Ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται…

Αφυπνίσθηκε, λοιπόν, από τον λήθαργό του ο Καρατζαφέρης, έπιασε αγκαζέ τον Μπαλτάκο, και παρέα δημιούργησαν την «Εθνική Ενότητα». Άραγε γιατί τώρα; Μήπως εξαιτίας της προσφυγικής κρίσης; Διότι κρίνουν πως έχει γεννηθεί πρόσφορο έδαφος γι’ ακόμα ένα εθνικιστικό κόμμα;

Ξέρετε γιατί; Αφουγκράζονται τις δονήσεις σε διάφορα κράτη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, βλέπουν τη μαύρη προπαγάνδα της εγχώριας ακροδεξιάς ν’ αναζωπυρώνεται και ορέγονται ψηφαλάκια και βουλευτικά έδρανα.

Σήμερα ο Μπαλτάκος έθεσε και τη μία και μοναδική προϋπόθεση, για να στηρίξει κάποιος το κόμμα τους: Να δακρύζει όταν ακούει τον εθνικό ύμνο, ενώ, στο ερώτημα αν θα απευθυνθεί στους ψηφοφόρους της Χρυσής Αυγής, απάντησε θετικά, όπως άλλωστε αναμενόταν.

Βλέπετε, όποτε στην ιστορία της γηραιάς ηπείρου υπήρχε αναταραχή και ο εθνικισμός δυνάμωνε την ένταση της μισανθρωπιστικής προπαγάνδας του, κάποιοι έτριβαν τα χέρια τους. Αποκτούσαν χώρο και υπόσταση, αναζητούσαν μετρικό για το επικίνδυνο έργο της σποράς της διχόνοιας και της ενισχύσεως των φυλετικών διακρίσεων.

Διαχρονικά, ωστόσο, παραπλανούν τον λαό, καλυπτόμενοι μ’ έναν δημοκρατικό μανδύα, για να γίνει εν τέλει αντιληπτό -συνήθως πιο αργά απ’ όσο θα έπρεπε- ότι αποτελούν μέρος του αβγού του φιδιού.

Φανταστείτε πως του Μπαλτάκου δεν του ταιριάζει, όπως δηλώνει, η σημερινή Νέα Δημοκρατία, καθώς δεν είναι αρκούντως σκληροπυρηνική. Η Ν.Δ., με αντιπρόεδρο τον Άδωνι και πρωτοπαλίκαρο τον Βορίδη! Πόσο δεξιότερα να συρθεί δηλαδή; Θα κολλήσει πάνω στον Μιχαλολιάκο! Και από άποψη οικονομικής πολιτικής, πόσο πιο νεοφιλελεύθερη να γίνει; Ούτως ή άλλως δεν πάει άλλο, το έχει τερματίσει ο Κυριάκος! Μέχρι και ιδιωτική ασφάλιση πρότεινε. Ούτε οι απεσταλμένοι του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου δεν τα ξεστομιζόσουν αυτά. Αλλά τους δείχνει με πάθος την αφοσίωσή του κι αυτός, και δεν συγκρατείται. Θα του βάλουν χέρι οι έξωθεν συνεργάτες του με τόση υπερβολή, να μου το θυμηθείτε!

«Να δακρύζει όταν ακούει τον εθνικό ύμνο», μάλιστα. Ο Έλληνας πολίτης, κύριοι υπερπατριώτες, είναι ικανός (αφού περί ικανότητος πρόκειται) να δακρύσει, όχι μόνον ακούγοντας τον εθνικό ύμνο, μα και βλέποντας πρόσφυγες να ξεριζώνονται από τη χώρα τους, μετανάστες να διεκδικούν το δικαίωμα στη ζωή, την εργατική τάξη ν’ αντιμάχεται τον Φασισμό, σε κάθε γειτονιά, σε κάθε δρόμο. Βλέποντας τα σύγχρονα θύματα του νεοναζισμού και ακούγοντας τα τραγούδια τους ή εκείνα που εμπνέουν τους δικούς του αγώνες. Είναι άλλοι ύμνοι αυτοί: της πάλης, του μόχθου, μα και της αλληλεγγύης δίχως διακρίσεις. Της αγάπης και της διαρκούς προσφοράς στην κοινωνία.

Εν κατακλείδι, η προϋπόθεση που του θέτετε στο κάλεσμά σας, είναι πολύ λίγη γι’ αυτόν, επειδή έχει απείρως πιο πολλές ευαισθησίες, αλλά και κάτι ακόμα: Μεγαλύτερη πια εμπειρία, κι έτσι δεν θα μπει στη διαδικασία ν’ απαντήσει σ’ επίπλαστα διλήμματα, μήτε θα πέσει στις παγίδες σας. Γνωριζόμαστε πλέον σε αυτόν τον τόπο. Είναι γνωστές οι προθέσεις και οι πεποιθήσεις του καθενός.

Ναι, λοιπόν, ο ιμπεριαλισμός έχει επαναφέρει φασίζουσες λογικές στην Ευρώπη, προκειμένου να λύσει τα δικά του προβλήματα· όμως εδώ αντέχουμε ακόμα. Και η αντίσταση στη ρητορική του μίσους, εν μέσω οικονομικής και προσφυγικής κρίσης, δεν μπορεί να σημαίνει κάτι άλλο, παρά προοδευτική σκέψη και ελπιδοφόρα αντανακλαστικά. Ενός λαού, ο οποίος καθημερινά επιδεικνύει περίτρανα, το σπάνιο μέταλλο, τον πολιτισμό και την ευγένειά του…