Η Ελλάδα είναι η μόνη χώρα που τα ασφαλιστικά της ταμεία δεν έχουν αποθεματικά, δήλωσε πρόσφατα ο υπουργός Εργασίας Γιώργος Κατρούγκαλος.
Μόλις ακούς αυτή τη δήλωση, το μυαλό πηγαίνει αυτόματα σε όσα έγιναν τα προηγούμενα χρόνια σε αυτή την έρμη χώρα και έφτασε ως εδώ… και εμείς μαζί της!
Πόσοι κυβερνήτες πέρασαν, πόσα σχέδια για την ανάπτυξη του τόπου ακούσαμε, πόσες επιτηρήσεις από την ΕΕ έγιναν, πόσες εξαγγελίες για περικοπή δαπανών διαβάσαμε, πόσες δεσμεύσεις πιστέψαμε για εξορθολογισμό του ασφαλιστικού συστήματος, προκειμένου να γίνει βιώσιμο; (χρόνια πριν προβλεπόταν η κατρακύλα του στα χρόνια που ζούμε!)
Τίποτε από όλα αυτά- και εάν έγιναν κάποια από αυτά, έγιναν με πρόχειρο τρόπο και για τα μάτια του κόσμου με προδιαγεγραμμένο το αρνητικό αποτέλεσμα για τη χώρα.
Λες και αυτός ο τόπος στον αυτόματο πιλότο πήγαινε για την καταστροφή του!
Μετά ήρθαν τα μνημόνια ως το αποτέλεσμα της κακοδιαχείρισης, της κρατικής σπατάλης, της αδιαφορίας απέναντι στα καυτά θέματα για τη χώρα που δεν αντιμετωπίστηκαν όταν έπρεπε, της πλάνης και του λαϊκισμού των πολιτικών ανδρών που πέρασαν από τη διακυβέρνηση της χώρας τα τελευταία 40 και.. .χρόνια και την έφεραν στο σημείο να είναι ο πιο αδύναμος κρίκος μεταξύ των χωρών της ΕΕ.
Με τα μνημόνια οι Ευρωπαίοι fan ηγέτες του νεοφιλελευθερισμού βρήκαν την ευκαιρία και όρμησαν στη χώρα μετατρέποντας την σταδιακά σε αποικία τους.
Για αυτά, τα κόμματα που προηγήθηκαν της σημερινής κυβέρνησης δεν έχουν καμία συγνώμη, κανένα λάθος δεν αναγνωρίζουν, καμία από τις πολιτικές θέσεις του παρελθόντος δεν επανεξετάζουν, καμία προοπτική για την κοινωνία δεν μπορούν να δώσουν. Και, όμως, μένουν να φωνάζουν, ενίοτε να κραυγάζουν, ότι εάν παρέμεναν στην εξουσία θα ζούσαμε τώρα τον παράδεισο, όταν- σύμφωνα με αυτά που γνώριζαν και πλέον οι περισσότεροι γνωρίζουμε- το 2017 το κράτος δεν θα είχε να δώσει χρήματα για τις συντάξεις.
Ποιος τους πιστεύει;
