Aπαισιόδοξη στο έπακρον είναι η πλειονότητα των Ελλήνων, σύμφωνα με πρόσφατη έρευνα του Ευρωβαρόμετρου.
Και πώς να μην είναι, όταν η ανεργία χτυπάει ταβάνι, με την ανεργία των νέων εκτός ελέγχου, τη μεσαία τάξη να βρίσκεται σε απόγνωση, τους φτωχούς να έχουν γίνει φτωχότεροι, τους μισθούς καταβαραθρωμένους, τις συντάξεις να συρρικνώνονται, υπηρεσίες της Υγείας και της Παιδείας να υπολειτουργούν και το κοινωνικό κράτος σχεδόν ανύπαρκτο.
Τα ευρήματα της έρευνας δεν μας εκπλήσσουν! Δεν είναι καινούργια. Από το 2010 που τα σημάδια της οικονομικής κρίσης, άρχισαν να γίνονται εμφανή, η μαυρίλα και η απουσία προοπτικής στο μέλλον λάμβαναν σταδιακά διαστάσεις.
Το περίφημο success story των Σαμαρά-Βενιζέλου δεν κατάφερε να αλλάξει την εικόνα, σύντομα αποδείχθηκε φενάκη. Αλλά ούτε οι αλχημείες που επιχειρήθηκαν στα οικονομικά στοιχεία και οι προσδοκίες που καλλιέργησε η Αριστερά.
Είναι λογικό και επόμενο, λοιπόν, ο κόσμος να αισθάνεται απαισιοδοξία σε υπερθετικό βαθμό.
Για το ποιοι φέρουν ακέραια την ευθύνη που έφτασε η χώρα σε αυτό το σημείο είναι γνωστό τοις πάσι (τα κόμματα που κυβέρνησαν τα τελευταία 40 και … χρόνια).
Χωρίς φως στο τούνελ
Το ερώτημα που έχει προκύψει εδώ και καιρό είναι, γιατί παρά τα σκληρά δημοσιονομικά μέτρα που λαμβάνονται επί έξι κατά σειρά έτη με τα μνημόνια, δεν συντελούν να βρει η χώρα διέξοδο από την οικονομική κρίση.
Το ερώτημα αυτό, το συναντάμε συνεχώς μπροστά μας. Για τρίτη τουλάχιστον φορά το ΔΝΤ παραδέχτηκε ότι έκανε λάθος, χωρίς να προβεί σε καμία πρωτοβουλία να το διορθώσει.
Οι ευρωπαϊκές ελίτ συνεχίζουν να επιβάλλουν τη λήψη μέτρων που αντιστοιχούν με λαιμητόμο για τα λαϊκά κοινωνικά στρώματα και τη μεσαία τάξη.
Οι Έλληνες στην συντριπτική τους πλειοψηφία φοβούμενοι ότι τα πράγματα θα χειροτερέψουν, εάν φύγουμε από την ευρωζώνη, προκρίνουν την παραμονή της χώρας στη ζώνη του ευρώ.
Ο φόβος είναι κατανοητός, καθώς η πιθανότητα τα πράγματα να γίνουν χειρότερα σε περίπτωση εξόδου από την ευρωζώνη υφίσταται. Όμως, έως πότε, ο φόβος θα είναι αποτρεπτικός κάθε προσπάθειας αντίστασης-αντίδρασης στον καθημερινό αργό θάνατο μας;
