Έχουν περάσει κάμποσα χρόνια, από τότε που το ιταλικό πρωτάθλημα ήταν το κορυφαίο στον πλανήτη. Δεν ήταν; Με τις ομάδες να έχουν τα καλύτερα ονόματα του ποδοσφαιρικού στερεώματος, το χρήμα να ρέει άφθονο κατά τη διάρκεια των μεταγραφικών περιόδων και κάθε αγωνιστική να επιφυλάσσει ματσάρες, όχι αστεία!
Σπουδή στο κοκκινόμαυρο
Ήταν το 1998, η χρονιά που άρχισα να παρακολουθώ τη Μίλαν, με τους Αμπιάτι, Κοστακούρτα, Μαλντίνι, Αλμπερτίνι, Αμπροζίνι, Μπόμπαν, Γουεά, Μπίρχοφ και άλλους σπουδαίους ποδοσφαιριστές της, όπως ο Δανός Τόμας Χέλβεγκ…
Φυσικά, όπως συνέβη και σε κάθε άλλο φίλαθλο εκείνης της εποχής, με γοήτευσε αυτή η τεράστια μορφή του αθλήματος, ο απροσπέλαστος Πάολο Μαλντίνι, γιος του επίσης μεγάλου Τσέζαρε Μαλντίνι και ζωντανή ιστορία της ομάδας του Μιλάνου. Συνετέλεσε τα μέγιστα και στην κατάκτηση του σκουντέτο εκείνης της σεζόν.
Την επόμενη χρονιά, η πρωτεύουσα τις Λομβαρδίας φιλοξένησε πολλούς ακόμα σημαντικούς παίκτες για λογαριασμό της Μίλαν και οι ροσονέρι κατάφεραν κυριολεκτικά να μαγέψουν το φίλαθλο κοινό, κυρίως με τη μοναδική φιλοσοφία που είχαν αναπτύξει ως σύνολο εντός αγωνιστικού του χώρου. Ο μυθικός Αντρέι Σεβτσένκο, ο αεικίνητος Τζενάρο Γκατούζο και οι Βραζιλιάνοι Λεονάρντο και Σερζίνιο, ανήκαν πια στο οπλοστάσιο του Μιλανέλο.
Με τον «Καρλίτο» στο τιμόνι
Σκληροτράχηλη ομάδα, με ασύλληπτη ποιότητα στην άμυνα, η οποία κυριολεκτικά τελειοποιήθηκε αργότερα (2002), με την άφιξη του ογκόλιθου Αλεσάντρο Νέστα. Οι Νέστα και Μαλντίνι, αποτέλεσαν ένα από τα πιο δυνατά αμυντικά δίδυμα όλων των εποχών, κι έγραψαν με χρυσά γράμματα να ονόματά τους στην ιστορία του συλλόγου.
Ας πάμε όμως με τη σειρά· στο 2000: Οι Κάχα Καλάτζε, Φερνάντο Ρεδόνδο και Ντίντα, καταφθάνουν τον σύλλογο και οι ροσονέρι μπαίνουν στη νέα χιλιετία διψασμένοι για καινούργιες και υψηλότερες διακρίσεις. Αυτές, θα δρομολογηθούν με την άφιξη του πρωτομάστορα των μελλοντικών επιτυχιών τους και παλαίμαχο άσο τους, του Κάρλο Αντσελότι.
Ανέλαβε την τεχνική τους ηγεσία την επόμενη χρονιά, οπότε και εντάχθηκαν στο δυναμικό τους οι Φίλιπο Ιντσάγκι, Μανουέλ Ρουί Κόστα, καθώς και ο έτερος μαέστρος (μέσα από το χορτάρι) της μετέπειτα Μίλαν, ο Αντρέα Πίρλο.
Στην κορυφή της Ευρώπης
Η συνταγή αποδείχτηκε ιδανική και τη σεζόν 2002-03 οι Μιλανέζοι στέφθηκαν πρωταθλητές Ευρώπης για έκτη φορά στην ιστορία τους, έχοντας ακόμα ένα μεγάλο αστέρι του παγκοσμίου ποδοσφαίρου, τον Ολλανδό Κλάρενς Ζέεντορφ. Νίκησαν τη Γιουβέντους, στη διαδικασία των πέναλτι, κι έγραψαν ιστορία.
Την επόμενη χρονιά, κατακτούν εκ νέου το πρωτάθλημα Ιταλίας, έχοντας αποκτήσει τους Βραζιλιάνους Καφού και Κακά. Είναι πράγματι απίστευτες οι μεταγραφές εκείνων των ετών. Αρκεί κανείς να σκεφτεί, πως σ’ εκείνη την ομάδα δεν κατάφερε να «χωρέσει» ο Ριβάλντο!
Σεζόν 2005-05 και με προσθήκες όπως αυτές των Γιαπ Σταμ και Ερνάν Κρέσπο, η Μίλαν γνωρίζει την ήττα στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, μ’ εκείνη τη θρυλική ανατροπή της Λίβερπουλ, ενώ έρχεται δεύτερη και στο εγχώριο πρωτάθλημα. Μένει χωρίς τίτλο και την επόμενη χρονιά, έχοντας πλέον στο ρόστερ της και τον Τσέχο Μάρεκ Γιανκουλόφσκι.
Ο θρίαμβος επαναλαμβάνεται
Τη σεζόν 2006-07, οι οπαδοί της βιώνουν και πάλι τον απόλυτο θρίαμβο με την κατάκτηση του έβδομου ευρωπαϊκού πρωταθλήματος στην ιστορία του συλλόγου. Έχει αποκτηθεί ο διάσημος Βραζιλιάνος Ρονάλντο, αλλά είναι ένας συμπατριώτης του, ο Κακά, εκείνος που σηκώνει τους Μιλανέζους στις πλάτες του, σημειώνοντας δέκα γκολ σε δώδεκα αναμετρήσεις στην κορυφαία διασυλλογική διοργάνωση.
Ακολουθεί ένας πολύ κακός χρόνος για τους ροσονέρι, των οποίων τη φανέλα φοράει πια ο Αλεσάντρε Πάτο, ενώ και ο επόμενος, παρότι αποκτήθηκαν οι σούπερ σταρ Ντέιβιντ Μπέκαμ και Ροναλντίνιο, είναι εξίσου κακός. Ο Κάρλο Αντσελότι αποχωρεί από την ομάδα.
Ούτε ο ερχομός του Κλας-Γιαν Χούντελαρ μπορεί να βοηθήσει τη σεζόν 2009-10, κάτι που δεν θα επαναληφθεί και με τις αφίξεις των Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς και Ρομπίνιο την επόμενη χρονιά. Οι Μιλανέζοι κατακτούν εκ νέου το σκουντέτο, πλέον υπό τις οδηγίες του Μασιμιλιάνο Αλέγκρι.
Κατήφορος και ενδείξεις ζωής
Αυτή, ήταν και η τελευταία επιτυχία των ροσονέρι με τη συνέχεια να είναι γνωστή…
Κάπου εκεί, ωστόσο, άρχισε και η αποδυνάμωση της «Serie A» γενικότερα. Του πρωταθλήματος, δηλαδή, που άλλοτε ήταν το κορυφαίο στον πλανήτη…
Την Κυριακή, οι ροσονέρι νίκησαν την Ίντερ με 3-0 στο «Σαν Σίρο» και μας έφεραν στο μυαλό ένα σωρό αναμνήσεις από παλαιότερα ντέρμπι του Μιλάνου, στα οποία αγωνίζονταν μεγαθήρια, όπως ο Μαλντίνι, ο Σεβτσένκο, ο Μπόμπαν, ο Ζέεντορφ, ο Καφού και τόσοι άλλοι αστέρες του ποδοσφαίρου, φορώντας τα κοκκινόμαυρα.
Χωρίς ισχυρή Μίλαν, το ιταλικό πρωτάθλημα φαντάζει κατά πολύ φτωχότερο. Ούτε φυσικά το Τσάμπιονς Λιγκ είναι γνώριμο χωρίς τους ροσονέρι, οποίοι -δυστυχώς- δεν προλαβαίνουν να καπαρώσουν θέση για τη διοργάνωση της επόμενης σεζόν.
Εμείς, το μόνο που μπορούμε να κάνουμε, είναι να ελπίζουμε ότι η φετινή ήταν και η τελευταία κακή χρονιά για τη μεγάλη Μίλαν…
