Κι «ευχαριστώ» να λέει…

Η Μπαρτσελόνα ηττήθηκε στο «Βιθέντε Καλντερόν» και αποκλείσθηκε από τη συνέχεια του Champions League. Για πολλούς, το εν λόγω γεγονός αποτελεί έκπληξη, ενώ κάποιοι ασχολούνται με το χέρι του Γκάμπι…

Προσωπικά, τόσο στο πρώτο, όσο και στο δεύτερο ματς της σειράς, είδα μια Μπαρτσελόνα, η οποία αδυνατούσε να πράξει, αυτό που την έκανε να ξεχωρίζει τα τελευταία χρόνια: Να δημιουργεί από τα μετόπισθεν του άξονα, με παίκτες που παράλληλα δεν αφήνουν τους αντιπάλους σε χλωρό κλαρί, πρεσάροντας διαρκώς και κλέβοντας σχεδόν όλες τις μπάλες. Με ποδοσφαιριστές, που κάνουν ευκολότερη και τη δουλειά του Μέσι.

Πολύ απλά, δηλαδή, δεν είχε Τσάβι και δεν είχε Ινιέστα στα… νιάτα του. Μπορεί, λοιπόν, η επιθετική τριπλέτα των Καταλανών να είναι εξαιρετική, ωστόσο, από μόνη της, δεν μπορούσε ν’ αντεπεξέλθει.

Σ’ επίπεδο ισπανικού πρωταθλήματος, όπου τα δεδομένα και το επίπεδο είναι διαφορετικά, η Μπαρτσελόνα κατάφερε να την «πατήσει» λιγότερες φορές από τη Ρεάλ Μαδρίτης και πιθανότατα θα στεφθεί πρωταθλήτρια.

Κι «ευχαριστώ» να λέει, καθώς, εάν εξετάσουμε αντικειμενικά τα δεδομένα, η Ρεάλ είναι ισχυρή σε όλους τους τομείς. Στην παρούσα φάση, είναι καλύτερη από τους «μπλαουγκράνα», εκεί που άλλοτε η Μπάρτσα «φυσούσε», καθώς, οι Κασεμίρο, Κρος και Μόντριτς συνθέτουν μάλλον την καλύτερη κεντρική τριάδα στην Ευρώπη. Ούτε αλλαγή επιπέδου Χάμες διαθέτει η Μπαρτσελόνα.

Μπορεί να πει κανείς, λοιπόν, πως είναι τυχερή που η αιώνια αντίπαλός της είχε για πολλοστή φορά τα εσωτερικά θέματά της (τύπου Χάμες κλπ), αλλαγή προπονητή και γενικότερα «αυτοκτονικές τάσεις».

Υπό αυτό το πρίσμα, μια χαρά της κάθεται ο σημαντικότατος τίτλος του πρωταθλήματος, εάν εν τέλει τον κατακτήσει. Θετικότατο θα είναι το πρόσημο της χρονιάς…