Ο Λάκης Λαζόπουλος σχολίασε την ακραία λογική του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, αναφέροντας (διατυπωμένα λάθος ή όχι, κρίνεται) ότι «μοιάζει να έχει καθηλωμένο το μυαλό και αυτή η εμμονή είναι σα να γεννά παραφροσύνη».
Επιδεικνύοντας αντανακλαστικά αιλουροειδών, τα γνωστά πολιτικά κόμματα έσπευσαν να βγάλουν ανακοινώσεις και να κατακεραυνώσουν τον ηθοποιό, κάνοντας λόγο για νοοτροπίες διακρίσεων ως προς τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Η τελευταία ανακοίνωση έρχεται από το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη και μιλά για «ρατσιστικά ξεσπάσματα μίσους», ενώ, την ίδια στιγμή, χαρακτηρίζει τον Λαζόπουλο «επίσημο διασκεδαστή της πρωθυπουργικής αυλής». Αυθαιρέτως, αφού ο ίδιος δεν έχει ουδεμία κομματική σύνδεση.
Με άλλα λόγια, αυτή η συμμαχία νεοφιλελεύθερων δυνάμεων που έχει σχηματισθεί, έχει δημιουργήσει ένα αόρατο υπουργείο προπαγάνδας, το οποίο εκτοξεύει λάσπη δια μέσου κοπτοραπτικών, αλλοιώσεων, παραποιήσεων ή κενών επιχειρημάτων, λειτουργώντας με το σκεπτικό του «ό,τι πιάσω καλό είναι».
Άλλωστε, η «ενημέρωση» εξακολουθεί να τους ανήκει. Σαν γνήσια τέκνα των διαπλεκόμενων ΜΜΕ, δεν μπήκαν στο κοινοβούλιο με τις ευλογίες των πρώην (λέμε τώρα) αφεντικών τους;
Ωστόσο, το χειρότερο είναι, πως τα εν λόγω κόμματα επιχειρούν ν’ αποκρύψουν την ανυπαρξία τους, μέσω τέτοιων επίπλαστων ξεσπασμάτων. Μια παντελώς ανίσχυρη αντιπολίτευση (το νεοφιλελεύθερο μπλοκ) από πλευράς θέσεων και προτάσεων, σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα, παίζει επικοινωνιακά παιχνιδάκια και σηκώνει θέματα από το πουθενά, διότι επί της ουσίας είναι κυριολεκτικά ανύπαρκτη.
