Τον Ροβινσώνα Κρούσο μάλλον τον ξέρετε.
Άρα ξέρετε και τον Αλεξάντερ Σέλκιρκ.
Γιατί εκείνος ήταν το αληθινό πρόσωπο πίσω από το γνωστό μυθιστόρημα…
Γεννημένος το 1676 στο Λόουερ Λάργκο, στο Φάιφ της Σκωτίας, ο Αλεξάντερ ήταν γιος ενός τσαγκάρη και βυρσοδέψη. Λόγω του ότι ήταν ατίθασος και εριστικός κλήθηκε στις 7 Αυγούστου 1695 να παρουσιαστεί ενώπιον της εκκλησίας για να δώσει εξηγήσεις για την απρεπή του συμπεριφορά.
Μόνο που δεν φάνηκε στην Εκκλησία και πουθενά αλλού στο μέρος του…
Γιατί εκείνος είχε ήδη μπαρκάρει…
Αλεξάντερ Σέλκιρκ
Τα ταξίδια του είχαν μόλις ξεκινήσει και θα τον έκαναν διάσημο.
Αλλά όχι ως καπετάνιο… Ως ναυαγό!
Τον Οκτώβριο του 1704, το Cinque Ports το πλοίο στο οποίο βρισκόταν ο Αλεξάντερ, έφτασε σ’ ένα νησί που σήμερα είναι γνωστό ως Ροβινσών Κρούσο στο ακατοίκητο τότε αρχιπέλαγος Χουάν Φερνάντες ανοικτά των ακτών της Χιλής, για μία ενδιάμεση αποστολή ανανέωσης των αποθεμάτων σε προμήθειες και γλυκό νερό.
Ο Σέλκιρκ είχε σοβαρές ανησυχίες σχετικά με την αξιοπλοΐα του πλοίου και προσπάθησε να πείσει ορισμένους άνδρες από το πλήρωμα να μείνουν στο νησί μαζί του, υπολογίζοντας σε μία επόμενη επίσκεψη από άλλο πλοίο. Κανένας άλλος δεν συμφώνησε να μείνει μαζί του. Ο καπετάνιος ικανοποίησε την επιθυμία του Σέλκιρκ και τον άφησε στο νησί μόνο του.
Ο Σέλκιρκ αμέσως μετάνιωσε για την απόφασή του και άρχισε να κολυμπάει και να φωνάζει πίσω από το πλοίο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Τα επόμενα τέσσερα χρόνια και τέσσερις μήνες τα πέρασε απομονωμένος στο νησί χωρίς καμία ανθρώπινη συντροφιά.
Τα μόνα που είχε μαζί του ήταν ένα τουφέκι, πυρίτιδα, εργαλεία ξυλουργού, ένα μαχαίρι, μία Βίβλο, κάποια ρούχα και σχοινί.
Παρά το γεγονός ότι πέρασε δύσκολες στιγμές και έφτασε πολλές φορές κοντά στο θάνατο, είχε πάρει τη σωστή απόφαση, καθώς το Cinque Ports πράγματι βυθίστηκε ανοικτά των ακτών της σημερινής Κολομβίαςε και όσα μέλη του πληρώματος επέζησαν αιχμαλωτίστηκαν από τους Ισπανούς, λόγω του ότι βρισκόταν σε εξέλιξη ο Πόλεμος της Ισπανικής Διαδοχής και μεταφέρθηκαν στη Λίμα του Περού, όπου και φυλακίστηκαν κάτω από σκληρές συνθήκες.
Στη διάρκεια της παραμονής του στο νησί, ο Σέλκιρκ αποδείχθηκε πολυμήχανος στη χρήση του εξοπλισμού που πήρε από το πλοίο και στα υλικά που μάζευε από το νησί.
Έχτισε δύο καλύβες από δέντρα, χρησιμοποιούσε το μουσκέτο του για να κυνηγήσει κατσίκες, έκανε νέα ενδύματα από δέρμα κατσίκας χρησιμοποιώντας ένα καρφί για το ράψιμο, ενώ έφτιαξε ένα νέο μαχαίρι από δαχτυλίδια βαρελιών που έμειναν στην παραλία.
Τελικά, στις 2 Φεβρουαρίου του 1709 ο Αλεξάντερ Σέλκιρκ διεσώθη από το κουρσάρικο πλοίο Duke με πλοίαρχο τον Γουντς Ρότζερς.
Μάλιστα, το 1712 εκδόθηκε το βιβλίο του Ρότζερς A cruising voyage round the world: first to the South-Sea, thence to the East-Indies, and homewards by the Cape of Good Hope, το οποίο περιελάμβανε μία περιγραφή της δοκιμασίας του Σέλκιρκ.
Το Μάρτιο του 1717 ο Αλεξάντερ ξαναγύρισε στη θάλασσα και τελικά πέθανε στις 13 Δεκεμβρίου 1721 ενώ υπηρετούσε ως ανθυποπλοίαρχος στο βασιλικό πλοίο Weymouth, μάλλον από κίτρινο πυρετό.
Θάφτηκε στη θάλασσα ανοικτά της δυτικής ακτής της Αφρικής…
Στη μνήμη της παραμονής του Σέλκιρκ στο νησί, το 1863 το πλήρωμα του HMS Topaze τοποθέτησε μία μπρούτζινη πλάκα σ’ ένα σημείο που λέγεται Παρατηρητήριο του Σέλκιρκ πάνω σ’ ένα λόφο του νησιού, ενώ στις 11 Δεκεμβρίου 1885, έγιναν τα αποκαλυπτήρια ενός μπρούτζινου αγάλματος και μίας πλάκας του Αλεξάντερ Σέλκιρκ έξω από ένα σπίτι στο σημείο όπου βρισκόταν το σπίτι του Σέλκιρκ στην κεντρική οδό του Λόουερ Λάργκο στο Φάιφ της Σκωτίας.
Επίσης, την 1η Ιανουαρίου 1966 το νησί του Σέλκιρκ μετονομάστηκε επίσημα σε νησί Ροβινσώνα Κρούσου, ενώ το πιο δυτικό νησί του αρχιπλελάγους μετονομάστηκε σε Νήσος Αλεξάνδρου Σέλκιρκ, αν και πιθανότατα ο Σέλκιρκ ποτέ δεν είδε αυτό το νησί, καθώς βρίσκεται 97 μίλια δυτικά.
Όμως, το κυριότερο έργο για την μνήμη του ήταν ουσιαστικά ο Ροβινσώνας Κρούσος, το διάσημο μυθιστόρημα, το οποίο έγραψε ο Ντάνιελ Νταφόε, εμπνευσμένος από την περιπέτειά του…
