Άλλη μια ιστορία που ήρθε στο φως.
Και φυσικά μας συγκλόνισε, αλλά… για λίγα λεπτά.
Ο χρόνος μας είναι πολύτιμος.
Και η ιστορία ήρθε εδώ απλά για να επιβεβαιώσει ότι η κακοποίηση συνεχίζεται δίπλα μας…
Κι εμείς για άλλη μια φορά, μπορεί κάτι να έχουμε ακούσει.
Αλλά δεν καταλάβαμε, δεν δώσαμε σημασία.
Αυτή τη φορά η ιστορία ήρθε από την Πάτρα.
Ένα μωρό 7 μηνών και δύο νέοι στην ηλικία γονείς, που γύρευε τι θα αποκαλυφθεί ξαφνικά για εκείνους…
Ένα μωρό που μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο γεμάτο μώλωπες και σημάδια από τσιγάρα…
Η φρικτή πράξη άρχισε να αποκαλύπτεται όταν το άτυχο αγγελούδι μεταφέρθηκε στο Καραμανδάνειο νοσοκομείο από τους νεαρούς γονείς του.
Εκεί, οι γιατροί διαπίστωσαν ότι το μωρό έφερε μώλωπες σε όλο του το σώμα και καψίματα πιθανότατα από τσιγάρα που σβήστηκαν πάνω του.
Πολύ γρήγορα κατάλαβαν ότι τα τραύματα στο παιδί τα προκάλεσαν οι ίδιοι του οι γονείς, ηλικίας 19 και 27 ετών!
Όλα συνέβησαν σύμφωνα με τα όσα είπαν οι γονείς στους αστυνομικούς που κλήθηκαν στο νοσοκομείο, το απόγευμα του Σαββάτου στο ισόγειο του σπιτιού που διαμένουν ο 19χρονος πατέρας και η 27χρονη μητέρα στην Πάτρα.
Οι γονείς έκαψαν και χτύπησαν βάναυσα το βρέφος τους.
Μετά, προσπάθησαν να του δώσουν τις πρώτες βοήθειες, αλλά οι ώρες περνούσαν αργά και βασανιστικά για το αγγελούδι.
Μία μέρα μετά φοβήθηκαν και αποφάσισαν να το πάνε στο Πανεπιστημιακό Νοσοκομείο Πατρών.
Οι γιατροί έδωσαν εντολή αμέσως το παιδί να μεταφερθεί στο Καραμανδάνειο όπου παραμένει νοσηλευόμενο σε κρίσιμη κατάσταση. Οι γονείς συνελήφθησαν από τους αστυνομικούς του Β’ αστυνομικού τμήματος Πατρών και θα οδηγηθούν στη δικαιοσύνη με κατηγορίες για επικίνδυνη σωματική βλάβη και ενδοοικογενειακή βία.
Φυσικά και αυτή τη φορά έχει… συγκλονιστεί η τοπική κοινωνία…
Φυσικά, και αυτή τη φορά, οι γείτονες του ζευγαριού δηλώνουν άγνοια για τα όσα συνέβαιναν μέσα στο σπίτι, αν και κάποιοι είπαν πως άκουγαν φωνές, αλλά κανείς δεν υποψιάστηκε τα όσα συνέβαιναν.
Μισό λεπτό, μην το προσπεράσετε.
Κάντε το εικόνα και ας σας χαλάει την μέρα…
Μώλωπες και σβησμένα τσιγάρα σε ένα σώμα μωρού…
Η υπόθεση πήρε το δρόμο της. Γύρευε πόσες υπάρχουν ακόμα πίσω από κλειστές πόρτες.
Μόνο που οι πόρτες αυτές δεν σταματούν τις φωνές.
Και εδώ είναι η απορία μου.
Πάντα στις περιπτώσεις ενδοοικογενειακής βίας, κάποιος κάτι άκουσε.
Φωνές περίεργες που σπεύδει να… αναλύσει όταν πλέον κάποιος φθάνει σε άθλια κατάσταση στο νοσοκομείο.
Στις περιπτώσεις αυτές δεν υπάρχει «δεν είναι δική μου δουλειά», δεν υπάρχει «ίσως να κάνω λάθος».
Πάντα ξέρουμε ότι έχουμε δίκιο…
Αλλά και άδικο να έχουμε καλύτερα να το ρισκάρυμε..
Πριν πρέπει να μιλάμε, όχι μετά…
Όταν ένα μωρό ουρλιάζει συνεχώς στο διπλανό διαμέρισμα, όταν μία γυναίκα βγαίνει πάντα με καλυμμένο όπως να ναι το πρόσωπό της, αρκεί να μην το δεις, όταν οι φωνές δεν μοιάζουν πια με ένα απλό συζυγικό καβγά…
Όσο θεωρούμε την κακοποίηση κάτι που δεν μας αφορά, τόσο εκείνη θα παίρνει μεγαλύτερες διαστάσεις. Και κανείς δεν μπορεί να μας εγγυηθεί ότι δεν θα μπει και στο δικό μας σπίτι.
Αλλά, δεν χρειάζεται να γίνει προσωπική μας υπόθεση για να καταλάβουμε τη σοβαρότητα της κατάστασης, για να συνειδητοποιήσουμε ότι μπορούμε και πρέπει να σώσουμε έναν άνθρωπο που κινδυνεύει μέσα στο ίδιο του το σπίτι…
Ότι μπορούμε να σταματήσουμε ένα τσιγάρο που καίει να ακουμπήσει στο απαλό δέρμα ενός μωρού…
