Οι εποχές μπορεί να άλλαξαν, να είμαστε στη θηλιά των μνημονίων, τα πολιτικά κόμματα, ιδιαίτερα εκείνα, που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 χρόνια να έχουν χάσει την αξιοπιστία τους, όμως, η φιλοσοφία τους στον τρόπο δράσης της πολιτικής τους παραμένει η ίδια!
Καμία αλλαγή στη ΝΔ και στο ΠΑΣΟΚ στον τρόπο διαχείρισης της δεξιάς πολιτικής που υπηρετούν, αναπροσαρμογή λέγεται, στα δεδομένα που άλλαζαν και εξακολουθούν να αλλάζουν μέρα τη μέρα. Αγκυλωμένοι στο πνεύμα και στις μεθόδους που κληρονόμησαν από τους προκατόχους τους, μη ικανοί να πάνε το τη χώρα παραπέρα…
Και αυτό συνιστά το χάλι της Ελλάδας εν πολλοίς. Μίας Ελλάδας πάσχουσας σε όλους τους τομείς, γιατί οι πολιτικοί που την κυβέρνησαν επί σειρά ετών, όταν έβλεπαν ότι η καταστροφή της χώρας ήταν βέβαιη, δεν έκαναν τίποτα να την αποτρέψουν. Δεν τους ενδιέφερε να σκεφτούν πως θα τη σώσουν, δεν τους ενδιέφερε να εφαρμόσουν άλλους τρόπους διακυβέρνησης, πόσο μάλλον να ρίξουν την πέτρα στα νερά της θάλασσας και να προκαλέσουν αναταράξεις γόνιμες για τη δημιουργία προοπτικής στον τόπο.
Αυτό που έκαναν ήταν να βάζουν ο ένας τρικλοποδιές του άλλου, λίγο πριν την προεκλογική περίοδο για να κερδίσουν την εξουσία, γνωρίζοντας ότι θα εναλλάσσονται στην εξουσία επί σειρά ετών.
Ο Ξενοφών Ζολώτας πρωθυπουργός της Οικουμενικής κυβέρνησης περιγράφει ανάγλυφα τον τρόπο σκέψης, αλλά και ψυχολογίας των δύο κομμάτων που κατέστησαν υπό καθεστώς χρεοκοπίας τη χώρα και είναι οι πρωταίτιοι της δέσμευσης της από τα μνημόνια σε διάλογο που είχε με δημοσιογράφο του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» στις 3-1-1990:
«…Δεν υπάρχει πλέον ενιαίο κράτος στην Ελλάδα. Το κράτος είναι κάτι σαν αδειανό πουκάμισο για τα μάτια του κόσμου. Γνωρίζω από παλιά τον Ανδρέα και τον Μητσοτάκη και είναι καλοί άνθρωποι ως άτομα. Αλλά με τα κόμματά τους έχουν γίνει άρπαγες του κράτους που το λαφυραγωγούν εναλλάξ. Έχουν φτιάξει δύο παράλληλους κομματικούς μηχανισμούς υποκαθιστώντας το επίσημο κράτος. Συγκρούονται αδυσώπητα αλλά ξέρουν ότι είναι μια ο ένας μια ο άλλος. Και κρατάνε τις κρίσιμες πληροφορίες μόνο για τον εαυτό τους. Οι της ΝΔ δραματοποιούν τα στοιχεία προς το χειρότερο γιατί θέλουν άμεσα εκλογές, οι του ΠΑΣΟΚ κάνουν το ακριβώς αντίθετο γιατί δεν θέλουν τώρα εκλογές και είναι ικανοί μέσα στην αδιάφορη ανευθυνότητά τους να καταγγέλλουν ο ένας τον άλλο δημοσίως και να εκθέτουν τη χώρα διεθνώς. Να το θυμάσαι ότι αυτοί οι δύο σε πέντε σε δέκα ίσως και λίγο περισσότερα χρόνια θα χρεοκοπήσουν την Ελλάδα».
Όταν τελείωσε η εναλλαγή του ίδιου συστήματος στην εξουσία (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ), και θα ερχόταν στην εξουσία ο μισητός ιδεολογικός τους αντίπαλος, ο ΣΥΡΙΖΑ, που χαρακτηριζόταν λαϊκιστής, εξτρεμιστής, νεοκομμουνιστής, κ.α, ύψωσαν οχυρά με τη χώρα να βρίσκεται στο έλεος των δανειστών.
Σε πρόσφατη του συνέντευξη ο Α. Σαμαράς, ομολόγησε κυνικά την πλεκτάνη που επεδίωκε να στήσει στη νέα κυβέρνηση με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ για να εγκλωβίσει τον Αλέξη Τσίπρα στο θανατηφόρο σπιράλ των τετελεσμένων…
Γιαυτό που αγωνίζεται με νύχια και με δόντια η ΝΔ είναι εκτός από τη διασπορά της προπαγάνδας ότι όσο και να προσπαθήσει η κυβέρνηση είναι μάταιο να δει καλύτερες μέρες η χώρα, είναι η παραμονή του συστήματος του βαθέως παρακράτους που ελέγχει ακόμα τους μηχανισμούς σε καίριους τομείς, όπως η δημόσια διοίκηση, η Δικαιοσύνη και βέβαια τα ΜΜΕ.
Σκοπός της φυσικά, είναι να εμποδιστεί με όλα τα μέσα θεμιτά και αθέμιτα η αλλαγή νοοτροπίας. Η ΝΔ δεν θέλει να επέλθει καμία ίαση στα κακώς κείμενα που οδήγησαν τη χώρα σε αυτή τη δυσχερή οικονομική και κοινωνική θέση για να μπορεί να διατηρεί την ελπίδα επιστροφής της στην εξουσία.
Η χώρα, αναμφίβολα, έχει μετατραπεί με ευθύνες των προηγούμενων κυβερνήσεων σε μνημονιακή αποικία χρέους με δεσμεύσεις και δεσμά που δεν λύνονται άμεσα. Αλίμονο, όμως, εάν βαδίσουμε με τη λογική ότι είναι μάταιο να επιχειρηθούν αλλαγές εφόσον για να βελτιωθεί εις βάθος η κατάσταση στη χώρα απαιτείται επιπλέον χρόνος.
Στη φάση αυτή η κυβέρνηση πρέπει να επικεντρώσει το ενδιαφέρον και τη δυναμική της στη δημιουργία στρατηγικής για την ανάσχεση των αδικιών.
Ο καταταλαιπωρημένος από τον ασφυκτικό κλοιό των μνημονίων πολίτης να μην αισθάνεται ότι καταδιώκεται από το κράτος, τη στιγμή που αγωνίζεται για την επιβίωση του.
Να τιμωρηθούν παραδειγματικά όσοι λεηλάτησαν το δημόσιο χρήμα, να προστατεύονται όσοι δεν έχουν την οικονομική δυνατότητα να συμβάλουν στον κρατικό κορβανά. Να δοθούν κίνητρα για τη συμμετοχή εργαζομένων και άνεργων στην κοινωνική οικονομία, κ.α.
Με πολιτική που θα νοιάζεται τον πολίτη, παρά τη δυσχερή οικονομική κατάσταση που επικρατεί στη χώρα, μπορεί να ανακτηθεί η χαμένη σύνδεση της κυβέρνησης με την κοινωνία, προτού επέλθει η πλήρης αποξένωση του λαού με την κυβέρνηση.
