντες ανίκανοι και δεύτερον, επειδή πια δεν μπορούν ούτε να φαντασθούν τους εαυτούς τους να βγάζουν το ψωμί τους δουλεύοντας. Ναι, κανονικά, μαζί με συναδέλφους και όλα τα συναφή.
Οι ιθαγενείς αντεπιτίθενται!
Βρίσκονται σε τόσο μεγάλο βαθμό εκτός πραγματικότητας, κι έχουν αναλάβει τόσα πολλά χωρίς να… υφίστανται ή να παράγουν το παραμικρό ουσιαστικό έργο, που η θλίψη διογκώνεται. Ευτυχώς το ίδιο συμβαίνει και με τον θυμό, κι έτσι φουντώνει και η αποφασιστικότητα για την προάσπιση του κάθε ηθικού πλεονεκτήματος. Τω όντι και της Αριστεράς γενικότερα, εφόσον αυτοί το ξεσκίζουν και το ποδοπατούν. Καθημερινά, εδώ και χρόνια και τώρα σίγουρα ακόμα πιο πολύ, αφού η ένταση και το πάθος τους για εξουσία και προνόμια είναι -διαπιστωμένα- ισχυρότερα.
Η πρόταση για την αποκαθήλωσή τους δεν μπορεί να είναι άλλη, από την καταγγελία των ιδίων και των μηχανισμών που τους προστατεύουν, τους στηρίζουν κι εν τέλει τους… τοποθετούν σε κάθε χώρο, έπειτα απ’ οποιαδήποτε διαδικασία. Ο πολίτης είναι ικανός να πολεμήσει αυτές τις νοοτροπίες και τους δημιουργούς τους. Είναι πρόθυμοι ν’ αναλάβουν τα πάντα, μα «λίγοι» όταν τους αντιμετωπίζεις και δεν έχεις να κρύψεις κάτι.
Μόνο έτσι θα φθάσουμε να εκπροσωπούμαστε εκ νέου από ανθρώπους με μεράκι, όρεξη και διάθεση για σύγκρουση και ρήξη, όταν θα είναι καίριο να ορθώσουν ανάστημα προς χάριν των συμφερόντων μας. Και θα σταθούμε κι εμείς στο πλάι τους, μακριά από πλήρεις αναθέσεις και την έλλειψη ελέγχου, που οδηγεί τους πονηρούς αυτού του κόσμου στην απόλυτη αποδόμηση των αξιών…
ΥΓ: ‘Ομοιος ομοίω αεί πελάζει.
*Σημασία έχει να βγουν τα… κουκιά.
