Σαν σήμερα έχουν συμβεί δυο γεγονότα, που έχουν καταγραφεί στην ιστορία και τα οποία έχουν προκαλέσει ακραίες εντυπώσεις, καθώς αντιπροσωπεύουν δυο απολύτως συγκρουόμενες λογικές. Μάλιστα το χρονικό διάστημα που τα χωρίζει, είναι μόλις 14 χρόνια…
Το 1942, κατά τη διάρκεια της γερμανικής κατοχής, παραιτείται η κυβέρνηση Τσολάκογλου και ορκίζεται νέα κυβέρνηση υπό τον καθηγητή Κωνσταντίνο Λογοθετόπουλο. Ο νέος πρωθυπουργός, σε διάγγελμά του, εκφράζει την ευγνωμοσύνη του προς τις αρχές κατοχής.
Το 1956, ο Φιντέλ Κάστρο, ο Τσε Γκεβάρα και 80 μέλη του Κινήματος της 26ης Ιουλίου, αποβιβάζονται στις ακτές της Κούβας με το πλοίο «Γκράνμα», για να ξεκινήσουν την επανάσταση εναντίον του δικτάτορα Φουλσένσιο Μπατίστα.
Είναι εντυπωσιακό, για ευνόητους λόγους, που συμπίπτουν τα δυο τους, αλλά υπάρχει και κάτι ακόμα που μπορεί να ειπωθεί πηγάζοντας από την αντίθεσή τους και το οποίο σχετίζεται με σημερινές καταστάσεις και κυρίως… αντιδράσεις:
Ότι είτε στη μία περίπτωση, του διορισμένου πρωθυπουργού, είτε σε αυτήν του απελευθερωτή ηγέτη, την τελική επιλογή, η οποία αφορούσε το μέλλον της χώρας τους, την έκαναν του λαοί της Ελλάδος και της Κούβας. Και η επιλογή τους δεν ήταν άλλη από τη διεκδίκηση της ανεξαρτησία και της αξιοπρέπειά τους, ενάντια στις έσωθεν κι έξωθεν κατοχικές δυνάμεις αντιστοίχως.
Η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Κούβας αγκάλιασε τον ερχομό του επίδοξου λυτρωτή του και συνετάχθη μαζί του και η μεγάλη πλειοψηφία του λαού της Ελλάδος γύρισε την πλάτη στους ντόπιους δοσίλογους και πολέμησε τους δυνάστες του.
Υπήρχαν λοιπόν εποχές, κατά τις οποίες πολίτες εκδήλωναν τα εν λόγω αντανακλαστικά, τα οποία είχαν να κάνουν με την προάσπιση κεκτημένων, όπως της ίδιας τους της κληρονομιάς. Με τον σεβασμό τους απέναντι στις θυσίες των προγόνων τους, αλλά και στις επόμενες γενεές.
Σήμερα αυτά τ’ αντανακλαστικά έχουν αδρανήσει. Κυρίως η ετοιμότητα για την αναγκαία συμμαχία, δηλαδή τη συνεννόηση και τη συνεργασία για την εκ νέου διεκδίκηση, την ανάκτηση του υψίστου δικαιώματος, ήτοι εκείνου στη ζωή. Οργανωμένα.
Διότι κατοχικές δυνάμεις υφίστανται, όπως και οι αντίστοιχοι υποστηρικτές και πολέμιοί τους. Και είναι πρόσωπα, όπως ήταν και άλλοτε. Με μία διαφορά: Ότι εξισώνονται ουσιαστικά, βάσει πεπραγμένων, αλλά ακόμα και ηθικά, στη συνείδηση του απλού κόσμου, ο οποίος αποδοκιμάζει δεξιά και αριστερά, την ώρα που η ευθύνη τον βαραίνει μα και του ανήκει!
Και τι αξία έχουν πια οι ιδεολογικές αντιλήψεις, η πολιτική βούληση ή η όποια θέληση ορμώμενη από αγνές προθέσεις, όταν τουλάχιστον οι πληγέντες δεν την μετατρέπουν εργαλείο τους; Όταν δεν τη χρησιμοποιούν προς όφελός τους και δεν τη μανουβράρουν κατά το δοκούν με στόχο την ανατροπή των δημίων τους…
Ταυτοχρόνως συζητούμε για ρήξεις με τη νοοτροπία της ανάθεσης και άλλες ουτοπίες. Από το 1956 πέρασαν 60 χρόνια και όχι πάμπολλοι αιώνες και όμως το όραμα της σπίθας, το οποίο ακολουθείται συντονισμένα από ανθρώπους για να γίνει η φλόγα, φαντάζει με μυθολογία. Μοιάζει με ξεχασμένο όνειρο και μια χαμένη ελπίδα.
