Σε αυτόν τον κόσμο υπήρχαν άνθρωποι που κήρυτταν τα «πιστεύω» τους μέσω της πένας τους και άλλοι μέσω των πράξεών τους. Στη δεύτερη κατηγορία, ανήκαν επαναστάτες ή άνθρωποι της τέχνης, όπως ο Τζον Λένον και ο Μπομπ Μάρλεϊ. Ύμνησαν την ειρήνη και την ελευθερία και πολέμησαν τον ρατσισμό, ενισχύοντας τα επιχειρήματά τους με τα θαυμαστά έργα τους. Οι σπουδαίοι αθλητές που ξεπέρασαν τα στενά όρια της επαγγελματικής τους ιδιότητας, κι έμειναν στη συνείδηση των λαών ως «ιστορικά πρόσωπα», με την ευρύτερη έννοια, είναι λίγοι. Ένας από αυτούς, ήταν αναμφίβολα ο Μοχάμεντ Άλι, οποίος σήμερα άφησε την τελευταία του πνοή…
Θυμάμαι όταν πρωτοδιάβασα πράγματα για τη ζωή του Άλι. Ήταν όλα πολύ ενδιαφέροντα, ωστόσο, λίγο αργότερα, αντιλήφθηκα πως στην περίπτωσή του μπορείς να κάνεις ένα και μόνο πράγμα, εάν θες ν’ αποκτήσεις πραγματικά το συναίσθημα που απαιτείται, ώστε να πεις αυτό που λέμε «κατάλαβα». Να παρακολουθήσεις ολόκληρο τον θρυλικό αγώνα του, απέναντι στον Τζορτζ Φόρμαν. Αυτός ο αγώνας αποτέλεσε τη… Μόνα Λίζα του Άλι!
Εκείνη την εποχή, ο καθαρά αντιιμπεριαλιστής πια Άλι, είχε αποτάξει από πάνω του καθετί «αμερικάνικο». Ήταν πολέμιος όλων όσοι καταπατούσαν τ’ ανθρώπινα δικαιώματα, πυροδοτούσαν τις φυλετικές διακρίσεις και τον πόλεμο. Και δεν είχε μονάχα ασπαστεί το Ισλάμ, αλλά είχε αλλάξει και το ίδιο του το όνομα (Μοχάμεντ Άλι από Κάσιους Κλέι)! Διεκδικούσε τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, απέναντι σ’ έναν μυθικό πυγμάχο, σύμβολο των Αμερικανών, μέσα σε αυτό που πλέον αποκαλούσε σπίτι του: την Αφρική. Στην πρωτεύουσα του Ζαΐρ (το σημερινό Κονγκό), την Κινσάσα, στις 30 Οκτωβρίου του 1974, ο Αλί καλείτο να υλοποιήσει ένα θαύμα. Επιστρέφοντας σε ρινγκ ύστερα από πέντε χρόνια αποχής, να νικήσει τον πυγμάχο με την ισχυρότερη γροθιά στην ιστορία της παγκόσμιας πυγμαχίας! Εν τέλει, αυτό που πέτυχε ο Άλι, ήταν κάτι παραπάνω από μία νίκη. Ήταν η απόλυτη επικράτησή του απέναντι σε ό,τι εκπροσωπούσε ο αντίπαλός του. Και το έπραξε μ’ έναν μοναδικό τρόπο:
Ο Άλι, λοιπόν, είχε «χαλάσει την πιάτσα» στην αμερικανική πυγμαχία, όπου επικρατούσε η στατική πάλη. «Πετάω σαν πεταλούδα, κτυπάω σαν μέλισσα», είχε πει χαρακτηριστικά. «Χόρευε» διαρκώς σε ολόκληρη την επιφάνεια του ρινγκ· ήταν αεικίνητος. Όμως, στην Κινσάσα δεν «χόρεψε» ποτέ! Δεν επιδίωξε ποτέ αυτό που έκανε πάντα. Αντιθέτως, στάθηκε κολλημένος στα σχοινιά επί οκτώ γύρους! Ο Φόρμαν τον σφυροκοπούσε λυσσαλέα, ασταμάτητα, σ’ ένα σκηνικό που έμοιαζε κυριολεκτικά με σφαγή! Και ο Άλι εκεί, να δέχεται το ένα κτύπημα μετά το άλλο. Κανείς δεν μπορούσε να πιστέψει πως ένας άνθρωπος μπορεί ν’ αντέξει μια τέτοια ομοβροντία κτυπημάτων. Και από ποιον; Τον μυθικό Τζορτζ Φόρμαν!
Στον όγδοο γύρο, ολόκληρος ο πλανήτης έγινε μάρτυρας σε κάτι το αδιανόητο: ο Φόρμαν εξακολουθούσε να σφυροκοπά τον Άλι, όμως ήταν πια εξουθενωμένος, εξαιτίας των αμέτρητων κτυπημάτων που είχε καταφέρει στον αντίπαλό του. Και τότε συνέβη: ο Άλι σήκωσε τα χέρια, έσφιξε τα δόντια και… δεξί, αριστερό, δεξί, αριστερό! Ο Φόρμαν έπεσε… θαρρείς σε αργή κίνηση, σαν να επιβραδυνόταν ο χρόνος! Μία εικόνα, σχεδόν παγωμένη, ισάξια μ’ εκατομμύρια λέξεις. Νοκ άουτ! Ακολούθησε πανδαιμόνιο. Ο Άλι δεν είχε απλώς νικήσει. Ο τρόπος με τον οποίον αντιμετώπισε τον Φόρμαν, δεν είχε σχέση με κάποια στρατηγική. Πολύ απλά, είχε πει «κτύπα, όσο αντέχεις, όσο πιο δυνατά μπορείς, δεν μπορείς να νικήσεις το πνεύμα μου»! Δεν είχε επικρατήσει, λοιπόν, απλώς σ’ έναν αγώνα. Ολόκληρος ο πλανήτης είχε ακούσει την κραυγή του…
Ο αγώνας του Μοχάμεντ Άλι με τον Τζορτζ Φόρμαν:
