Eπι δεκαετίες ο καπιταλισμός σπατάλησε στο όνομα ενός αδηφάγου τρόπου ζωής τους φυσικούς και κοινωνικούς πόρους του πλανήτη. Η πλεονεξία του αυτή τον οδήγησε στην οικονομική κρίση που βαδίζει ήδη στον έβδομο χρόνο της. Ο πλεονέκτης, όπως και ο καπιταλισμός, δεν μπορεί να τιθασεύσει τον εαυτό του. Έτσι, για να συνεχίσει να υπάρχει (στην προκειμένη περίπτωση) ο καπιταλισμός ως οικονομοπολιτικό σύστημα στέλνει το λογαριασμό των λαθών του στις γενιές του μέλλοντος.
Ο λογαριασμός αυτός περιέχει γενικευμένη ανεργία, πανάκριβη Υγεία και Παιδεία, κατάργηση εργασιακών και όχι μόνο δικαιωμάτων, εν τέλει απουσία οράματος για το μέλλον, άρα στέρηση ελπίδας.
Γιαυτό δεν πρέπει να απορούμε που χιλιάδες νέοι εμπλέκονται σε πολέμους μίσους και εκδίκησης, όταν δεν βλέπουν να υπάρχει μέλλον, νωπό παράδειγμα ο ISIS. Ούτε πρέπει να εκπλαγούμε, όταν δούμε να εκδηλώνει την παρουσία του ο επόμενος Δεκέμβριος των νέων που θα θέλει να κάψει τον παλιό τον κόσμο που τον έφερε στην κατάσταση να διαπιστώνει ότι δεν μπορεί να ζήσει με ελπίδα την επόμενη μέρα.
Στα επίκαιρα δικά μας τώρα. Σκεφτείτε πως μπορούν να αντιδράσουν οι νέοι με τις λύσεις που προκρίνονται στο ασφαλιστικό. Νέοι που δεν έχουν δουλειά και εξαρτώνται για τη διαβίωση τους από τις οικογένειες τους, βλέπουν πως ούτε στο άμεσο μέλλον θα είναι εργαζόμενοι, άρα δεν θα έχουν περίθαλψη και σύνταξη. Πως θα αντιδράσουν; Η λογική λέει πως θα αντιδράσουν βίαια, όπως βίαια τους φέρεται και το πολιτικοοικονομικό σύστημα που κυριαρχεί, δηλαδή, ο καπιταλισμός.
Όμως, στη βαρβαρότητα του καπιταλισμού, αντιστέκονται σήμερα, όπως και σε προηγούμενες εποχές, έννοιες, όπως, η αλληλεγγύη και ο αλτρουισμός που ενσαρκώνουν κοινωνικές κοινότητες. Τις κοινότητες που αντιπροσωπεύουν τις έννοιες αυτές πρέπει να διαφυλάξουμε και να ενισχύσουμε, προκειμένου να εμποδίσουμε τη μεγαλύτερη διεύρυνση της λιτότητας, την αρπαγή της αξιοπρέπειας του κοινωνικού συνόλου προς όφελος της ολιγαρχίας που συνοψίζονται στην έννοια καπιταλισμός.
