Έρχεται η εικόνα, σε «χτυπάει» και νιώθεις σαν να έπεσες σε τοίχο!
Προσπαθείς να καταλάβεις αν είσαι λάθος εσύ, αλλά δεν βρίσκεις στην άλλη πλευρά το σωστό.
Κι όμως, κάπου πρέπει να υπάρχει σωστό.
Γιατί αλλιώς δεν μπορεί τόσοι άνθρωποι να ουρλιάζουν, να σπρώχνονται, να ταλαιπωρούνται για μία selfie με τους ανθρώπους αυτούς.
Όχι ότι δεν έχουν αξία οι άνθρωποι.
Ούτε τους ξέρω, ούτε τους αμφισβητώ. Ο κάθε άνθρωπος έχει αξία και κάνει ότι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του και τους δικούς του ανθρώπους…
Άλλο αυτό και άλλο το… ουρλιαχτό που καταγράφηκε σε βίντεο, καταγράφοντας ταυτόχρονα μια κοινωνία που μοιάζει να έχει χάσει το μέτρο…
Η είδηση είναι… αφοπλιστική: «Το αδιαχώρητο επικράτησε νωρίς το απόγευμα της Τρίτης σε κατάστημα ενός από τους κεντρικότερους δρόμους της Θεσσαλονίκης.
Αφορμή στάθηκε η παρουσία των τριών παικτών του Survivor. Ο λόγος για τους Μάριο Πρίαμο Ιωαννίδη, Κωνσταντίνο Βασάλο και Ορέστη Τσάνγκ, οι οποίοι ήρθαν στη Θεσσαλονίκη στο πλαίσιο του εορτασμού 50 χρόνων λειτουργίας γνωστού καταστήματος”.
Και μετά, το βίντεο, που σε κάνει να απορείς:
Ας το πάρουμε από την αρχή.
Εγώ, δεν θα σας «κάνω» την… κουλτουριάρα.
Το Survivor το είδα. Όχι από την αρχή, όχι θανατικά, αλλά το είδα.
Και να πω και την αλήθεια με ξεκούραζε.
Έβλεπα ξαπλωμένη στον καναπέ μου, εκείνους εκεί στα ξένα να αγωνίζονται κι εγώ χαλάρωνα.
Τα παιδιά μου δεν τα άφησα να το δουν, αν και με έναν μαγικό τρόπο ήξεραν πιο πολλά από εμένα όσον αφορά στους παίκτες. Ας είναι καλά το… σχολείο.
Μόνο τους ημιτελικούς και τον τελικό είδαμε όλοι μαζί και είχε και πλάκα…
Ως εκεί…
Όμως το Survivor τελείωσε και η φρενίτιδα ξεκίνησε.
Την μια ακούω για τεράστια ποσά που κερδίζουν οι άνθρωποι αυτοί για μία «αρπαχτή» (εμφάνιση που το λένε εκείνοι…), την άλλη οι φωτογραφίες του Ντάνου να κάνουν τα κορίτσια να παραληρούν, τον άλλο να βγάζει περιοδικό και να κληρώνει τον… εαυτό του!
Τώρα ήρθε και το τελειωτικό χτύπημα…
Περίπου 1000 άνθρωποι να ποδοπατούνται , να ουρλιάζουν, να σπρώχνονται για μία selfie με κάποιους από τους παίκτες του παιχνιδιού.
Και δεν θέλω να κατακρίνω.
Όχι δεν θέλω, έχω όμως απορία: Γιατί μωρέ παιδιά;
Γιατί σε μια χώρα που έχεις πολλά για να ουρλιάξεις, πολλά για να παλέψεις, που σου κόβουν το ψωμί και εσύ δεν βγαίνεις στο δρόμο, πας και στριμώχνεσαι για είδωλα που κι εσύ ο ίδιος θα έχεις ξεχάσει σε λίγους μήνες;
Γιατί δεν ουρλιάζεις γι αυτά που σε πονάνε, γιατί δεν έχεις είδωλα που ίσως σε οδηγήσουν κάπου;
Θα μου πείτε, γιατί όχι;
Γιατί να μην ξεχαστούμε στα ανώδυνα και κάπως έτσι να αφήσουμε στην άκρη τα σοβαρά;
Γιατί να μην τσακωθούμε για διάσημους και μαχητές αντί για τη ζωή μας;
Γιατί πολύ απλά η «επιβίωση» εκείνων μας κάνει να ξεχνάμε τη δική μας.
Βολεύει να ασχολούμαστε με τον Άγιο Δομήνικο …
Με τα μπάνια των μαχητών και τις εμφανίσεις των διασήμων.
Μόνο που δεν βολεύει μόνο εμάς…
Ή μάλλον δεν βολεύει καθόλου εμάς…
Και ίσως πρέπει κάποια στιγμή να σκεφτούμε σοβαρά για τί θα πρέπει πλέον να ουρλιάζουμε.
Γιατί, εκείνων ο αγώνας για επιβίωση τελείωσε, αλλά ο δικός μας συνεχίζεται και δεν έχει κάμερες, ούτε τελικό.
Και, σίγουρα, κανείς δεν μας περιμένει σε κάποιο αεροδρόμιο για μία selfie μαζί μας…
){kind=link}