«Σταματήστε τον οικονομικό πόλεμο στην πατρίδα μου»

«Οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο, εξαρτημένοι από τη διαφθορά και τη δολοπλοκία από τους Έλληνες και φέρουν βαρύτατες ευθύνες για το κατάντημα της χώρας μας, γιαυτό να μην επαίρονται για την ηθική τους. Είναι βαθιά υποκριτές, δεν μας πείθουν», λέει στο unblock.gr η Ιωάννα-Μαρία Μακρίδη.

Είναι ένα από τα παιδιά που πάσχουν από συγγενή καρδιοπάθεια και που η σημερινή ημέρα είναι αφιερωμένη σε αυτά.

Για την 19 χρονη Ιωάννα-Μαρία, η ζωή είναι δύσκολη, καθώς από πολύ μικρή ηλικία καλείται να αντιμετωπίσει τις δυσκολίες που δημιουργεί η ασθένεια της.

Η αγάπη της οικογένειας και των φίλων της ήταν και παραμένουν το μεγάλο στήριγμα  όταν έρχονται οι δύσκολες στιγμές, μας λέει.

Mεγάλο όπλο για την ίδια, εκτός από την συμπαράσταση της οικογένειας και των φίλων της είναι η θετική σκέψη.

Υπάρχουν πάντα άνθρωποι να μας βοηθήσουν να λύσουμε κάποια από τα προβλήματα μας. Να δίνουμε αγάπη και να στηριζόμαστε από την αγάπη που παίρνουμε από τους συνανθρώπους μας, αυτό είναι το δικό μου μότο για τη ζωή, τονίζει.

-Ποια είναι τα προβλήματα που σου δημιουργεί η συγγενής καρδιοπάθεια και πως τα αντιμετωπίζεις;

Κάποιες φορές λιποθυμάω, έχω συχνούς πονοκεφάλους. Περιορίζομαι σε δραστηριότητες που θα έκανα μαζί με τους φίλους μου, όπως το περπάτημα. Τα παλεύω, όμως, με την αγάπη και φροντίδα της οικογένειας μου και γιατί θέλω να προχωρήσω στη ζωή μου.

-Αισθάνθηκες ο κοινωνικός περίγυρος, λόγω του προβλήματος που αντιμετωπίζεις να σε απομονώνει;

Ναι και μάλιστα έντονα τα πρώτα 12 χρόνια που πήγαινα στο σχολείο. Τα παιδιά μου ασκούσαν λεκτική και σωματική βία. Τα χρόνια αυτά είχα κλειστεί  στον εαυτό μου, είχα γίνει εσωστρεφής και δεν ανέμενα ότι στην πορεία της ζωής μου αυτό θα μπορούσε να αλλάξει. Να, όμως, που άλλαξε όταν άρχισα να σπουδάζω Διοίκηση Επιχειρήσεων στο ΤΕΙ Πειραιά. Τότε βρήκα συσπουδάστριες-ες που κατανόησαν το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζω, με δέχτηκαν στις παρέες τους και αυτό με κάνει πολύ χαρούμενη. Τώρα αισθάνομαι ότι έχω φίλους που με αγαπάνε και τους αγαπώ που μαζί τους μπορώ να επικοινωνήσω και κάνουμε από κοινού πράγματα. Πλέον έχω γίνει πολύ κοινωνική κάτι που δεν περίμενα ότι θα μου συμβεί και το χαίρομαι! Είναι σαν να ανακαλύπτω από την αρχή τον εαυτό μου.

-Ποιο είναι το μήνυμα που στέλνεις στα παιδιά  με συγγενή καρδιοπάθεια;

Να μην το βάλουν κάτω. Η ζωή είναι όμορφη και μέσα από τις δυσκολίες της. Να αγωνιστούν, να μορφωθούν, να βελτιώσουν τη ζωή τους και να μην πάψουν να ονειρεύονται. Πάντα υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μας κατανοήσουν, να μας συμπαρασταθούν και να μας βοηθήσουν να λύσουμε προβλήματα , το έχω δει να μου συμβαίνει, γιαυτό το πιστεύω.

-Τι μπορεί να κάνει η πολιτεία για να βοηθήσει παιδιά που αντιμετωπίζουν το ίδιο πρόβλημα υγείας με σένα;

Να δημιουργήσει υποδομές για αυτά τα παιδιά, όπως χώρους που να κάνουν αθλοπαιδιές, αλλά και χώρους που μπορούν να τους προσφέρουν στιγμές χαράς και  αισιοδοξίας. Επίσης, καλύτερες υπηρεσίες στα νοσοκομεία. Στήριξη οικονομική και ηθική στις οικογένειες τους.

-Ποια είναι τα όνειρα σου;

Να πάρω το πτυχίο μου, να δουλέψω σε μια λογιστική εταιρεία και στη συνέχεια να κάνω το μεταπτυχιακό μου. Όταν αποκατασταθώ επαγγελματικά να κάνω οικογένεια. Όνειρο μου είναι να καταφέρω κάποια στιγμή να έχω ένα μαγαζί με ζαχαροπλαστική. Μπορεί να φαίνεται περίεργο, καθώς σπουδάζω διαφορετικό αντικείμενο, όμως, η ζαχαροπλαστική μου αρέσει πολύ. Επίσης, θα ήθελα να ταξιδέψω, λατρεύω τα ταξίδια!

-Πως θα ήθελες να είναι ο κόσμος τα επόμενα χρόνια;

Θα ήθελα να σταματήσει ο οικονομικός πόλεμος που κάνουν οι ισχυρές χώρες στην πατρίδα μου, αλλά και οι πόλεμοι που διεξάγονται με όπλα. Πληγώνομαι όταν βλέπω συμπολίτες μου να κοιμούνται στο δρόμο. Η κυβέρνηση κάτι πρέπει να κάνει γιαυτό. Το να βρει δημόσια κτίρια που θα μπορούν οι άνθρωποι αυτοί που χτυπήθηκαν ανελέητα από την κρίση να ζήσουν με τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια δεν είναι πιστεύω δύσκολο. Χρειάζεται θέληση και οργάνωση.

Θα ήθελα η κοινωνία να συνειδητοποιηθεί και να υποστηρίξει τις συνοικιακές, μικρές και μικρομεσαίες επιχειρήσεις και όχι τις πολυεθνικές.

Η μητέρα μου που διαθέτει συνοικιακή επιχείρηση, όταν χρειαστεί να προσλάβει υπάλληλο δίνει περισσότερα χρήματα από ότι δίνουν οι πολυεθνικές στους εργαζόμενους. Άρα τι συμφέρει καλύτερα να υποστηρίζονται οι πολυεθνικές, ή οι ελληνικές μικρές, μικρομεσαίες επιχειρήσεις;

Οι πλούσιοι επιτέλους να πληρώσουν το μερτικό τους για να βγει η χώρα από την κρίση. Η νομοθεσία να γίνει πιο αυστηρή για αυτούς και να μην μπορούν να ξεφύγουν.

Να υπάρξει μεγαλύτερη φροντίδα για το περιβάλλον. Να περιοριστούν τα καυσαέρια. Να μην καίγονται τα δάση και να μην κόβονται τα δέντρα.

Οι γονείς που φέρνουν ένα παιδί στον κόσμο να μην το εγκαταλείπουν σε ιδρύματα και νοσοκομεία, επειδή δεν θέλουν να έχουν ένα παιδί που πάσχει από κάποια ασθένεια. Την εικόνα αυτή τη συναντώ συχνά σε νοσοκομεία και με στενοχωρεί αφάνταστα.