Άνθρωποι εγκαταλείπουν την πατρίδα τους, όχι γιατί δεν την αγαπούν, ή δεν θέλουν να παλέψουν για να αντιμετωπίσουν τις δυσκολίες, αλλά γιατί οι δυσκολίες είναι πραγματικά απροσπέλαστες.
Ο θάνατος καραδοκεί κάθε στιγμή της ζωής τους.
Βομβαρδισμένα σπίτια από εμφύλιες και μη συρράξεις, έντονη δράση εξτρεμιστικών οργανώσεων, φως στο αδιέξοδο δεν φαίνεται στο παρών και στο άμεσο μέλλον, το αντίθετο, τα σημάδια δείχνουν ότι το χάος που έχει προκληθεί στην περιοχή θα συνεχίσει να υπάρχει.
Και άλλοι κατατρεγμένοι από τη βία και το θάνατο το επόμενο διάστημα θα πάρουν το δρόμο της φυγής από την πατρίδα τους.
Ανάμεσα στους πρόσφυγες που αυτές τις μέρες καταφτάνουν στην Ειδομένη στη φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη που προηγείται του κειμένου, ένας πρόσφυγας στους ώμους του μεταφέρει τον ηλικιωμένο πατέρα του.
Τον μεταφέρει περπατώντας δεκάδες χιλιόμετρα, του κρατά σφιχτά τα χέρια, για να νιώθουν και οι δυο ασφαλείς.
Το πρόσωπο του και τα χέρια του γιου σφιχτά να πιάνουν τα χέρια του γέροντα γονιού του, δείχνουν ότι για εκείνον, ο πατέρας του είναι ένα από τα πολυτιμότερα πρόσωπα που έχει στη ζωή!
Ο νέος άντρας μας διδάσκει τι είναι πολιτισμός. Γιατί πολιτισμένος είσαι όταν έχεις αρχές και αξίες. Όταν προστατεύεις και στις πλέον δύσκολες καταστάσεις εκείνους που σου έδωσαν την ανάσα της ζωής, σε φρόντισαν για να μεγαλώσεις και να αναπτύξεις τον εαυτό σου. Για τον πολιτισμό που φέρουν στην πατρίδα μας, οι πρόσφυγες, μέσω αυτής της εικόνας, οφείλουμε τουλάχιστον να τους συμπαρασταθούμε με όποιο τρόπο ο καθένας διαθέτει, στο μακρύ ταξίδι που ξεκίνησαν για την αναζήτηση μίας καλύτερης ζωής!
