Δεν υπάρχει πιο τρανταχτό παράδειγμα από τις εγκαταστάσεις, που έγιναν για τους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αθήνας, για να φανεί ότι σε τούτη τη χώρα “βασιλεύει” το “ότι να ναι” και η προχειρότητα, ενώ είναι άγνωστη λέξη ο “προγραμματισμός”.
Κάτι λιγότερο από δώδεκα χρόνια έχουν περάσει από τους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004. Ήταν η εποχή που στην Ελλάδα “δένανε τα σκυλιά με τα λουκάνικα” για να θυμηθούμε και φράσεις – κλισέ από το πρόσφατο παρελθόν.
Την εποχή των δανεικών, λοιπόν, όλοι μας δανειστήκαμε για να γεμίσει η Αττική τσιμεντένιες αθλητικές εγκαταστάσεις. Υπενθυμίζουμε ότι τα “κορόιδα” οι Αμερικανοί το 1996 στην Ατλάντα και τα μεγαλύτερα “κορόιδα” οι Αυστραλοί το 2000 στο Σίδνεϊ είχαν αρκετές προκάτ εγκαταστάσεις για την διεξαγωγή αθλημάτων των Ολυμπιακών Αγώνων που φιλοξένησαν. Εμείς, με τα πολλά δανεικά, τα κάναμε όλα… τσιμέντο. Λεφτά υπήρχαν, για να μην ξεχνιόμαστε. Και μετά…
Μετά, επειδή δεν υπήρχε κανένα πρόγραμμα για τις πανάκριβες εγκαταστάσεις, τις παρατήσαμε στην τύχη τους. Έτσι, για να μας θυμίζουν ότι σε τούτη τη χώρα μπορούν να ξεφτιλιστούν τα πάντα.
Στις μέρες μας, ορισμένες από τις εγκαταστάσεις των Ολυμπιακών Αγώνων μετατράπηκαν σε χώρους φιλοξενίας για οικονομικούς μετανάστες. Πρώτα το κλειστό του τάε κβο ντο και στη συνέχεια το γήπεδο του χόκεϊ στο Ελληνικό.
Κάτι λιγότερο από δώδεκα χρόνια από την εποχή της “εθνικής υπερηφάνειας” για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, βρήκαμε πως θα χρησιμοποιήσουμε ορισμένες εγκαταστάσεις. Και αυτό δεν έχει να κάνει με τους συνανθρώπους μας που αναζητούν μια καλύτερη ζωή. Αυτοί οι άνθρωποι δεν ευθύνονται για το παραμικρό.
Έχει να κάνει με τη δική μας νοοτροπία και δυστυχώς αυτή η νοοτροπία συσχετίζεται με το δημοφιλές “ότι να ναι…”.
