Η επιμονή της ΝΔ για εκλογές εδώ και τώρα, για να μην καταστραφεί η χώρα, αποτέλεσμα των πιέσεων που ασκούν οι ρεβανσιστικές ομάδες του κόμματος στον αρχηγό της ΝΔ, έχει υποχωρήσει το τελευταίο διάστημα. Ωστόσο, όσο θα συναντάει δυσκολίες να πείσει ότι μπορεί να κάνει καλύτερα τα πράγματα στη χώρα, το πρόταγμα των πρόωρων εκλογών θα ξεπροβάλει ως γραμμή άμυνας στις εν γένει και συνολικές αδυναμίες της, συνέπεια της πολιτικής της ταύτισης με τον νεοφιλελευθερισμό.
Στις ερωτήσεις δημοσιογράφων για το εάν διαθέτει πρόγραμμα διακυβέρνησης, αφού ζητά συχνά πρόωρες εκλογές, βουλευτές και στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης εμμέσως πλην σαφώς απαντούν ότι θα έχουν κατά την προεκλογική περίοδο και θα το παρουσιάσουν στην ελληνική κοινωνία.
Το επιχείρημα αυτό είναι «κουτσό» και φανερώνει ότι η ΝΔ κάθε άλλο παρά θέλει εκλογές.
Τα προγράμματα των κομμάτων εξουσίας μπορεί να διαμορφώνονται κατά την προεκλογική περίοδο, όμως όταν ζητούν επίμονα εκλογές πρέπει να έχουν ήδη χαράξει τη στρατηγική τους και να έχουν έτοιμες τις ιεραρχήσεις τους.
Η ΝΔ έχει πρόγραμμα, ο λόγος όμως που δεν το ανακοινώνει είναι γιατί ξέρει καλά ότι είναι αντιδημοφιλές. Μόνο στην καγκελάριο Μέρκελ το παρουσίασε κάνοντας λόγο για διαφορετικό μείγμα πολιτικής. Τι εννοεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Μα τι άλλο θα μπορούσε να εννοεί -ως ένας από τους πλέον δεινούς νεοφιλελεύθερους- από τη μείωση δημόσιων δαπανών, δηλαδή απολύσεις στο δημόσιο και περαιτέρω συρρίκνωση του κράτους.
Άλλωστε, η ευρωβουλευτής της ΝΔ Μαρία Σπυράκη που μίλησε περί διάλυσης δομών του δημοσίου πρόσφατα το επιβεβαιώνει, (έχουν προηγηθεί και άλλοι βουλευτές της ΝΔ που προτάσσουν όμοιες θέσεις).
Η στρατηγική των θέσεων της ΝΔ περιέχει και άλλες εκπλήξεις για το λαό: περιορισμός στις συντάξεις και τους μισθούς του δημόσιου τομέα, ομαδικές απολύσεις (για να έχουν τη δυνατότητα οι επιχειρήσεις να προσλάβουν άλλους εργαζομένους με μικρότερους μισθούς), κατάργηση του 13ου και του 14ου μισθού στον ιδιωτικό τομέα και μείωση των εργοδοτικών εισφορών (για να μπορούν οι εργοδότες να επενδύσουν), επέκταση της μερικής απασχόλησης, (για να ελαφρυνθούν ακόμα περισσότερο οι εργοδότες), αποκρατικοποιήσεις, χωρίς εξαιρέσεις κ.α..
Όσα προτείνει το ΔΝΤ και οι ακραιφνείς νεοφιλελεύθεροι, όπως ο αντιπρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Βάλντις Ντομπρόβσκις ο Κυριάκος Μητσοτάκης συμφώνησε στα περισσότερα μαζί του.
Όταν οι θέσεις σου είναι ταυτόσημες με τις θέσεις πολιτικών που εξακολουθούν να συντελούν στην πληβειοποίηση της κοινωνίας προδιαγράφοντας ένα ακόμα πιο σκοτεινό αύριο δεν μπορεί να προσδοκάς, όσες προσπάθειες και αν κάνεις για να δείξεις ότι αισθάνεσαι τον πόνο των λαϊκών κοινωνικών στρωμάτων. Οι προσπάθειες αυτές καταλήγουν να χαρακτηρίζονται υποκριτικές από τον απλό κόσμο των συνοικιών και της υπαίθρου.
Σε καμία περίπτωση, όμως, αυτό δεν πρέπει να θεωρήσει η κυβέρνηση ότι αρκεί για να λειτουργήσει τώρα και στη συνέχεια συνολικά υπέρ της. Μπορεί ο βασικός πολιτικός αντίπαλος της να μην φημίζεται για το καλό παρελθόν του και το παρόν του να κρίνεται προβληματικό, αυτό όμως δεν πρέπει να την κάνει να εφησυχάζει.
Το έργο της από εδώ και στο εξής είναι πολύ δύσκολο, χρειάζεται σχέδιο αποτελεσματικό και όραμα σε συνθήκες κάθε άλλο παρά ευνοϊκές.
Πρέπει να γίνει ο διαμορφωτής της ατζέντας της δημόσιας συζήτησης και όχι να τρέχει πίσω από τα γεγονότα, όπως, μέχρι σήμερα κάνει. Οι υπουργοί και τα στελέχη της, αντί να καταγγέλλουν συνεχώς την αντιπολίτευση να συνειδητοποιήσουν ότι είναι στην κυβέρνηση και να επιδείξουν έργο ανάλογο των προσδοκιών για ελάφρυνση των βαρών στους αδύναμους οικονομικά πολίτες στο ασφυκτικό πλαίσιο του μνημονίου.
Nα θεσπίσουν μέτρα που να προωθούν την ισότητα των πολιτών, τη δικαιοσύνη, την παιδεία, τον πολιτισμό κ.α.
Να στρέψουν τα μάτια σε ένα αναπτυξιακό μοντέλο που θα συμμετέχουν εργαζόμενοι με μεράκι για αυτό που κάνουν και θα τους προσφερθούν οι απαραίτητες συνθήκες για να συνενώσουν δυνάμεις και να δημιουργήσουν τις δικές τους δουλειές που θα ανοίξουν το δρόμο για νέες θέσεις εργασίας.
Τα μονοπώλια ελληνικά και ξένα δεν θα δώσουν την ανάσα και κυρίως δεν μπορούν να συμβάλουν αποφασιστικά στην αναστήλωση της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας που αποτελεί την σπονδυλική στήλη της ελληνικής οικονομίας.
Η έμφαση στην κοινωνική οικονομία θα ξεμπλοκάρει παραγωγικές δυνάμεις και θα γίνει ο νέος πυλώνας ποιοτικής και μακροχρόνιας ανάπτυξης.
Οι δανειστές έχουν βάλει το χεράκι τους να ανακόψουν μία τέτοια πορεία, αυτή είναι όμως, μια μεγάλη μάχη που η κυβέρνηση πρέπει να δώσει και να την κερδίσει. Στην περίπτωση που εφησυχαστεί γιατί ο ιδεολογικός της αντίπαλος προβαίνει συνεχώς σε λάθη, τότε λίαν συντόμως θα βρεθεί προ δυσάρεστων εκπλήξεων.
