Όταν ένας ποδοσφαιριστής γράφει!

Ήταν 7:40 της 11ης Μαρτίου του 2004. Πριν από δώδεκα χρόνια και… μία μέρα. Η Ελλάδα ήταν σε “καθεστώς” ψεύτικης ευμάρειας και μετρούσε αντίστροφα για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας.

Εκείνη τη μέρα στη χώρα σχεδόν όλοι  ασχολούνταν με τη νέα κυβέρνηση. Η Νέα Δημοκρατία είχε νικήσει στις εκλογές της 7ης Μαρτίου και ο Κώστας Καραμανλής ορκίστηκε πρωθυπουργός.

Εκείνο το πρωινό στην Μαδρίτη εξερράγησαν δέκα βόμβες σε τέσσερα τρένα γεμάτα επιβάτες στο σιδηροδρομικό σταθμό Ατότσα της ισπανικής πρωτεύουσας, προκαλώντας το θάνατο 191 ανθρώπων. Στη μνήμη ενός ανθρώπου, ο οποίος εργάζεται στη χώρα μας και είναι ιδιαιτέρως δημοφιλής, έχει χαραχθεί η 11η Μαρτίου του 2004. Τότε ήταν έφηβος…

Πρωί της 11ης Μαρτίου 2004. Ώρα αιχμής. Τρία χρόνια μετά την «11η Σεπτεμβρίου», η Μαδρίτη ζει τη δική της εκδοχή, μια μέρα που θα έμενε γνωστή στην ισπανική ιστορία ως «Μ-11».

Μια ακραία ισλαμική ομάδα με στενούς δεσμούς με την «Αλ Κάιντα», είχε πλέον «αγγίξει» και ευρωπαϊκό έδαφος, σκορπώντας τον τρόμο σε ολόκληρο τον κόσμο για δεύτερη φορά μέσα σε λίγα χρόνια.

Ο 18χρονος  –  τότε – Ρομπέρτο ετοιμαζόταν για να πάει στο σχολείο του σα να ήταν μια οποιαδήποτε φυσιολογική μέρα.

Ο τερματοφύλακας του Ολυμπιακού μοιράστηκε τις αναμνήσεις του από την «Μ-11» με μια συγκλονιστική ανάρτηση στον λογαριασμό του στο facebook…

«Σαν σήμερα πριν από 12 χρόνια, ξύπνησα το πρωί για να πάω στο σχολείο. Το πρόγραμμα ήταν ίδιο, όπως κάθε άλλη μέρα. Να σηκωθώ, να ετοιμαστώ, να φάω πρωινό και να περπατήσω ως τον σταθμό Βικαλκάρο και να πάρω το τρένο προς το Αλκορκόν όπου βρίσκεται το σχολείο μου.

Ο πατέρας μου κι εγώ σπάνια φεύγαμε από το σπίτι την ίδια ώρα και όταν συνέβαινε αυτό συνήθως με πήγαινε με το αυτοκίνητο ως τον σταθμό πριν πάει στη δουλειά του.

Εκείνη η μέρα ήταν μια από αυτές που είχαμε συμφωνήσει να πάμε μαζί ως τον σταθμό. Όμως όσο τον περίμενα να ετοιμαστεί, , όταν συνειδητοποίησα ότι είχα καθυστερήσει πολύ και θα μπορούσα να χάσω το τρένο. Θα μπορούσα να περιμένω για να περάσω και λίγη ώρα με τον πατέρα μου πριν περάσουμε ο καθένας τη μέρα του στα δύο αντίθετα άκρα της Μαδρίτης.

Όμως τελικά έφυγα αφού πρώτα μου έδωσε ένα φιλί για να με αποχαιρετήσει.

Σχεδόν έκανα σπριντ ως τον σταθμό και την αποβάθρα των τρένων και αισθάνθηκα το έδαφος να δονείται από την άφιξη του συρμού. Προς απογοήτευσή μου, είδα τις πόρτες να κλείνουν και όπως κάνουν όλοι χωρίς να έχει νόημα, προσπάθησα να πατήσω το κουμπί για να ανοίξουν αλλά μάταια. Το τρένο είχε ήδη αρχίσει να αναπτύσσει ταχύτητα. Χωρίς αμφιβολία, εκείνη τη μέρα θα έφτανα πολύ αργότερα στο σχολείο. Εννοώ… δεν θα πήγαινα καν…

Πέντε λεπτά μετά άκουσα από την αποβάθρα αυτό που θα ήταν και η αρχή όλης της ιστορίας. Ο ήχος μιας έκρηξης ακούστηκε από απόσταση, όμως αρκετά κοντά για να φτάσει ξεκάθαρος στους επιβάτες που βρίσκονταν στην αποβάθρα περιμένοντας το επόμενο τρένο. Η έκρηξη είχε γίνει στον διπλανό σταθμό της Αγίας Ευγενίας…

Μια ήρεμη φωνή ακούστηκε από τα μεγάφωνα, προειδοποιώντας τους επιβάτες ότι θα έπρεπε να αποχωρήσουν από τον σταθμό. Χωρίς να περιμένω ούτε δευτερόλεπτο και πριν αρχίσει ο κόσμος να συνωστίζεται στις εξόδους, έφυγα τρέχοντας για το σπίτι.

Μόλις έφτασα, είπα στη μητέρα μου τι είχε συμβεί και αμέσως άνοιξε την τηλεόραση για να δούμε τι συνέβαινε… Εκείνη τη στιγμή μάθαμε όσα θλιβερά είχαν συμβεί, γεγονότα για τα οποία σήμερα αποτίουμε φόρο τιμής στα θύματα και τους συγγενείς τους.

Κάθε χρόνο αυτή τη μέρα, η μόνη σκέψη που υπάρχει στο μυαλό μου είναι τι θα είχε συμβεί αν είχα προλάβει εκείνο το τρένο. Ζω και πάλι κάθε στιγμή, θυμάμαι κάθε κίνηση και δεν θα σταματήσω ποτέ…».