Τσιμπιέμαι εάν αυτά που διαβάζω πρόσφατα είναι λόγια του Πολ Τόμσεν, ή βλέπω όνειρο.
Το υψηλόβαθμο στέλεχος του Δ.Ν.Τ. αποθεώνει την Ελλάδα γιατί «η δημοσιονομική προσαρμογή που πέτυχε είναι πρωτοφανής στα παγκόσμια δεδομένα».
Ξανά τσιπνιέμαι να σιγουρευτώ ότι είμαι ξύπνια και δεν βλέπω όνειρο. Αφού το διαπιστώνω, διαβάζω ξανά τη συγκεκριμένη του δήλωση. Διαπιστώνω ότι η δήλωση αυτούσια παραμένει στη θέση της.
Συνεχίζω να διαβάζω τις παρακάτω δηλώσεις του Τόμσεν και εντοπίζω άλλη μία ατάκα του που ανταποκρίνεται στην ελληνική πραγματικότητα που βιώνουμε: «Δεν μπορεί να συνεχιστεί η μείωση των δαπανών εκείνων που έχουν οδηγήσει σε φαινόμενα, όπως νοσοκομεία να μην έχουν σύριγγες και τα λεωφορεία καύσιμα». Εκεί που πίστευα ότι είμαι παρούσα στην πραγματικότητα, το ξαναχάνω… Απομακρύνομαι από τον υπολογιστή. Επιστρέφω. Ξανά-διαβάζω τη δήλωση και διαπιστώνω για δεύτερη φορά ότι η δήλωση περιέχει την ίδια φράση.
Το μυαλό αρχίζει να τριβελίζεται από σκέψεις μήπως ο ΣΥΡΙΖΑ έπεισε τον Τόμσεν ότι έχει δίκιο στις θέσεις που διατυπώνει. Αλλά από την άλλη πλευρά πως μπορεί το ΔΝΤ να δέχεται τις θέσεις του ΣΥΡΙΖΑ; Κάτι τέτοιο συνιστά τρομερή αντινομία.
Στην προσπάθεια μου να αποφύγω την παράκρουση, ενθυμούμαι ότι οι αντιφατικές θέσεις του ΔΝΤ είναι απόρροια της τεχνοκρατικής του αντίληψης.
«Χρειάζονται πρόσθετα μέτρα ύψους 8 δισ. ευρώ γιατί οι στόχοι του προγράμματος που συμφωνήθηκαν το καλοκαίρι δεν είναι ρεαλιστικοί», διατείνεται στην επόμενη δήλωση του, ο γνώριμος σε όλους μας Τόμσεν.
Κλείνω τον υπολογιστή. Αρνούμαι να συνεχίσω να διαβάσω αλληλοσυγκρουόμενες θέσεις νεοφιλελεύθερων τεχνοκρατών που τα αποτελέσματα τους τα βιώνουμε και είναι θλιβερά για τις ζωές όλων μας. Το σημαντικό είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι οι σχιζοφρενικές πολιτικές που εφαρμόζουν οι τεχνοκράτες τύπου Τόμσεν συνεχίζουν να καταστρέφουν ότι έχει απομείνει όρθιο και δυστυχώς δεν υπάρχει κάτι, ή κάποιος που να μπορεί να τους σταματήσει. Εκτός από την ισχυρή θέληση των λαών που ακόμα είναι αδρανοποιημένη.
