…κι εάν δεν δώσουμε μάχη, θα χαθεί.
Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στη Γαλλία έφθασαν τις οκτώ μέσα σε δέκα εννέα μήνες. Το μαύρο πέπλο του φόβου έχει πια σκεπάσει για τα καλά στον δυτικό κόσμο. Οι λαοί βιώνουν τ’ αποτελέσματα αποφάσεων που πάρθηκαν χωρίς τη γνώμη τους, σ’ έναν φαύλο κύκλο που δημιούργησε και συντηρεί ο ιμπεριαλισμός.
Τρομοκρατία ή βία (όπως και να το πεις, σωστό είναι) υπήρχε πάντα στο κόσμο. Οι φτωχοί εργαζόμενοι και όλοι όσοι ποτέ διεκδίκησαν ένα καλύτερο αύριο, αγωνιζόμενοι στον δρόμο, το γνωρίζουν καλά αυτό.
Δεν ξέρω εάν για τα τελευταία θλιβερά γεγονότα, είναι δόκιμος ο όρος της τρομοκρατίας. Ξέρω πως μαίνεται ένας πόλεμος και ότι οι τακτικές σ’ έναν πόλεμο δεν είναι πάντοτε οι ίδιες απ’ όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.
Πάντως, αυτό που φαντάζει σχεδόν απίθανο, είναι η άμεση λύση στο πρόβλημα, όμως ο κίνδυνος δεν περιορίζεται στους καμικάζι αυτοκτονίας του Ισλαμικού Κράτους. Αφορά και τις επικίνδυνες τάσεις που αναπτύσσονται στην Ευρώπη, η οποία δεν πλήττεται μόνον από τις επιθέσεις του χαλιφάτου, αλλά και από την οικονομική κρίση.
Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς, πως το μείγμα είναι εξαιρετικά εκρηκτικό και δίνει «πάτημα» στο σημερινό ακροδεξιό παραλήρημα, με τους εκφραστές του να επιδιώκουν ένα πισωγύρισμα σ’ έναν άκρατο συντηρητισμό, όπου η ξενοφοβία θα έχει διογκώσει και τα παρελκόμενα συμπλέγματα που κουβαλούν ιδεολογικά.
Εν κατακλείδι, η εσωστρέφεια, η στρατοκρατία, κι εν τέλει η επίτευξη του τελικού στόχου τους, που δεν είναι άλλος από τη οριστική νίκη απέναντι σε ό,τι προοδευτικό έχει απομείνει στην ήπειρο, είναι τ’ όραμα ανθρώπων, που δεν διστάζουν να εκμεταλλευτούν τον θάνατο των συμπολιτών τους, γι’ αναλάβουν όλο και περισσότερη εξουσία.
Φυσικά, στη φασιστική προπαγάνδα τους, δεν συμπεριλαμβάνουν την όποια ανάλυση σχετικά με τα αίτια της σημερινής κατάστασης. Προφανώς, διότι τότε θα έπρεπε να καταδείξουν τη ρίζα του κακού. Γιατί δεν το πράττουν; Επειδή σε αυτήν την περίπτωση -ως εκ θαύματος- θα έχουν βάλει στο κάδρο του κακού τον καπιταλισμό, δηλαδή τη μήτρα του ιμπεριαλισμού, ο οποίος γεννά τους πολέμους. Και γιατί αυτό θα έκανε «τζιζ» για τους ίδιους; Απλούστατα, διότι είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι και συναλλασσόμενοι με τα εν λόγω συμφέροντα.
Η ρητορική του μίσους λοιπόν δεν πρέπει να επικρατήσει. Αντί ν’ αφήσουμε τα κράτη (και κατ’ επέκτασιν την Ευρώπη) στα χέρια τους, οφείλουμε ν’ αναζωπυρώσουμε το αντιιμπεριαλιστικό κίνημα, προκειμένου να σπάσουμε τη ρίζα του προβλήματος: Τη ροή των κεφαλαίων τους προς τα όπλα, τον επεκτατισμό και τους πολέμους…
