Κάποτε το ιδανικό ήταν μια δεσποινίς με γαλλικά και πιάνο…
Σήμερα τα γαλλικά έγιναν κανά δυο πτυχία και το πιάνο μια ντουζίνα μεταπτυχιακά.
Και όμως η επαναστάση πάλι δεν ήρθε…
Σε μια εποχή που τα φροντιστήρια και τα ωδεία αποτελούν φορολογικό… προορισμό και η μόρφωση στοίχημα για την τσέπη κάθε οικογένειας, οι δεσποινίδες με τα γαλικά και το πιάνο είναι “σπάνιες”. Στον αντίποδα, οι απαιτήσεις των καιρών οδηγούν σε μια νεολαία “υπερμορφωμένη”. Με τίτλους σπουδών, αλλά όχι με παιδεία.
Τα διπλώματα από μόνα τους ποτέ δεν πόνεσαν καμία εξουσία. Η παιδεία την πόνεσε…
Λίγες μόνο μέρες πριν την επέτειο του Πολυτεχνείου, η παιδεία μας πονά και παλεύει να κρατηθεί στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο πως ένα πανεπιστημιακό Ίδρυμα, ένα κάστρο παιδείας, φιλοξένησε κάποτε την κορύφωση του αντιδιδακτορικού αγώνα. Δεν είναι τυχαίο που ο Μάης του 68 και τα γεγονότα στην πλατεία Τιεν αν Μεν είχαν κοινό σημείο μια νεολαία που στηρίχθηκε στη γνώση.
Η νέοι μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα, με όπλο την παιδεία.
Γι αυτό και η παιδεία γίνεται όλο και πιο “ακριβή”. Όχι μόνο κυριολεκτικά ακριβή.
Οι πυλώνες της εξουσίας πάντα δήλωναν θιασώτες της παιδείας και πάντα ήταν εχθροί της. Κάθε κοινωνία έβρισκε το δικό της “όποιο του λαού” και το διακινούσε εκεί ακριβώς που η παιδεία προσπαθούσε -κόντρα στα σχέδια τους- να επιβιώσει.
Και κάποιες φορές τα κατάφερνε. Και ο πόλεμος ξεκινούσε πάλι.
Κάποτε η κοινωνία ήθελε τις δεσποινίδες με γαλλικά και πιάνο, γιατί αυτό θα εξασφάλιζε έναν καλό γάμο, μία καλή ζωή, τη σιγουριά μιας… μη επαναστάσης. Και τα “παλικάρια” έπρεπε να είναι δυνατά για χειρωνακτικές εργασίες, γιατί -ως γνωστόν- η δουλειά κάνει τους άντρες και όχι η επανάσταση.
Πέρασαν τα χρόνια και πολλά άλλαξαν
Τα παιδιά μας έχουν μπροστά τους πολλές ευκαιρίες (το ανέκδοτο της εποχής). Τα περισσότερα θα έχουν ένα πτυχίο και τουλάχιστον ένα μεταπτυχιακό.
Κάδρα για τους τοίχους των μελλοντικών, πιεσμένων οικονομικά σπιτιών τους. Παιδιά με μόρφωση θα έπρεπε να είναι η καλύτερη “μαγιά” για μια ουσιαστική επανάσταση.
Και όμως, η επαναστάση δεν έρχεται.
Δεν αναφέρομαι σε μια επανάσταση “βγαίνω στο δρόμο, φωνάζω και μετά πάω κανά σινεμαδάκι”. Μιλάω για την επανάσταση που θα οργανωθεί μέσα από ακονισμένα μυαλά και θα έχει αποτέλεσμα.
Μα πως να ρθει η επανάσταση σε μια εποχή που έχει διακινηθεί το ισχυρότερο “όποιο” όλων των εποχών; Το όποιο των περισσότερων σύγχρονων λαών: Η οθόνη.
Η οθόνη, η απεικόνιση της τεχνολογίας, που αν και η δημιουργία της και τα επιτεύγματά της αποτελούν το αποτέλεσμα σπουδαίων μυαλών, στην πραγματικότητα έχει καταστρέψει όσα ακριβώς το μυαλό μπορεί να καταφέρει.
Μια οθόνη τηλεόρασης, υπολογιστή, κινητού, ή ότι άλλο θα μας φέρει το μέλλον, κάνει τα μυαλά να ξεχνιούνται και να χάνουν τη δυναμή τους. Μια οθόνη, κάνει τα πτυχία κάδρα και την επανάσταση post στο facebook.
Αποφθέγματα για τη δύναμή μας γεμίζουν τις οθόνες μας και αδειάζουν τις ζωές μας.
Η παιδεία γίνεται απλά στόχος επαγγελματικής αποκατάστασης και ανεβάζει το προφίλ μας στα κοινωνικά δίκτυα. Γράφεις ότι έχεις και 5-6 πτυχία και ανεβάζεις τα like σου…
Τελικά, κουτσά- στραβά θα καταφέρουμε να πάμε τα παιδιά μας σε ένα φροντιστήριο, να μάθουν μία ακόμα γλώσσα, να βάλουν ακόμα ένα πτυχίο στον τοίχο τους. Μπορεί, αν στερηθούμε ακόμα περισσότερα, να καταφέρουμε να μάθουν και… πιάνο.
Ξέροντας μέσα μας πως αυτό δεν θα σημάνει τελικά την επαναστασή τους. Ελπίζοντας πως θα βρουν μια καλή δουλειά, θα κάνουν και έναν καλό γάμο και θα είναι “ευτυχισμένα”. Θα βολευτούν βρε αδερφέ, κακό είναι;
Όσο για την επανάσταση;
Μα αυτό δυστυχώς είναι πάντα το προβλημά μας.
Ας αποκατασταθούν τα δικά μας τα παιδιά και ας κάνουν την επανάσταση τα παιδιά κάποιων άλλων…
Γιατί να είναι τα δικά μας αυτά που θα “φάνε το κεφάλι τους”;
