Τα οπαδικά σου γυαλιά, δηλαδή, εφόσον ανήκεις στην Αριστερά, η οποία επιθυμεί να πραγματοποιήσει τομές στην ελληνική κοινωνία, άρα και στον αθλητισμό, οφείλεις να τα κλειδώσεις στο συρτάρι.
Και εξηγούμαι: Είναι ολοφάνερο, πως δύσκολα δεν θα φουντώσει ακόμα περισσότερο, η διαμάχη στο ελληνικό ποδόσφαιρο. Σε αυτό το άρθρο, λοιπόν, δεν θέλω να «ζυγίσω» τους χειρισμούς της κυβέρνησης. Να πω αν η τακτική της έχει αστοχίες ή όχι. Η στρατηγική της, πάντως, διαμορφώνεται μέσω μιας συγκρουσιακής λογικής και ομολογώ πως αυτό δεν με ξενίζει, ακριβώς επειδή αναφερόμαστε σε αριστερή κυβέρνηση.
Αντιθέτως, με ξενίζουν συμπεριφορές εντός του κομματικού ΣΥΡΙΖΑ. Εκεί, δηλαδή, που θα έπρεπε να είναι αυτονόητη η σκέψη, η οποία λέει ότι «γνωρίζω πώς έχει η κατάσταση στο ελληνικό ποδόσφαιρο, σε ποιους έχουν παραδοθεί οι ομάδες και τι αλισβερίσια είχαν τα συγκεκριμένα πρόσωπα (οι ιδιοκτήτες) με τις προηγούμενες κυβερνήσεις».
Δεν είναι δυνατόν, δηλαδή, να υπάρχουν αμφιβολίες πάνω σε αυτά τα βασικά πράγματα και διλήμματα για το ποια θα πρέπει να είναι η στάση, την οποία θα πρέπει να τηρήσουν όλα τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ, σε αυτόν τον πόλεμο που έχει ξεσπάσει.
Δεν μπορεί να υπάρχει δισταγμός. Είναι μαγαζιά εδώ και δεκαετίες οι ομάδες. Είναι όπλα στα χέρια των επιχειρηματιών που τις διαχειρίζονται. Δεν ανέλαβαν τις ΠΑΕ από μεράκι. Έτοιμους στρατούς σε περίπτωση ανάγκης ήθελαν και τους απέκτησαν.
Και να που τους χρειάζονται, προκειμένου να πιέσουν, να εκβιάσουν και στην τελική, εάν μπορέσουν να οξύνουν σε πολύ μεγάλο βαθμό τα πράγματα, να… βοηθήσουν στο ν’ αλλάξει και η σκυτάλη στην εξουσία. Γιατί όχι;
Ή μήπως αδικώ τις προθέσεις του συγκεκριμένου εγχώριου Κεφαλαίου; Δεν έχει αποδείξει πολλάκις εντός του ’15 και με διάφορα μέσα και Μέσα, ότι δεν βολεύεται με την υπάρχουσα κυβέρνηση; Απλούστατα, λοιπόν, επειδή εν πολλοίς έχει απαξιωθεί από τους Έλληνες πολίτες η βασική προπαγάνδα του ευρύτερου συστήματος, εκείνη του φόβου, εφευρέθηκε ακόμα ένας δούρειος ίππος, αυτήν τη φορά, αθλητικού περιεχομένου. Ένα λιθαράκι ακόμα δηλαδή.
Και πάντοτε στο πλαίσιο της εξυγίανσης του χώρου του ποδοσφαίρου, αναπαράγονται διαρκώς μηνύματα βίας, τα οποία κάλλιστα μπορούν να οδηγήσουν σε επικίνδυνες καταστάσεις.
Είναι λοιπόν δυνατόν, να μην δίνεται απ’ όλους τους μετέχοντες της Αριστεράς, ταξικός και μόνο χαρακτήρας σε αυτό το φλέγον ζήτημα;
Είναι δυνατόν, μετέχοντες της Αριστεράς, να στηρίζουν εμμέσως ή ακόμα και με πράξεις (το έχουμε δει κι αυτό) τους ταξικούς τους αντιπάλους, με τη δικαιολογία ότι «και η ομάδα ιδέα είναι»;
Σε ποια Αριστερά λέγονταν αυτά τα πράγματα; «Ιδέες» μπορεί να ξαναγίνουν κάποτε οι ομάδες, αλλά κάποτε! Εάν (εάν ξαναλέω) η Αριστερά έχει καταφέρει να πετύχει γενικότερα και έχει κάνει και τον ελληνικό αθλητισμό όπως οραματίζεται και πρέπει.
Τότε μάλιστα, αλλά μέχρι τότε, δράσε φορώντας τα ταξικά σου γυαλιά σύντροφε. Στο συρτάρι τα άλλα…
