Πρόσωπα παιδικά, μάτια κλειστά και ανάσες που κόπηκαν απότομα. Και φωτογραφίες, πολλές φωτογραφίες, παντού. Στις οθόνες των τηλεοράσεων, των υπολογιστών, των κινητών.
Εικόνες φρίκης που γεμίζουν σχόλια και φτιάχνουν κάπως έτσι ένα αποκρουστικό φωτογραφικό άλμπουμ.
Όχι, το άλμπουμ της φρίκης για μένα δεν έχει αυτές τις φωτογραφίες.
Είχε στην αρχή, έτσι ξεκίνησε.
Με μία φωτογραφία, εκείνη του μικρού προσφυγόπουλου να κείτεται -σαν να κοιμάται- στην άκρη της ακρογιαλιάς.
Με εκείνη τη φωτογραφία ξεκίνησαν για όλους μας τα άλμπουμ της απανθρωπιάς μας. Και δυστυχώς, λίγες μόνο μέρες μετά, σε αυτή την φωτογραφία κόντεψαν να τελειώσουν.
Στην αρχή κλάψαμε.
Κάθε μάνα και κάθε πατέρας είδε σε αυτό το άψυχο σώμα το παιδί του.
Γιατί, από μια σατανική σύμπτωση, έτσι κοιμούνται τα περισσότερα μωρά.
Και πάγωσε για εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα που έβαλε το πρόσωπο του δικού του παιδιού στο άψυχο σώμα. Και ήταν έτοιμος να παλέψει με όλους και με όλα για να επικρατήσει το δίκιο.
Μα μετά ήρθε το βράδυ, το δικό μου παιδί κοιμόταν σε αυτήν την ίδια στάση, αλλά στο φτιαγμένο για εκείνο παιδικό δωμάτιο.
Και ησύχασα. Ο κίνδυνος ήταν μακριά.
Την άλλη μέρα το συζήτησα με τους γνωστούς. Δάκρυσα και ένιωσα πάλι απόγνωση και ξαφνικά -λίγες ώρες μετά- έκλεισα το άλμπουμ της φρίκης και το έβαλα σε εκείνο το ντουλάπι που σπάνια ανοίγω.
Τις τελευταίες μέρες νέες φωτογραφίες έκαναν την εμφάνισή τους στις οθόνες και το άλμπουμ άνοιξε ξανά.
Φρίκη, αίσχος να κάνω κάτι…
Και έκανα.
Έβαλα και αυτές τις φωτογραφίες στο ντουλάπι…
Μα τότε, το δικό μου άλμπουμ άλλαξε… ρότα.
Βγήκαν οι φωτογραφίες των νεκρών παιδιών και στη θέση τους μπήκαν εκείνες των… ολοζώντανων «ισχυρών». Των ισχυρών που κάθε μέρα αποδεικνύονται ανίσχυροι. Που ψάχνουν λύση και μάλλον μας θεωρούν και αχάριστους που δεν τους λέμε ευχαριστώ. Τους ισχυρούς που βρίσκονται εκεί γιατί κάποιοι –εγώ. Εμείς- τους ψήφισαν…
Και γι αυτό το άλμπουμ πρέπει και πάλι να αλλάξει.
Βλέπετε το τελειότερο από τα πλάσματα του θεού έχει ένα ελάττωμα. Τα προβλήματα του αρχίζουν και τελειώνουν σε ότι αφορά στο είδωλο που βλέπει στον καθρέφτη. Ο εαυτός μου, τα παιδιά μου η ζωή μου…
Και η ζωή μου, από τύχη και μόνο, αν το σκεφτείς, δεν με έφερε στα παγωμένα νερά του δρόμου της ελπίδας.
Με έφερε σε ένα σπίτι που γκρινιάζω για τον ΕΝΦΙΑ που πληρώνω, αλλά δεν το βομβάρδισε κανείς.
Και το δράμα που ξετυλίγεται τόσο κοντά μου είναι απλά ένας τρόπος να επιβεβαιώνω που και που την ανθρωπιά μου.
Για λίγο, όσο χρειάζεται για να ικανοποιηθώ ΕΓΩ.
Μπορεί και να προσφέρω κάτι. Λίγα ρούχα, λίγα τρόφιμα… Και μετά να έχω την ικανοποίηση να πω «εγώ έκανα τώρα ας κάνουν εκείνοι που μπορούν».
Εκείνοι που εγώ εσύ και εκατομμύρια άλλοι ψηφίσαμε.
Μόνο που όταν τους ψηφίσαμε, πάλι τον εαυτό του είχε ο καθένας μας στο μυαλό του.
Και λες και συνεννοηθήκαμε όλοι μαζί, εκλέξαμε εκείνους που «θέλουν» αλλά δεν μπορούν…
Και τότε η λύση ήρθε από την 8χρονη κόρη μου.
«Τόσα σπίτια έχει η Ελλάδα. Αν όλοι πάρουμε κάποιους στο σπίτι μας; Τότε κανείς τους δεν θα κρυώνει».
Τότε κατάλαβε πως εγώ έχω πολλά χρόνια να σκεφτώ έτσι.
Όπως οι περισσότεροι από όταν έπαψαν να είναι παιδιά. Και δεν κάνω κάτι, γιατί απλά η δική ΜΟΥ ζωή είναι πολύ σπουδαία για να ασχοληθώ με κάτι άλλο.
Και… κάπως έτσι άλλαξα το δικό μου άλμπουμ της φρίκης.
Πλέον -στην οριστική μορφή του- έχει μόνο μία φωτογραφία:
Τη δική ΜΟΥ…
