Ο «κόφτης» του Νότου της Ευρώπης

Τα πρωτεία της υποκρισίας στις μέρες μας εξακολουθεί να διατηρεί η μνημονιακή αντιπολίτευση.

Αθώα των ευθυνών των προηγούμενων χρόνων διακυβέρνησης της χώρας που την έφεραν σε καθεστώς μνημονίων και μετέπειτα στο τιμόνι της εξουσίας να τo προασπίζεται και να τo εφαρμόζει με σθένος -που λες ότι εάν δεν το είχαν εφεύρει οι δανειστές θα το είχε εφεύρει η ίδια-.

Αφού ψήφισε το τρίτο μνημόνιο τον περασμένο Αύγουστο στη Βουλή, έρχεται τώρα και διαρρηγνύει τα ιμάτια της για τον «κόφτη» δαπανών που σημαίνει μειώσεις μισθών και συντάξεων στην περίπτωση που δεν επιτευχθούν οι δημοσιονομικοί στόχοι, λες και δεν ήξερε ότι αποτελούσε μέτρο του μνημονίου που στήριξε με την ψήφο της.

Υποκριτική είναι και η στάση δημοσιολόγων και ΜΜΕ. Το περασμένο καλοκαίρι ζητούσαν να αποδεχτεί η κυβέρνηση τα όποια αιτήματα έφερναν οι δανειστές στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, μεταξύ των οποίων ήταν και ο «κόφτης» δαπανών.

Σήμερα κραυγάζουν ότι η κυβέρνηση προχώρησε σε ένα επιπλέον βήμα που θα πλήξει την πλειοψηφία των πολιτών στην περίπτωση που θα εφαρμοστεί.

Άθλια τουλάχιστον η στάση τους!

Αφήνοντας προς ώρας πίσω μας τις ιδιοτέλειες που κρύβουν οι αντιδράσεις μνημονιακών κομμάτων της αντιπολίτευσης, δημοσιολόγων και ΜΜΕ, ο «κόφτης» δαπανών είναι ένα επικίνδυνο εργαλείο που χαροποιεί ιδιαίτερα τον δόκτωρ Σόιμπλε. Και αυτό γιατί τον “κόφτη” δαπανών θέλει να τον δει να επεκτείνεται και σε χώρες που οι οικονομίες τους είναι αδύναμες (Γαλλία, Ιταλία, Ισπανία, Πορτογαλία).

Οι χώρες αυτές παραβιάζουν το Σύμφωνο Σταθερότητας, λόγω ελλειμμάτων , υπερβολικού χρέους, γεγονός που προσβάλλει τα ιερά και τα όσια της πολιτικο-οικονομικής σκέψης του Β. Σόιμπλε.

Παρόλα αυτά η χρονική συγκυρία παρουσιάζει μια ευκαιρία για τις συγκεκριμένες χώρες που κινδυνεύουν να μπουν στο στόχαστρο του υπουργού Οικονομίας της Γερμανίας. Να συνενώσουν τις δυνάμεις τους και να αντισταθούν συγκροτώντας συμμαχία απέναντι στις βλέψεις και τα σχέδια του δόκτωρ Σόιμπλε.

Μπορούν να παλέψουν ο «κόφτης» να ισχύσει και στο πεδίο των πλεονασμάτων, όπου η Γερμανία συστηματικά αρκετά χρόνια τώρα τα κρατάει για τον εαυτό της και δεν τα μοιράζει στις μη πλεονασματικές χώρες, παραβιάζοντας το Σύμφωνο και παραμένοντας  ατιμώρητη.

Ταυτόχρονα μπορούν σε κοινό μέτωπο να αγωνιστούν για την κατάργηση του «κόφτη» δαπανών.

Τα παραπάνω για να μπουν σε ρότα διεκδίκησης απαιτείται συσπείρωση δυνάμεων και κοινό σχέδιο δράσης.

Η ελληνική κυβέρνηση είναι πρόθυμη να συμμετάσχει των αγώνων για την επίτευξη των στόχων αυτών. Η Πορτογαλία φαίνεται έτοιμη να κινηθεί στο ίδιο πλαίσιο με την Ελλάδα. Ο Ολάντ ξανασκεφτόμενος ότι η δημοτικότητα του βρίσκεται υπό κατάρρευση, υπάρχει η ελπίδα και ενόψει των προεδρικών εκλογών να μπει στο τρυπάκι να αντισταθεί στη γερμανική ηγεμονία. Ο Ρέντσι ενδεχομένως να ακολουθήσει τις ενέργειες ενός κοινού μετώπου στο νότο, όμως υπάρχουν αμφιβολίες για την τελική του στάση. Στην Ισπανία εάν η συνασπισμένη Αριστερά βγει ενισχυμένη στις επικείμενες εκλογές, μπορεί να είναι ένα ακόμα βήμα για την ανάπτυξη μετώπου του Νότου της Ευρώπης κατά της πολιτικής του Βερολίνου.