Αρκετές επιχειρήσεις που οι ιδιοκτήτες τους δεν μπορούσαν, ή δεν ήθελαν να αντεπεξέλθουν στις οικονομικές υποχρεώσεις τους, οι εργαζόμενοι εκπόνησαν σχέδιο για να τις κρατήσουν στη ζωή.
Η πρώτη ωφέλεια θα ήταν να διατηρήσουν τις θέσεις εργασίας τους σε μια εποχή που η ανεργία αποτελεί πραγματικό εφιάλτη. Το κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία να εισέπρατταν τα ωφελούμενα και να εξακολουθούσαν να εισπράττουν φόρους.
Η δεύτερη ωφέλεια θα ήταν στις επιχειρήσεις αυτές, αφού θα ορθοποδούσαν να έβρισκαν δουλειά άνεργοι, ή εργαζόμενοι με καλύτερες συνθήκες εργασίας.
Η τρίτη ωφέλεια θα ήταν να μπουν τα πρώτα θεμέλια για την ανάπτυξη που θα στηρίζεται στους εργαζομένους με οφέλη για ολόκληρη την κοινωνία και όχι μόνο για τους ολιγάρχες, όπως κινείται και θέλει να εξακολουθήσει να κινείται η ανάπτυξη διεθνώς η οικονομική-πολιτική ελίτ.
Οι ωφέλειες αυτές για τους εργαζόμενους και συνολικά την κοινωνία, είναι οι λόγοι που το ευρωπαϊκό κονκλάβιο αντιδρά σθεναρά στο μοντέλο της κοινωνικής οικονομίας, βλέπετε, απέχει παρασάγγας από το δικό τους μοντέλο: ανάπτυξη με ωφέλεια για τους λίγους που σε κάθε περίπτωση είναι οι εκλεκτοί τους, αυτοί που τους στηρίζουν με όλους τους τρόπους.
Αυτοδιαχείρηση; Οι εργαζόμενοι ιδιοκτήτες των επιχειρήσεων; Μόνο στο άκουσμα αυτών των εννοιών οι νεοφιλελεύθεροι (γραφειοκράτες των Βρυξελλών, αστικά κόμματα, εργοδότες), παθαίνουν αναφυλαξία.
Κάνουν όλα όσα έχουν τη δύναμη (και έχουν τεράστια δύναμη) να σταματήσουν τις υφιστάμενες διεργασίες προς αυτή την κατεύθυνση, βάζουν εμπόδια, μπλοκάρουν τις ενέργειες των εργαζομένων.
Η πρόθεση της κυβέρνησης να στηρίξει αυτού του είδους τις προσπάθειες, βρίσκει τοίχο, γιατί από τους κανόνες που έχει ορίσει ο νεοφιλελευθερισμός κανένας δεν επιτρέπεται να παρεκκλίνει.
Η εικόνα που έχει διαμορφωθεί στη Ευρώπη στον τομέα της εργασίας γίνεται όλο και πιο ασφυκτική με τον καιρό για τους πολίτες της.
Στα τέλη του 2015, από το σύνολο των 22 εκατομμυρίων ανέργων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τα 11 εκατομμύρια δεν είχαν δουλειά για περισσότερο από ένα χρόνο, αριθμός διπλάσιος σε σχέση με το 2008.
Ακόμη χειρότερα, το 1/3 του συνόλου των ανέργων ήταν άνεργοι για περισσότερο από δύο χρόνια.
Αν συνυπολογιστεί, ο συνεχώς αυξανόμενος αριθμός εργαζομένων με μερική απασχόληση: μικρότερες απολαβές, μικρότερες εισφορές στα ασφαλιστικά ταμεία, μικρότερη κατανάλωση), τους εργαζόμενους που δεν πληρώνονται, ή καθυστερούν μεγάλα χρονικά διαστήματα να πληρωθούν (στη χώρα μας είναι πολύ υψηλό το ποσοστό), τα πράγματα οδηγούνται –χωρίς να αλλάξουν τα δεδομένα αυτά- στη δημιουργία ενός εκρηκτικού κοκτέιλ, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης.
Η εργασία βάλλεται από όλες τις πλευρές. Οι Δεξιές και οι σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις εφαρμόζουν όσα τους υπαγορεύουν οι οικονομικές ελίτ. Ορισμένες ηγεσίες συνδικάτων εξαρτημένες από τα παιχνίδια που παίζουν με τις κεντρικές εξουσίες, δέχονται χωρίς καμία αντίσταση αντεργατικούς νόμους.
Για την τιμή των όπλων -και μόνο- διοργανώνονται κινητοποιήσεις.
Στη Γαλλία ο «σοσιαλιστής» Ολάντ επιχειρεί να περάσει διατάξεις που στρέφονται κατά των εργαζομένων, καταργούν κατακτήσεις που κερδήθηκαν με αίμα, ενώ δεν διστάζει να χρησιμοποιήσει μηχανισμούς καταστολής κατά των διαμαρτυρόμενων Γάλλων. Στην Ιταλία ο Ρέντσι έχει προχωρήσει σε νομοθεσία που ευνοεί τους εργοδότες.
Παρά τα μηνύματα έντονης δυσφορίας των πολιτών της Ευρώπης για το μοντέλο πολιτικής που έχει επιβληθεί, οι ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου, παραμένουν αμετακίνητοι στις θέσεις τους για αέναη λιτότητα, σε βάρβαρες συνθήκες, χωρίς ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.
Κανένας προβληματισμός δεν τους διακατέχει για το γεγονός ότι η απελπισία που έχει καταλάβει τους ευρωπαίους πολίτες από την αντιλαϊκή πολιτική που εφαρμόζουν τους σπρώχνει σε επικίνδυνες επιλογές (Ακροδεξιά, εθνικισμός).
Δεν ιδρώνει το αυτί τους. Ο πρώτος και ο δεύτερος παγκόσμιος πόλεμος δεν τους δίδαξε τίποτα, δυστυχώς. Θα βλέπουν την Ευρώπη να φλέγεται στα χέρια των τεράτων της ακροδεξιάς και του φασισμού και αυτοί θα βγάζουν λόγους ότι η λύση είναι ακόμα περισσότερη λιτότητα. Πολιτικοί νάνοι περιωπής!
