Ο ταξικός πόλεμος κατά των εργαζομένων και των φτωχών που έχει ξεκινήσει πριν την επιβολή των μνημονίων, λαμβάνει στη μνημονιακή εποχή εφιαλτικές διαστάσεις για τη χώρα μας.
Σύμφωνα με την έκθεση του ΟΟΣΑ η Ελλάδα έρχεται πρώτη στην αύξηση των φόρων κατά τη διάρκεια της περιόδου 2007-2014, ενώ το 2014 η φορολόγηση αυξήθηκε κατά 1,5% (στο 35,9% του ΑΕΠ), σημειώνοντας την τρίτη μεγαλύτερη αύξηση μεταξύ των 34 χωρών του Οργανισμού.
Στην περίοδο 2007-2014, το φορολογικό βάρος στην Ελλάδα αυξήθηκε κατά 4,7 ποσοστιαίες μονάδες – από το 31,2% στο 35,9% του ΑΕΠ – καταγράφοντας τη μεγαλύτερη αύξηση από όλες τις χώρες του ΟΟΣΑ.
Όπως αναφέρει η έκθεση, η κύρια τάση που παρατηρείται στις χώρες-μέλη μετά την κρίση είναι η μείωση των εσόδων από τη φορολογία των επιχειρήσεων και η αύξηση των εσόδων από τη φορολογία των φυσικών προσώπων.
“Οι επιχειρήσεις συνεχίζουν να βρίσκουν τρόπους για να πληρώνουν λιγότερο, ενώ τα φυσικά πρόσωπα πληρώνουν στο τέλος τον λογαριασμό», δήλωσε ο Πασκάλ Σεντ Αμάν, Διευθυντής του Κέντρου Φορολογικής Πολιτικής και Διοίκησης του ΟΟΣΑ.
Δύο άλλες χώρες, η Δανία και η Τουρκία, σημείωσαν την ίδια περίοδο αύξηση των φορολογικών εσόδων μεγαλύτερη των 4 ποσοστιαίων μονάδων.
Το ίδιο διάστημα, για το σύνολο των χωρών του ΟΟΣΑ η αύξηση της φορολογίας ήταν μόλις 0,3 ποσοστιαίες μονάδες (από 34,1% το 2007 στο 34,4% του ΑΕΠ πέρυσι).
Επομένως, η Ελλάδα έχει υψηλότερο φορολογικό βάρος από τον μέσο όρο του ΟΟΣΑ, ενώ πριν από την κρίση είχε χαμηλότερο.
Η Ελλάδα έγινε το πειραματόζωο για να επιτύχει τους στόχους του στην Ευρώπη ο νεοφιλελευθερισμός: μετεξέλιξη του καπιταλισμού.
Οι προηγούμενοι κυβερνήτες που ήταν πρωταγωνιστές της πολιτικής ζωής επί σαράντα και πλέον χρόνια, φρόντισαν με την πολιτική ιδεολογία και την εθελοδουλία τους να ευνοήσουν την έλευση των αντεργατικών νόμων, (κατάργηση εργασιακών δικαιωμάτων που κερδήθηκαν με αίμα!).
Να υπερφορολογήσουν εργαζομένους, μικρομεσαίους και συνταξιούχους, μέχρι την πλήρη οικονομική και ηθική εξουθένωση τους, ενώ νομοθετούσαν για μείωση φορολογίας, ή άφηναν παραθυράκια για να μπορεί να επιτευχθεί για τους οικονομικά ισχυρούς.
Το κεφάλαιο με εργαλείο του τα τελευταία χρόνια το νεοφιλελεύθερο μοντέλο έχει εξαπολύσει τον πλέον ανηλεή πόλεμο κατά των εργαζομένων και γενικά των αδύναμων οικονομικά κοινωνικών ομάδων.
Μία πραγματικότητα που πολύ δύσκολα θα αλλάξει, εάν η κοινωνία παραμείνει -για καιρό ακόμα ζαλισμένη, ή δεχόμενη τη μοίρα της- στο πλαίσιο των αρνητικών αλλαγών που έχουν συμβεί στη ζωή της.
Η συνειδητοποίηση των αιτιών που την έφεραν στα μνημόνια και η δράση–όχι μόνο με την ψήφο στις εκλογές- αλλά και με την καθημερινή εναντίωση-απαίτηση της, η πολιτική να υπηρετεί τον άνθρωπο και τις αξίες του, και όχι τις αγορές του χρήματος, μπορεί να είναι το πρώτο ουσιαστικό βήμα για αλλαγή του μοντέλου πολιτικής που ασκείται στην Ευρώπη.
