Ίσως μόνον η κατάκτηση του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος το 2004, από την Εθνική Ελλάδας, μπορεί να συγκριθεί σε δυσκολία, με τα φετινά επιτεύγματα της Λέστερ στο αγγλικό πρωτάθλημα…
Και δεν είναι δυνατόν να είσαι αγνός φίλαθλος και να μην επιθυμείς να έχει αίσιο τέλος, το ποδοσφαιρικό παραμύθι της ομάδας του Κλαούντιο Ρανιέρι.
Διότι η ιστορία της φετινής Λέστερ επαναφέρει έναν ρομαντισμό, μέσα στην τετράγωνη λογική των δεκάδων εκατομμυρίων που δαπανούνται κάθε χρόνο, από τους συλλόγους που εν τέλει καταλήγουν να παίρνουν και τα πρωταθλήματα, στις λεγόμενες «ποδοσφαιρικά ανεπτυγμένες» χώρες της Ευρώπης.
Απέναντι σε μεγαθήρια (και από άποψη μπάτζετ) όπως η Μάντσεστερ Σίτι, η Γιουνάιτεντ, η Άρσεναλ, η Λίβερπουλ και η Τσέλσι, η ομάδα του Κλαούντιο Ρανιέρι εξακολουθεί να εντυπωσιάζει και να οδεύει ολοταχώς προς την κατάκτηση του τροπαίου στην Πρέμιερ Λιγκ.
Τελευταίο κατόρθωμά της, η χθεσινή νίκη (3-1) μέσα στην έδρα της πανίσχυρης Μάντσεστερ Σίτι, συνδιεκδικήτριας του τίτλου.
Κι όσο αρχίζεις να ξεχωρίζεις φαινομενικά μικρά, μα στον αθλητισμό -και δη τον ομαδικό- σημαντικά πραγματάκια, σε αυτήν την «παρέα», τόσο αρχίζεις να αντιλαμβάνεσαι και ορισμένα στοιχεία, τα οποία συντελούν στη χάραξη αυτής της απίθανης πορείας.
Έβλεπες, για παράδειγμα, τους πανηγυρισμούς των παικτών του Ρανιέρι, κάθε φορά που η ομάδας τους σκόραρε στην χθεσινή αναμέτρηση. Δεν έκαναν απλώς σαν μικρά παιδιά, αλλά σαν… παλαβά μικρά παιδιά! Το ήθελαν περισσότερο, το ζούσαν πιο έντονα, το κατάφεραν.
Και από την άλλη, η αντίθεση. Στα γκολ της ομάδας του (ιδιαίτερα στο πρώτο) ο Κλαούντιο Ρανιέρι δεν ξέσπασε καθόλου. Γενικότερα, ο Ιταλός προπονητής εξακολουθεί να φέρεται σαν πληγωμένο θηρίο. Αισθάνεται ακόμα θιγμένος από όλα εκείνα που γράφονταν και λέγονταν, ύστερα από την περιπέτειά του με την Εθνική Ελλάδας. Καίγεται ν’ αποδείξει πολλά και είναι εμφανές, πως δεν θα επιτρέψει στον εαυτό του να χαλαρώσει ούτε στιγμή, έως ότου τελειώσει η τρέχουσα αγωνιστική περίοδος.
«Διψάει» για το τρόπαιο όσο οι ποδοσφαιριστές του και ίσως είναι αυτό το μείγμα, το οποίο έχει ανεβάσει και διατηρήσει τη Λέστερ στην κορυφή. Δηλαδή, από τη μία ο ενθουσιασμός (σίγουρα υπάρχει και ταλέντο) των παικτών της, οι οποίοι μόνο κορεσμένοι δεν είναι από τίτλους, δόξα, μα και… τρελά λεφτά και από την άλλη, το τρομερό πείσμα του προπονητή της.
Φαίνεται πως αυτά τα δύο ισορροπούν άψογα και στο φινάλε μπορεί να έχουμε την τύχη, να δούμε την ολοκλήρωση μιας ιστορίας, που θ’ αναφέρεται για πάρα πολλά χρόνια στις ποδοσφαιρικές μας συζητήσεις, ως «το θαύμα της Λέστερ του Ρανιέρι»!
