Σύμφωνο Συμβίωσης: Να λέμε αλήθειες!

Επί μέρες ταλανίζεται η αρμόδια επιτροπή της Βουλής γα το περιβόητο σύμφωνο συμβίωσης. Το συγκεκριμένο θέμα – θα πρέπει να το τονίσουμε αυτό – ήταν η αιτία για την πρώτη μεγάλη κόντρα των δύο κυβερνητικών εταίρων. Μια κόντρα που δεν βρέθηκε κοινό σημείο προ της κατάθεσης του νομοσχεδίου στη βουλή αλλά έφτασε μέχρι τη συζήτηση.

Οι ΑΝΕΛ εξ αρχής δια στόματος του προέδρου τους ξεκαθάρισαν ότι θα πράξουν ότι πρεσβεύει η εκκλησία.

Ο ΣΥΡΙΖΑ εν μέσω ψήφισης προαπαιτούμενων ήθελε να βάλει την νεοπροοδευτική του πινελιά… έτσι η διάσταση ήρθε.

Στην πραγματικότητα εκτός του κοινοβουλευτικού κλωβού το θέμα έχει αποκλειστικά και μόνο νομική διάσταση. Ένας νόμος πράγματι πρέπει να ρυθμίζει τις νομικές και κληρονομικές υποθέσεις όσων επιλέγουν να ζουν μαζί και θέλουν να έχουν κοινό πορτοφόλι.

Ακόμη και δυο αδέλφια θα πρέπει αν και εφ όσον ζουν μαζί και μοιράζονται τα έξοδα μιας κοινής στέγης θα πρέπει να φορολογούνται από κοινού και να έχουν δικαίωμα αλληλοκπροσώπησης   απέναντι στο κράτος. Το ίδιο και δυο φίλοι. Το ίδιο και δυο εραστές ακόμη και αν είναι του ιδίου φύλου.

Δεν πέφτει λόγος σε κανένα κράτος και σε καμία εκκλησία το αν κάποιος θέλει αντί για σύζυγο να κάνει κοινή δήλωση στην εφορία με τον φίλο, τον ξάδελφο, τον ανιψιό, τον γκόμενο ή τον σύντροφο του ιδίου φύλου.  Το ζήτημα είναι να φορολογούνται και να έχουν τις ίδιες υποχρεώσεις και τα δικαιώματα με τα δια νόμου ζευγάρια.

Η εκκλησία κακώς ερωτάται για ένα καθαρά νομικό ζήτημα για το οποίο εξ όσων γνωρίζω δεν επιθυμεί να εκφέρει άποψη.

Η ιεραρχία και οι ιεράρχες ερωτώνται περί του «γάμου» των ατόμων του ίδιου φύλου και η απάντησή τους  εντάσσεται σε μια νομική συζήτηση.

Η ερώτηση είναι εκ της διατύπωσής της παραπλανητική αφού η έννοια «γάμος» δεν αναφέρεται ούτε στην πιο τρελή φαντασίωση του πιο επαναστατικού στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ.

Σύμφωνο συμβίωσης σημαίνει δυο άνθρωποι θέλουν για τους λόγους τους, να μείνουν μαζί και να μοιραστούν τα υπάρχοντά τους και τη γραφειοκρατία του μάταιου τούτου κόσμου.

Σε αυτό δεν έφερε αντίρρηση ποτέ η Εκκλησία της Ελλάδος, ούτε και της πέφτει λόγος.

Τα πράγματα αλλάζουν  όταν μιλάμε για γάμο…

Γάμος γίνεται και στο δημαρχείο, αλλά δεν γίνεται με την έννοια του μυστηρίου όπως όλοι ξέρουν. Ακόμη και αυτό αν θα επιτραπεί μεταξύ ομοφύλων είναι θέμα της Πολιτείας  και όχι της Εκκλησίας.

Γάμος με την έννοια του μυστηρίου της Ορθοδοξίας δεν μπορεί να γίνει ποτέ των ποτών γιατί απλούστατα δεν συνάδει με τους κανόνες της.

Όποιος επιθυμεί να ανήκει στους κόλπους της Ορθοδοξίας με απλά λόγια υποχρεούται να «παίζει» με τους κανόνες της και όχι αλά καρτ. Ορθόδοξος με την απαίτηση να γίνονται αποδεκτά τα γούστα σου δεν γίνεται. Τόσο απλά. Δεν μπορεί να θέλω να παντρεύομαι άντρα και να είναι και Ορθόδοξος, δεν μπορώ να καίω τον νεκρό μου επιθυμώντας ταυτόχρονα να κάνω ορθόδοξη τελετή, απλά δεν γίνεται. Στη ζωή διαλέγεις και παίρνεις, όλα δε χωράνε στην ίδια μασχάλη…

Η Εκκλησία έχει βάλει τους κανόνες του παιχνιδιού εδώ και αιώνες, όποιος δεν τους δέχεται απλούστατα δεν παίζει, επιλέγει κάτι άλλο και κανείς δε θα τον κατηγορήσει. Οι Μορμόνοι εξ άλλου παντρεύονται όσες γυναίκες γουστάρουν και σηκώνει η τσέπη τους. Ορθόδοξοι όμως δεν μπορούν να είναι… μπορούν να είναι αυτό που θέλουν.

Η μέχρι τώρα εμπλοκή Μητροπολιτών και ιερωμένων στο ζήτημα έχει γίνει για να εξυπηρετήσει αποκλειστικά και μόνο την αντιπαράθεση.

Η μόνη αντίρρηση της Εκκλησίας αφορά στην τεκνοθεσία – υιοθεσία και αυτό περιορίζεται στην άποψη και όχι στο να παρακωλύσει το να γίνει νόμος.

Σε αυτό το θέμα δικαιούται η Εκκλησία να έχει άποψη καθώς ο πυρήνας της είναι η οικογένεια όπως αυτή ορίζεται από τη Θεία Παράδοση και όποιος γουστάρει να την ακούσει την ακούει, όποιος δεν γουστάρει κλείνει τα αυτιά του και είναι ελεύθερος να επιλέξει στάση ζωής. αλλά ταυτόχρονα θα θέσει εαυτόν εκτός Εκκλησίας. Το αν θα επιτραπεί αυτό από τον νόμο είναι νομικό ζήτημα που θα κριθεί από την κοινωνία.

Πραγματικά δεν με ενδιαφέρει αν θα ψηφιστεί ή όχι το σύμφωνο συμβίωσης.

Με βάζει σε σκέψη το θέμα της τεκνοθεσίας – υιοθεσίας και κατά την ταπεινή μου γνώμη  βλέπω ότι ολόκληρη η κοινωνία μας αλλά και οι δομές της δεν είναι έτοιμες να αποδεχτούν κάτι τέτοιο και παρόλα αυτά συνεχίζουμε να επικεντρώνουμε στο θέμα της Εκκλησίας και στον δήθεν γάμο.

Στο κάτω – κάτω σε καμιά εκκλησία δεν υποχρεώνεσαι να πας όμως σε αμέτρητες εκφάνσεις του δημοσίου, συμπληρώνεις όνομα πατρός και μητρός.

Τελικά  ποιος πρέπει πρωτίστως να αλλάξει νοοτροπία και δεδομένα πριν από την Εκκλησία και πόσο γρήγορα μπορεί να γίνει αυτό;