Ο πιο λάθος χωρισμός…

Εν τέλει δεν έχω καταλάβει γιατί η κυβέρνηση έπαψε να καλεί τον κόσμο σε συγκεντρώσεις τύπου «ΟΧΙ». Προσωπικά δεν βρίσκω λογική σε αυτήν την τακτική. Όταν το έπραξε το περασμένο καλοκαίρι, με το δημοψήφισμα, έγινε χαμός! Είχε διαμηνύσει πως χρειάζεται ένα επιπλέον διαπραγματευτικό όπλο και ο λαός την ακολούθησε.

Τουτέστιν, από εκείνην την… κατανυκτική Παρασκευή και μετά, σταμάτησαν οι διαπραγματεύσεις; Δεν επιβάλλονται διεκδικήσεις, γύρω από κάθε παράλογη απαίτηση των δανειστών; Δεν υφίστανται αντιλαϊκά μέτρα, σχεδόν πίσω απ’ όλους τους μνημονιακούς νόμους; Και δεν είναι μονάχα ετούτο. Η κυβέρνηση απώλεσε την επαφή που είχε δημιουργήσει με τον λαό, σχέση, που ήταν της λογικής «παλεύουμε μαζί».

Ίσως η αιτία να σχετίζεται με την ήττα στην υπόθεση του μνημονίου. Όμως, ακόμα κι έτσι, ο λαός ψήφισε ΣΥΡΙΖΑ τον Σεπτέμβρη. Του έδειξε δηλαδή, ότι εξακολουθούσε να τηρεί τους όρους του «παλεύουμε μαζί» και όχι του «κερδίζουμε όλες τις μάχες».

Και αυτό ήταν που δεν αντιλήφθηκε η κυβέρνηση: Πως η υπογραφή του μνημονίου, δεν είχε διαρρήξει τη σύνδεσή της με τον κόσμο. Ότι θα έπρεπε αμέσως να τον καλέσει σε καινούργιες συγκεντρώσεις και όχι μόνο: να είναι μαζί του σε κάθε μορφή αγώνα. Άλλωστε, τι είχε αλλάξει; Ίσα-ίσα, που το προσωπείο της σύγχρονης Ευρώπης είχε θρυμματισθεί εντελώς.

Παράλληλα, ο λαός γνώριζε πολύ καλά, πως όλες οι εγχώριες (και μη) ανατροπές εκείνης της περιόδου αποτελούσαν δικό του έργο. Έτσι το αισθανόταν και έτσι ήταν. Αυτός συγκρούστηκε με το παλιό και το σύστημα σε δρόμους και πλατείες· για να φθάσουν σήμερα οι Γάλλοι να φωνάζουν ελληνικά συνθήματα στις διαδηλώσεις τους.

Έπειτα, ο ΣΥΡΙΖΑ ανέλαβε την εκπροσώπησή του στις μάχες ενάντια στους δανειστές, με τον λαό ν’ αποτελεί τη δύναμη, πίσω, μπροστά και στο πλάι της κυβέρνησης. Ο κόσμος δεν είπε ποτέ πως θα κατεβάσει τα χέρια, ύστερα από μία χαμένη μάχη. Αντιθέτως, η κυβέρνηση ήταν εκείνη, που δεν τον κάλεσε εκ νέου στους δρόμους. Εκείνη αποξενώθηκε σε μεγάλο βαθμό, αφού δεν του ξανάστειλε μήνυμα συμπόρευσης. Εκείνη έβαλε πάγο στην αγωνιστική πλευρά της σχέσης τους.

Βεβαίως, για να λέμε και την πάσα αλήθεια, ο κόσμος στήριζε την κυβέρνηση πολύ περισσότερο από το κόμμα, το οποίο είχε ψηφίσει. Γεγονός, που έκανε τα πράγματα χειρότερα.

Εν κατακλείδι, δεν ξέρω αν έχουμε φθάσει στο διαζύγιο ή αν υπάρχουν περιθώρια αναζωπύρωσης αυτής της σχέσης. Ξέρω πως αποτελέσματα για τον λαό θα φέρει το «η ισχύς εν τη ενώσει». Έτσι λειτούργησε το πράγμα, κι έτσι θα λειτουργήσει και πάλι. Με αμφίδρομη επικοινωνία, συνεννόηση, δουλειά, πίεση στους έξω και πάλη. Σε όλα τα επίπεδα. Ειδάλλως, τ’ αδιέξοδα θα είναι πολλά και ίσως χειρότερα από την υπογραφή του μνημονίου.

Το προηγούμενο καλοκαίρι, ετούτη η κυβέρνηση έκανε κάτι διαφορετικό από τα συνηθισμένα. Πολέμησε μαζί με τον λαό. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνά, ούτε να βάζει πάνω απ’ όλα τη συμμαχία της με τον κάθε Ολάντ. Συμμαχία με τους λαούς της Ευρώπης οφείλει να επιδιώκει και κυρίως με τον ελληνικό. Τάχιστα, να τείνει χείρα προς το μέρος του, διότι η κλεψύδρα αδειάζει και οι ευκαιρίες -συνήθως- δεν επανεμφανίζονται…