«Δυστυχώς όσοι κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για το τρίτο μνημόνιο υποτιμούν τα εγκλήματα του δικομματισμού. Το πράγμα γίνεται χειρότερο, όταν αυτό γίνεται στο όνομα της Αριστεράς…»
Γράφει ο Χρήστος Κυμπιζής Δημοσιογράφος – Αναπλ. Συντονιστής ΝΕ ΣΥΡΙΖΑ Κυκλάδων
Το παράδοξο παραδοσιακά με την Αριστερά είναι ότι οι εσωτερικές της κόντρες ήταν πάντα σφοδρότερες και εντονότερες από τις αντίστοιχες εξωτερικές. Ανέκαθεν τα εσωκομματικά μαχαιρώματα ήταν πιο επίπονα ακόμα και από τις μάχες με τη δεξιά. Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα από τις -ευτυχώς αναπάντητες- επιθέσεις που εξαπέλυσαν και συνεχίζουν να εξαπολύουν οι Λαφαζανικοί στο ΣΥΡΙΖΑ δεν υπάρχει.
Φυσικά και έχουμε δημοκρατία, φυσικά και ο καθένας μπορεί να στηρίζει όποια ιδεολογία και όποιο κόμμα θέλει, όμως δυστυχώς όσοι κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για το τρίτο μνημόνιο υποτιμούν τα εγκλήματα του δικομματισμού. Το πράγμα γίνεται χειρότερο, όταν αυτό γίνεται στο όνομα της Αριστεράς.
Χειρότερο από τις 11 μειώσεις μισθών και συντάξεων, χειρότερο από τα διάφορα PSI, χειρότερο από τις χιλιάδες απολύσεις, τα λουκέτα στις επιχειρήσεις και την αύξηση της ανεργίας, είναι ότι εξαιτίας των προηγούμενων κυβερνήσεων, είμαστε εξαρτημένοι από την κηδεμονία της Ευρωπαϊκής Ένωσης και των λεγόμενων “εταίρων” μας.
Είναι δεδομένο ότι η Ελλάδα έπαψε να είναι ανεξάρτητο κράτος από την εποχή που ευημερούσε με δανεικά. Και ο λόγος που αυτό είναι χειρότερο από όλα τα παραπάνω, είναι γιατί η Ευρώπη –σε συνεργασία με τις προηγούμενες ευρωλάγνες κυβερνήσεις μας- είναι η αιτία όλων των δεινών που συμβαίνουν στη χώρα τα τελευταία χρόνια. Κάθε κατάσχεση, κάθε απόλυση και κάθε αυτοκτονία έχει τη σφραγίδα της Ευρώπης και της λιτότητας που αυτή επιβάλλει.
Η εξάρτηση αυτή, μας έχει επί της ουσίας φυλακισμένους στην ΕΕ. Μια φυλακή που μέχρι το 2009 ήταν χρυσή, αλλά πλέον έχει μετατραπεί σε τοξική. Αν ο Τσίπρας είχε διαλέξει τη ρήξη (που με το 62% της 5ης Ιουλίου είχε κάθε δικαίωμα να το κάνει), η χώρα τώρα θα βρισκόταν κατεστραμμένη και εξαθλιωμένη.
Σύντροφοι της Αριστεράς (κυρίως). Δεν νοείται Αριστερά χωρίς κοινωνικό κράτος. Και μια έξοδος από το ευρώ το καλοκαίρι δεν θα άφηνε κανένα περιθώριο στο κράτος για κοινωνικές παροχές. Όχι γιατί θα ήταν επιλογή της εδώ κυβέρνησης, ούτε γιατί δεν υπάρχει ζωή έξω από την Ευρώπη, αλλά γιατί θα την εμπόδιζαν μετά ευχαρίστησης και περισσής εκδικητικότητας οι λεγόμενοι Ευρωπαίοι «εταίροι» της. Ουσιαστικά, η Ελλάδα θα μετατρέπονταν τεχνηέντως σε ένα ολοζώντανο παράδειγμα προς αποφυγήν για κάθε κράτος-επίδοξο αντάρτη των Ευρωπαϊκών πολιτικών.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα εξάρτησης είναι ότι τον Ιούλιο, με το που σταμάτησε η χρηματοδότηση από την ΕΚΤ, αμέσως επιβλήθηκαν capital controls. Δηλαδή 5 χρόνια μνημονίων και λιτότητας δεν έφτασαν για να κρατήσουν τις τράπεζες ούτε μισή μέρα ανοιχτές. Η εμφανέστερη αποδόμηση κάθε «success story»…
Όσο η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού, σύντροφοι της Αριστεράς, αφήστε τις επιθέσεις στο ΣΥΡΙΖΑ, σταματήστε να βγάζετε λάδι τον δικομματισμό, καταλάβετε ότι ο πραγματικός αντίπαλος βρίσκεται δεξιώθεν και ελάτε να βάλουμε ένα Αριστερό πρόσημο στην ευρωπαϊκή χούντα που ζούμε. Γιατί δυστυχώς για την ώρα αυτό είναι το μοναδικό εφικτό.
Το να κυνηγάς το ανέφικτο, μπορεί να ανήκει στη σφαίρα του ρομαντισμού της Αριστεράς, είναι όμως επικίνδυνο να γίνεται χωρίς σχέδιο, χωρίς πλάνο, κατευθυνόμενο μόνο από ιδεοληψίες και ίσως από πολιτικά, προσωπικά και ύποπτα συμφέροντα.
Άλλωστε το είπαμε. Είναι στο dna της Αριστεράς οι καβγάδες και οι διχόνοιες. Στο μεγάλο κάδρο όμως αυτά που μας ενώνουν είναι πολλά περισσότερα από αυτά που μας χωρίζουν. Το μόνο σίγουρο είναι ότι η Ευρώπη της άκρατης νεοφιλελεύθερης μοναρχίας είτε θα αλλάξει, είτε θα διαλυθεί. Και αν αλλάξει, θα λέμε ότι η ελληνική Αριστερά έκανε την αρχή…
