Του Χρήστου Κάτσικα
Σύμφωνα με πρόσφατη Έκθεση του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (Εβδομαδιαίο Δελτίο για την Ελληνική οικονομία – Οικονομία & Επιχειρήσεις: Η δημόσια περιουσία αξίζει μια καλή διαχείριση! – 8 Σεπτεμβρίου 2016) «η σημερινή λειτουργία των δημόσιων σχολείων τελικά αποβαίνει εις βάρος των παιδιών καθώς συντηρεί και ενισχύει τις κοινωνικές και οικονομικές ανισότητες».
Επιτέλους, σκεφτήκαμε, να που η ανώτερη οικονομικά τάξη αυτής της χώρας μας ανησυχεί και μια φορά για τα παιδιά των λαϊκών στρωμάτων, το δημόσιο σχολείο και τις οικονομικές και κοινωνικές ανισότητες!
Η συνέχεια της ανακοίνωσης του ΣΕΒ έβαλε τα πράγματα στη θέση τους. Να, λοιπόν, τι λέει παρακάτω ο Σύνδεσμος Ελλήνων Βιομηχάνων:
Α. Η πραγματική κρίση της χώρας δεν είναι οικονομική, είναι οι ανεκπλήρωτες δυνατότητες και η χαμένη ευτυχία των παιδιών και η αιτία αυτής της κρίσης οφείλεται εν πολλοίς στην απουσία αξιολόγησης και αυτονομίας στο σχολείο και την δημόσια παιδεία ευρύτερα.
Β. Αντί να προσπαθήσει το υπουργείο Παιδείας να εξάγει χρήσιμα συμπεράσματα για το δημόσιο σχολείο από τις επιδόσεις και τον τρόπο οργάνωσης των ιδιωτικών εκπαιδευτηρίων της χώρας, προωθεί νομοθετικές παρεμβάσεις που περιορίζουν σημαντικά την ελευθερία και την αξιολόγηση των ιδιωτικών σχολείων.
Γ. Στοχεύει, δηλαδή, ακριβώς στον περιορισμό του δίπτυχου ελευθερίας και αξιολόγησης, που αποτελεί τη βάση της ποιοτικής βελτίωσης του εκπαιδευτικού προϊόντος στο κάθε σχολείο.
Δ. Κοινώς αντί να προσπαθεί να φτάσει το δημόσιο σχολείο στο επίπεδο του καλού ιδιωτικού, επιχειρεί το αντίθετο, ενώ όλοι πλέον γνωρίζουν ότι αυτό αποβαίνει εις βάρος όχι μόνο των παιδιών αλλά τελικά και των εκπαιδευτικών που χάνουν την ευκαιρία να προσφέρουν όσα θα ήθελαν.
Φυσικά, ο ΣΕΒ δεν αγγίζει τα ζητήματα των εργασιακών σχέσεων στην ιδιωτική εκπαίδευση, που είναι οι σχέσεις της ζούγκλας της καπιταλιστικής «αγοράς», ούτε βέβαια εξηγεί ότι οι υψηλές επιδόσεις στα ιδιωτικά σχολεία είναι απότοκο (και) της ταξικής σύνθεσης των ιδιωτικών σχολείων.
Δε μασάει τα λόγια του ο Σύνδεσμος. Καθαρά και ξάστερα. Τα «θέλουμε όλα και τα θέλουμε τώρα». Αυτό που λείπει λένε είναι η αξιολόγηση και η αυτονομία του δημόσιου σχολείου. Γιατί χωρίς αυτά, λένε, το «εκπαιδευτικό προϊόν» δεν μπορεί να βελτιωθεί.
Το δικό τους όραμα για το «εκπαιδευτικό προϊόν» είναι, βέβαια, ο τύπος του υπηκόου, ο τύπος του «διαδικαστικού και χρήσιμου ηλίθιου», κοντολογίς ο αυριανός εργαζόμενος που θα δουλεύει αδιαμαρτύρητα στις σύγχρονες γαλέρες.
Για παράδειγμα, όπως στη Βρετανία που είναι χρόνια τώρα σημαιοφόρος της αξιολόγησης και της αυτονομίας. Εκεί που, σύμφωνα με τη βρετανική Εθνική Στατιστική Υπηρεσία, αυτοί που εργάζονται με συμβάσεις «μηδενικών ωρών», αυξήθηκαν κατά 20% σε ετήσια βάση, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία που ανακοινώθηκαν. Τι είναι όμως οι συμβάσεις «μηδενικών ωρών»; Είναι συμβάσεις που ο εργαζόμενος δεν έχει καμία απολύτως γνώση για το πόσες ώρες και μέρες θα δουλέψει, δεν καλύπτεται από τον νόμιμο κατώτερο μισθό, άρα παίρνει λιγότερο, δεν έχει δικαίωμα επιδόματος ασθενείας και αδείας. Πληρώνεται μόνο για τις ώρες που εργάζεται, ενώ για το υπόλοιπο διάστημα της βδομάδας είναι υποχρεωμένος να βρίσκεται σε καθεστώς αναμονής για την περίπτωση που θα επικοινωνήσουν μαζί του, ζητώντας του να πάει για δουλειά. Ακόμη, όσο βρίσκεται σε αναμονή, δεν έχει δικαίωμα να αναζητήσει άλλη δουλειά, εκτός και αν πάρει άδεια από τον εργοδότη του. Δουλειά σε συνθήκες γαλέρας σε ένα από τα πιο ισχυρά καπιταλιστικά κράτη. Που επιβεβαιώνει ότι η ευελιξία στην εργασία εξαπλώνεται ως μια μέθοδος αύξησης των κερδών των επιχειρηματιών και καταναγκασμού των εργαζομένων σε μόνιμη εξαθλίωση.
Όταν η «Εκθεση» κάνει αναφορά στην παιδαγωγική αυτονομία καθόλου δεν εννοεί την προσπάθεια του εκπαιδευτικού να σκύψει στις ιδιαίτερες ανάγκες κάθε μαθητή. Αντίθετα αν «ξύσουμε» τα «καλολογικά» στοιχεία που στοχεύουν σε ωραιοποιήσεις και σε εξαγορά της συναίνεσης της κοινής γνώμης, περνάμε στο διαφοροποιημένο σχολείο της περιφέρειας και καταλήγουμε στο πολυδιασπασμένο, φθηνό και ευέλικτο σχολείο της αγοράς που αναγνωρίζει τη δημόσια υποχρηματοδότηση ενώ την ίδια στιγμή που αναλαμβάνει πρωτοβουλίες οι οποίες οφείλουν να δίνουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν και να εξασφαλίσουν πόρους τόσο από εξωτερικές όσο και από εσωτερικές πηγές.
Από την άλλη η επιμονή της Έκθεσης στην αξιολόγηση συνδέεται με τη δυνατότητα της τελευταίας, αφενός, να μεταμορφώνει την εκμετάλλευση και την ταξική ανισότητα σε «φυσικούς» και «ορθολογικούς» δείκτες, περιορίζοντας σε βαθμό εξαφάνισης τις αντίθετες φωνές αφετέρου, ιδιαίτερα στη σημερινή περίοδο της καπιταλιστικής κρίσης, όπου η εκπαίδευση γίνεται εμπόρευμα, όπως ο καφές και τα καλλυντικά, να περνάει από τον παραδοσιακό ρόλο του τυπικού κοινωνικού ελέγχου των εκπαιδευτικών στην «τιμαριθμοποίηση» της εκπαιδευτικής διαδικασίας, προκειμένου αυτή να έχει «ανταλλακτική αξία» για να κινηθεί στα διεθνή χρηματιστήρια των αξιών.
Αλλά ας μην ανησυχεί ο ΣΕΒ γιατί, σίγουρα, κρούει ανοιχτές θύρες. Τα ίδια ακριβώς ως θεραπευτική αγωγή μας προτείνει και ο ΟΟΣΑ, η Παγκόσμια Τράπεζα και οι «δανειστές». Οι διεθνείς αυτοί οργανισμοί που φροντίζουν για το «καλό» των χωρών και των εργαζομένων τους.
Άλλωστε, ένα σχολείο περισσότερο «αυτόνομο» και συνδεδεμένο με τις ανάγκες των επιχειρήσεων περιγράφεται και στα πρόσφατα πορίσματα του κυβερνητικού διαλόγου για την Παιδεία, αλλά και στα τρία μνημόνια που με την ορμή τυφώνα επιχειρούν να σαρώσουν ότι έχει απομείνει από τη δημόσια και δωρεάν εκπαίδευση (την οποία ήδη μετατρέπουν σε ένα πουκάμισο αδειανό)
Για να εκπαιδεύονται οι λαοί νωρίς, να είναι σκλάβοι, πιο υπάκουοι και πιο ελεγχόμενοι. Με τον τρόπο σκέψης του σκλάβου, τη νοοτροπία του υποδεέστερου ανθρώπου και την ακλόνητη πίστη στην εξουσία. Για να διατηρούν οι σκλάβοι, το σύστημα που σκλαβώνει όλους τους άλλους μαζί τους.
Efsyn.gr
