Άλλοι 3.000 πρόσφυγες έφθασαν σήμερα το πρωί στο λιμάνι του Πειραιά, άνθρωποι αποκομμένοι από τη ζωή τους, που ψάχνουν τη μοίρα τους στον ήλιο του δυτικού κόσμου.
Άλλοι 10.000 είναι αυτήν την ώρα εγκλωβισμένοι στην Ειδομένη. Έχουν σχηματίσει τεράστιες ουρές, περιμένοντας να περάσουν τα σύνορα της ΠΓΔΜ.
Την ίδια στιγμή, 100 νεκροί, από διάφορα ναυάγια, παραμένουν άταφοι στη Μυτιλήνη, μέσα σε κοντέινερ – ψυγεία, λόγω έλλειψης χώρου στο νεκροταφείο του νησιού.
Η φρίκη αυτή, βιώνεται καθημερινά από Έλληνες που βρίσκονται κοντά στο πρόβλημα. Που προσφέρουν το κάτι παραπάνω για αυτές τις άτυχες ψυχές, που ξεριζώθηκαν και πλέον περιπλανώνται για ένα καλύτερο αύριο. Οι Έλληνες στάθηκαν αλληλέγγυοι και δείχνουν διαρκώς το πρόσωπο ενός πολιτισμού, που σε οικονομικό επίπεδο μπορεί να έχει καταρρεύσει, όμως έχει ακόμα ήθος και αρχές.
Η Ευρώπη, οι θεσμοί της, στέκουν όλο αυτό το διάστημα αμήχανα και σχεδόν παρακολουθούν, αποστρέφουν το βλέμμα τους από τις εικόνες των δεκάδων πνιγμένων παιδιών, την ίδια ώρα που ξένες κυβερνήσεις θέλουν να υψώσουν τείχη, αποκλείοντας δια παντός τη ροή στο εσωτερικό τους. Η ηγεμονεύουσα Γερμανία έχει αναγάγει το ζήτημα σε παιχνίδι συσχετισμών.
Οι κινήσεις της ελληνικής κυβέρνησης οφείλουν να είναι έντονες και διαρκείς, ώστε να υπάρξει πίεση και προς στην τουρκική πλευρά για συνεργασία, να σιγήσουν οι ακραίες συντηρητικές φωνές στην Ευρώπη και να ενισχυθεί οικονομικά η πολύπαθη χώρα μας, εν όψει της ακόμα πιο δύσκολης προσπάθειας την οποία αναμένεται να χρειαστεί να καταβάλλει στο μέλλον.
Από ελληνικής πλευράς, υπάρχει κάτι το οποίο προς το παρόν απουσιάζει και λέγεται -διογκωμένο και πλατύ- αντιιμπεριαλιστικό κίνημα.
Ταυτόχρονα, λοιπόν, με την αλληλεγγύη σ’ εκείνο που μας αγγίζει καθημερινά, δεν πρέπει να ξεχνάμε σαν λαός (και άλλοτε αυτό ήταν ισχυρότερο) πως μαίνεται πόλεμος. Πως πέρα από τη φρίκη της προσφυγιάς, υπάρχει και η φρίκη του πολέμου και πως ΚΑΙ αυτόν τον πόλεμο δεν τον δημιούργησε και δεν τον συντηρεί μέχρι και σήμερα, κάποια επανάσταση με ταξικές βάσεις ή κάποια αόρατη δύναμη. Είναι εκείνες οι δυνάμεις, που δίνουν ένα όπλο στο χέρι του εκάστοτε εγκληματία σε κάποιο κράτος, κι έπειτα γίνονται εκείνοι που θα σώσουν το θύμα από τον εγκληματία. Είναι το χρήμα εκείνο που κινεί αυτές τις δυνάμεις και τα συμφέροντα πέρα από ανθρώπινες ζωές, αξίες και ιδανικά…
Σε αυτές τις συμπεριφορές και στον ίδιο τον πόλεμο, οφείλουμε να αντιστεκόμαστε, ανεξάρτητα από το εσωτερικό πρόβλημα το οποίο σίγουρα είναι πάρα πολύ σημαντικό. Το μήνυμα πρέπει να σταλεί και με δυναμική παρουσία, αλλά και με παλμό από κάθε πολίτη αυτής της χώρας που σκέφτεται δημοκρατικά και οραματίζεται την παγκόσμια ειρήνη.
Μέσα στη κρίση χάθηκαν πολλά κεκτημένα και ξεθώριασαν άλλα, μεταξύ αυτών και τα κινήματα. Θα πρέπει, ωστόσο, καθετί που διαλύει αυτόν τον κόσμο να βρίσκει απάντηση. Μαζικά και πάντα με παρονομαστή τον άνθρωπο. Αυτό οφείλουμε να διατηρήσουμε και να δυναμώσουμε σαν μια κοινή σκέψη. Πως είμαστε πάνω απ’ όλα… άνθρωποι.
