H κοινωνία είναι βαθιά λαβωμένη από τις μνημονιακές πολιτικές.
Ακόμα και οι ελάχιστες ανάσες που τις δίνονται τον τελευταίο χρόνο, δεν επαρκούν για να εισπνεύσει το οξυγόνο που της χρειάζεται. Να πάρει δύναμη, να μπορέσει να ονειρευτεί ξανά, να νιώσει ότι ο αγώνας της ενάντια στις πολιτικές που ρήμαξαν τις περισσότερες ζωές των πολιτών της έπιασαν τόπο.
Παρακολουθεί με αγωνία τα πολιτικοοικονομικά τεκταινόμενα, πότε με λειψή την ελπίδα για βελτίωση της ζωής της, πότε με έντονη καχυποψία για τους κυβερνητικούς χειρισμούς, πότε βαθιά απογοητευμένη και ενίοτε εξοργισμένη γιατί το οξυμένα προβλήματα της διαισθάνεται ότι δεν θα έχουν τέλος άμεσα.
Και πώς να μην αισθάνεται όλα τα παραπάνω, όταν οι παράλογες απαιτήσεις των δανειστών παραμένουν;
Όταν τον ΕΝΦΙΑ εξακολουθούν να πληρώνουν οι άνεργοι και όσοι διαθέτουν ένα σπίτι μικρών τετραγωνικών μέτρων, απόκτημα για τους περισσότερους από την προηγούμενη γενιά, ή από τα τραπεζικά δάνεια που τώρα αγκομαχούν να τα αποπληρώσουν;
Όταν κάθε μήνα μαζί με τους λογαριασμούς, σημειώνονται αυξήσεις σε σειρά προϊόντων πρώτης ανάγκης και σε αυτά προστίθενται σωρός φόρων από εδώ και από εκεί που φτάνουν μέχρι και οικονομικό πνιγμό την πλειοψηφία των ελληνικών νοικοκυριών, καθώς το «οικονομικό λίπος» δεν υπάρχει;
Από πού να κρατηθεί για να ελπίσει ο μακροχρόνια άνεργος, ο απολυμένος με ψίχουλα αποζημίωσης και την απελπισία για μαξιλάρι, καθώς ξέρει ότι δεν θα βρει πολύ δύσκολα δουλειά; Πώς να αποφασίσει το ζευγάρι να δημιουργήσει οικογένεια, όταν επιβιώνει από την πετσοκομμένη σύνταξη των γονιών του, ή υπολογίζει σε αυτή για να βγει ο μήνας;
Η κυβέρνηση παρά το γεγονός ότι επιχειρεί να λειάνει τις γωνίες επώδυνων μέτρων δεν αρκούν οι δικές της δυνάμεις για να βελτιωθεί η συνολικότερη εικόνα της κατάστασης που επικρατεί στη χώρα.
Αέρας βιώσιμης ελπίδας για τη χώρα θα υπάρξει, εάν αλλάξουν οι πολιτικοί συσχετισμοί στην Ευρώπη.
Το μοντέλο του νεοφιλελευθερισμού θα παραμένει κυρίαρχο, εάν δεν θα έχει υπολογίσιμης δύναμης πολιτικούς αντίπαλους που θα ανθίστανται στο απάνθρωπο πρόσωπο του, με αποτελεσματικό σχέδιο για τη βελτίωση των συνθηκών ζωής της.
Το κρίσιμο ερώτημα που γεννάται είναι, εάν οι Αριστερές δυνάμεις έχουν επεξεργαστεί ένα σχέδιο που να αποκαθιστά σε εύρος τις ζημιές που έχουν υποστεί οι κοινωνίες.
Εάν είναι αποφασισμένες να προχωρήσουν σε ριζοσπαστικοποίηση των θεσμών και βέβαια αλλαγή του οικονομικού μοντέλου που θα δημιουργήσει ανάπτυξη από την οποία θα ωφεληθούν οι λαϊκές κοινωνικές τάξεις, οι οποίες όχι μόνο είναι παραγκωνισμένες, αλλά πληρώνουν πολλά χρόνια το μάρμαρο για να κυριαρχούν οι ελίτ.
Ο Ευρωπαϊκός νότος έχει δείξει ενθαρρυντικά σημάδια εμπιστοσύνης στις Αριστερές δυνάμεις.
Η ευκαιρία αυτή δεν πρέπει να πάει χαμένη και ο μόνος τρόπος για να μην πάει χαμένη είναι η άμεση-εάν δεν υπάρχει- εκπόνηση σχεδίου με τους παραπάνω άξονες πολιτικής κατεύθυνσης.
Σε διαφορετική περίπτωση, η Αριστερά θα «σέρνεται» αποδυναμωμένη στους λαβύρινθους του νεοφιλελευθερισμού και σύντομα θα έρθει ο χρόνος της απαξίωσης της από την κοινωνία, αφού δεν θα μπορεί να επιτελέσει το σκοπό της που είναι μια κοινωνία, με ίσες ευκαιρίες για όλους και πρόνοια για τους αδύναμους οικονομικά πολίτες.
